من از اینکه احساس می کنم که بحمد لله در جامعه ی ما شعر این چنین با مفاهیم زنده ی این جامعه آمیخته شده،و از یکنواختی و تکرار بیرون آمده،به عنوان یک دوستدار ادبیات و شعر احساس خوشحالی می کنم...البته استثناء همیشه بوده و هست...اما قبلا جریان شعر کلا تکراری بود و شعر در خدمت آرمانهای عالی و بلند انسان و در اختیار مسائل اساسی زندگی انسانها،نبود. (1)