فراموش-شدن-لالایی‌ها

احمد اکبرپور می‌گوید: لالایی‌ها مغفول مانده‌اند اما شاعران می‌توانند با معاصرسرایی به‌ آن‌ها کمک کنند. باید توجه بیشتری به لالایی‌های کهن‌مان داشته باشیم و با بازسرایی و نوسرایی به آن‌ها توجه کنیم.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: ادبیات فولکلور یک رقیب قلدر به نام تلویزیون پیدا کرده که مادربزرگ همه شده اما صلاحیت مادربزرگ‌بودن را ندارد و نمی‌تواند فضای فرهنگی را به مخاطب خود انتقال بدهد.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: ادبیات فولکلور یک رقیب قلدر به نام تلویزیون پیدا کرده که مادربزرگ همه شده اما صلاحیت مادربزرگ‌بودن را ندارد و نمی‌تواند فضای فرهنگی را به مخاطب خود انتقال بدهد.

محمدرضا یوسفی می‌گوید: ادبیات فولکلور یک رقیب قلدر به نام تلویزیون پیدا کرده که مادربزرگ همه شده اما صلاحیت مادربزرگ‌بودن را ندارد و نمی‌تواند فضای فرهنگی را به مخاطب خود انتقال بدهد.

اسدالله شعبانی با نقد برخی لالایی‌های قدیمی، آن‌ها را اندوهناک و سوگمندانه توصیف می‌کند و می‌گوید این لالایی‌ها وحشت بچه‌ها را زیادتر و آن‌ها را گرفتار غم و اندوه می‌کند.

اسدالله شعبانی با نقد برخی لالایی‌های قدیمی، آن‌ها را اندوهناک و سوگمندانه توصیف می‌کند و می‌گوید این لالایی‌ها وحشت بچه‌ها را زیادتر و آن‌ها را گرفتار غم و اندوه می‌کند.

افسانه شعبان‌نژاد می‌گوید: بچه‌ها لالایی دوست دارند اما متأسفانه پدر و مادرها فراموش کرده‌اند بچه‌ها به لالایی نیاز دارند.

یک پژوهشگر فرهنگ عامه می‌گوید: بیشتر لالایی‌ها در تأیید و ستایش مرد و درصد خیلی کمی مردستیز هستند. اما استناد برخی پژوهشگران به همین مقدار اندک لالایی ضدمرد باعث به وجود آمدن این دیدگاه کلیشه‌ای شده است که لالایی‌ها مردستیز هستند!

سوسن طاقدیس می‌گوید: برخی مادران ترجیح می‌دهند به کودکان خود قرص خواب بدهند تا این‌که بخواهند برای آن‌ها لالایی بخوانند.

مصطفی رحماندوست می‌گوید: فراموش شدن برخی لالایی‌ها غصه ندارد، بلکه چیزی که ناراحت‌کننده است این است که مادران برای کودکان خود لالایی نخوانند.