آنچه هم اکنون در زمینی به ابعاد 7 کیلومتر طول(شرقی –غربی) و 5/ 1 کیلومتر عرض در مساحت حدود 10 کیلومتر مربع (هزار هکتار زمین) که از آن محدوده به‌نام دره مشاء، دشت مشاء یا مشاء نام برده می‌شود شاهدیم و هرچند براساس آمار مرکز آمار ایران(سال 1395فقط برای روستای مشاء)، تعداد جمعیت روستای مشاء، 741 نفر و تعداد کل واحدهای مسکونی آن 235 واحد اعلام شده است از ساخت بیش از 3هزار واحد ویلایی در گستره محدود هزار هکتاری حکایت دارد. این امر خود معرف ریسک لرزهای بالای منطقه است. در راستای این گسل 220 کیلومتری، تعداد جمعیت ساکن و حداکثر تا فاصله 10 کیلومتری از آن 355 هزار نفر و تعداد کل واحدهای مسکونی فاقد اسکلت 6/ 24 هزار واحد است و به‌عبارتی تعداد جمعیت ساکن در واحدهای فاقد اسکلت اطراف گسل مشاء 5/ 78 هزار نفر برآورد می‌شود که بیان از اهمیت موضوع دارد و در طول سال‌ها و دهه‌های گذشته همواره بر ضرورت کاهش ریسک در این منطقه تاکید شده است. اما این نکته که در رسانه‌ها با مضمون «گسل مشاء فعال شده است»، نیاز به روشنگری بیشتری دارد. در مدت 15 سال اخیر، حدود 240 زلزله با بزرگای 5/ 2 و بالاتر در راستای گسل مشاء و اطراف آن رخ داده است. اغلب این زلزله‌ها در شرق تهران متمرکز می‌شوند، بررسی‌ها نشان می‌دهد که تعداد و نرخ فعالیت لرزهای امسال نسبت به سالیان پیش افزایش پیدا نکرده است و حتی در طول دو دهه گذشته سال‌هایی بوده است که تعداد رخداد زلزله‌ها به‌مراتب فزون‌تر از امسال (بر اساس ماه‌های سال) بوده است. به‌عقیده نگارنده، گسل مشاء گسلی فعال است و این فعالیت برای روزها و هفته‌های اخیر نیست، در طول چند دهه رخداد زلزله‌های متعددی را در امتداد آن شاهد بوده‌ایم و در این روزها و ایام اخیر، تغییرات شگرفی که بتوان به‌عنوان بی‌هنجاری در رفتار این گسل در طول سالیان اخیر اطلاق کرد، قابل اثبات نیست. زلزله 19 اردیبهشت 1399 نیز در ادامه فعالیت لرزهای دیرپای این گسل تفسیر و توجیه می‌شود.