مدینه

امام علیه السلام به دنیا به چشم هدف نمی نگریست و اگر مالی فراهم می آورد دوست می داشت با آن خدمتی بکند و روح پریشان افسرده ای را آرامش بخشد و گرسنه یی را سیر کند و برهنه ای را بپوشاند:

شناخت مختصری از زندگانی امام«امام ابوالحسن علی النقی الهادی »علیه السلام پیشوای دهم شیعیان، در نیمه ذیحجه سال 212 هجری دراطراف مدینه در محلی به نام «صریا» به دنیا آمد. پدرش پیشوای نهم، امام جوادعلیه السلام و مادرش «سمانه » بانوئی گرامی، بافضیلت و تقوا بود.

امام حسین(علیه السلام) در روز عاشورا پیش از شروع جنگ، برای اصحاب خود سخنرانی کردند و در آن، فرمایش جدش رسول خدا(صلی الله علیه و آله) را در مورد شهادت خود و یارانش متذکر شدند و به آیاتی در این باره استناد کردند

در این مورد اقوال و نظرات مختلفی بیان شده است که باختصار نظری به تک تک آن ها می اندازیم:

سیاست سرکوب شدید طالبیان و علویان در دوران بنی امیه و بنی عباس و پناه بردن امامزادگان و سادات به نقاط دور از مرکز خلافت، و شناسایی نیروهای مؤمن و وفادار برای سازماندهی بر علیه غاصبان و حاکمان وقت از سوی آنان زمینه هایی را فراهم ساخت تا این عزیزان به مناطقی بروند که از اوضاع نسبتاً مطلوب تر برخوردار باشند.

شرکت و حضور در درس اخلاق همواره مورد سفارش بزرگان و علمای دین اسلام بوده است تا انسان در این جلسات پرورش یابد و تربیت شود.

یزید با دیدن اوضاع نابسامان شام، آزادگان را در خرابه ای جای داد که سقفی نداشت و دیوار آن ترک برداشته بود، به گونه ای که اهل بیت «علیهم السلام» می ترسیدند دیوار بر سرشان خراب شود. روزها از شدت گرما و شب ها از سوز سرما، در آن خرابه آرامش نداشتند و تشنگی و گرسنگی، آن ها را تهدید می کرد.

گاه چنین گفته می ‌شود که امام سجاد علیه ‌السلام در واقعه عاشورا سخت بیمار بود و پس از بازگشت از سفر کربلا و استقرار در مدینه، انزوا گزید و 35 سال بر شهادت پدر بزرگوار خود‌ گریست