غلط‌نویسی

اسماعیل امینی می‌گوید: زبان فارسی دیگر برای هیچ‌کس مهم نیست؛ در حالی‌که یکی از ارکان این کشور و استقلال و هویت ماست. کسی که با خط فارسی بازی می‌کند انگار دارد با مرزهای ما بازی می‌کند و بولدوزر انداخته است و دارد میدان نقش‌ جهان و تخت‌ جمشید را خراب می‌کند و هیچ‌کس هم نگران آن نیست.

بهادر باقری می‌گوید: این بیم می‌رود که تا چند سال دیگر کسی نتواند متون قدیمی را بخواند و با آن‌ها ارتباط برقرار کند، چون تیراژ آن‌چه در فضای مجازی گسترش پیدا می‌کند به میلیون‌ها بازدید می‌رسد و وجود غلط در یک متن با تیراژ میلیونی مثل این است که یک ویروس خطرناک در یک محیط جمعی گسترش پیدا کند که جبران آن کار ساده‌ای نیست.

عباسعلی وفایی می‌گوید: یکی از ضعف‌های حوزه نشر این است که هیچ متولی‌ای در جهت صیانت از رسم‌الخط و نوع نوشتار فارسی وجود ندارد؛ یعنی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ممکن است از نظر محتوایی به آثار گیر بدهد اما از نظر رسم‌الخط و نوع نوشتار هیچ توجهی ندارند.

محمد دهقانی با ناچیز دانستن تاثیر فرهنگستان در جلوگیری از غلط‌نویسی‌ها، می‌گوید: فرهنگستان واژه‌هایی را که می‌سازد به زور از طریق رادیو و تلویزیون به خورد مردم می‌دهد. زبان را نمی‌شود به زور به خورد مردم داد. مردم زبان خودشان را دارند و بهتر است آن زبان را به خوبی یاد بگیرند و متناسب با آن شیوه‌های درستی را در پیش بگیرند.

غلامحسین سالمی غلط‌نویسی‌ها را مصیبت می‌داند و می‌گوید: دل‌نگرانی من همواره این بوده که برخی ناشران احترامی برای زبان قایل نیستند و هرچه را که به دست‌شان برسد چاپ می‌کنند؛ بدون این‌که به محتوای آن توجه کنند.

ارسلان فصیحی می‌گوید: نمی‌توان گفت بی‌سوادی باب شده، بلکه رو شده است؛ چون تا وقتی کسی چیزی ننویسد مشخص نمی‌شود که سطح سواد املایی عمومی پایین است اما حالا هر کس یک گوشی در دست دارد و مجال پیدا می‌کند برای نوشتن و مکتوب کردن.

موسی بیدج می‌گوید: مسئله‌ای بزرگ‌تر از غلط‌نویسی‌ به زبان فارسی آسیب می‌زند و آن قطع ارتباط با کتاب و منتقل شدن به فضای مجازی است.

لیلی گلستان می‌گوید غلط‌نویسی‌هایی که بیشتر و بیشتر هم می‌شوند باعث می‌شوند فارسی زیبای‌مان از دست برود.

یک مترجم می‌گوید: غلط‌نویسی‌ها در درازمدت به یک سنت پذیرفته‌شده تبدیل می‌شوند و رسم‌الخط درست زبان فارسی را دچار اختلال می‌کنند. فکر می‌کنم فقط فضای مجازی در ترویج آن‌ها تاثیرگذار بوده است.

علی‌اصغر حداد می‌گوید: در زبان فارسی برای رسم‌الخط، نحوه نگارش و املای کلمات، دستور زبان موکدی وجود ندارد؛ مثلا ابوالحسن نجفی خودش می‌گوید غلط ننویسید و خودش غلط می‌نویسد و این را در کارهای خودش رعایت نمی‌کند، یا اگر هم رعایت می‌کنند، نظر ایشان است؛ نه زبان فارسی.