در دوران غیبت صغرا علاوه بر سفرای چهارگانه و نواب خاص، از افرادی به عنوان وکلا نام برده شده که نامه ها و احکام خاص به وسیله آنها به ناحیه مقدسه می رسید و از آن طرف فرامین، رهنمودها، ادعیه یا عنایات خاص از طریق آنان به جامعه اسلامی می رسید. گاهی به اشتباه به آنها سفیر گفته می شد؛ چنان که در مورد نوّاب خاص به تسامح «وکیل» به کار رفته است.
