ملکشاه

در مقالات گذشته ، ضمن بحث درباره ی شخصیت خواجه نظام الملک و همت بلند و دید کلان نگر او، گفتیم: میان مندرجات و آموزه های سیاستنامه (عمدتا در نیمه ی دوم آن یعنی فصلهای پایانی کتاب) با منش و روش معهود خواجه در تاریخ، جای جای تضادهای بعضا فاحشی به چشم می خورد که انتساب آن فصول را به خواجه، در چشم نکته سنجان سخت مشکوک می سازد.

زمانی که قراخانیان و غزنویان و خوارزمیان، خراسان و شمال شرق خراسان و ماوراء النهر را میان خویش قسمت کرده بودند، قومی تازه نفس از بیابانگردان از ترکستان به تدریج به ماوراء النهر آمدند.مهاجرت آنها بر اساس قاعده عمومی مهاجرت اقوام وحشی به سرزمین های متمدن است که در میان تمامی اقوام و در تمامی دوره ها امری معمول است.

اشاره کردیم که ابو الحسن اشعری (م 330 یا 334) در نیمه نخست قرن چهارم، از مکتب اعتزال جدا شد و مکتب جدیدی تأسیس کرد