ماه-شعبان

ماه شعبان از ایام الله بندگان و مومنان حقیقت جو است. شعبان تنها ماهی است که در آن، شهادت هیچ یک از ائمه معصوم واقع نشده است. ماه سرور اهلبیت علیهم السلام و عاشقان است.

سیر و سلوک بندگان خدای رحیم در ماه ضیافت الهی که شب ها، روزها و تک تک ساعاتش بهترین اوقات بی مانند در طول سال محسوب می شود؛ میهمانان پروردگار را به «عید سعید فطر» که موسم پذیرش اعمال صالح و فصل اهدای جوائز به آنان است، می رساند.

عَنِ الرِّضَا عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍّ علیه السلام قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه وآله خَطَبَنَا ذَاتَ یَوْمٍ فَقَالَ:

به جهت اشارات کوتاه شهید آیة الله مطهری در این زمینه به روایات مربوط به این قسمت از مبحث می پردازیم:

اشهر در تاریخ ولادت آن جناب آن است که در سال دویست و پنجاه و پنجم هجرت واقع شد، و بعضی پنجاه و شش و بعضی پنجاه و هشت نیز گفته اند، و مشهور آن است که شب ولادت، شب جمعه پانزدهم ماه شعبان بود، و بعضی هشتم شعبان نیز گفته اند، و در کشف الغمه از بعضی مخالفان بیست و سوم ماه رمضان روایت کرده است. و به اتفاق ولادت آن جناب در سر من رأی واقع شده .

سالروز ولادت شادی بخش حضرت علی اکبر(ع)، یکی از بزرگترین اعیاد مسلمین است که مرور اشعار شاعران آئینی در آن، شَعَفی خاص می‌آفریند.

اعمال مخصوص این ماه که شامل صوات شعبانیه، مناجات شعبانیه و گفتن و خواندن برخی اذکار و ادعیه خاص این ماه حتماً زمینه استفاده بهتر از این ماه را فراهم می سازد. بنابراین حق اینست که تلاش خود را برای بهره‌مندی از این ماه بکار گیریم.