وضعیت‌های مربوط به گوش
واکنش‌های آلرژیک، مسوول برخی از بیماری‌های گوش خارجی، داخلی و میانی هستند. گوش خارجی مستعد اگزمای آلرژیک است. این اگزما ممکن است ناشی از آلرژی غذایی یا واکنش آلرژیک نسبت به عفونت قارچی گوش خارجی باشد. در هر دو مورد، اگزما منجر به از دست دادن سلامت طبیعی پوست شده، می‌تواند زمینه تهاجم باکتریایی و التهاب گوش خارجی را مهیا سازد. التهاب گوش میانی حاصل از انسداد آلرژیک شیپوراستاش، اغلب یکی از عوارض رینیت آلرژیک است.
به نظر می‌رسد که این مساله، نتیجه از دست دادن تبادل هوایی طبیعی گوش و به هم خوردن موازنه فشار هوای گوش با فشار اتمسفر است. این افیوژن که منجر به کم‌شنوایی هدایتی می‌شود، ممکن است عفونی شود و اتیت میانی چرکی پدیدار شود.
وضعیت‌های مربوط به حنجره
حنجره تحت تاثیر بیماری‌های آلرژیک قرار می‌گیرد. ممکن است سرفه مزمن به علت وجود حنجره بیش از حد تحریک‌پذیر، ایجاد شود. گمان می‌شود این امر ناشی از همان مکانیسم ایجاد آسم آلرژیک است و به عنوان «آسم حنجره‌ای» شناخته شده است. همچنین سرفه مزمن ممکن است از تحریک حنجره‌ای ایجاد شده توسط ترشحات پشت بینی مرتبط با رینیت آلرژیک ناشی شود. حنجره و دستگاه تنفسی فوقانی ممکن است تحت تاثیر آنژیوادم آلرژیک قرار گیرد و حتی منجر به انسداد مجاری هوایی فوقانی و مرگ شود.
بیماران ممکن است از تنگی تنفس و خشونت صدا شکایت داشته باشند. ادم ناشی از واکنش کلاسیک با واسطه IgE، منجر به دگرانولاسیون ماست‌سل‌ها همراه با آزاد شدن مدیاتورها می‌شود که سبب نشت عروقی و ادم حنجره‌ای می‌گردد. آنژیوادم ممکن است به سرعت پیشرفت کند و به یک فوریت پزشکی مبدل شود. درمان شامل استنشاق هر بیست دقیقه یک بار 5/0-3/0 میلی‌لیتر از اپی‌نفرین، استروئید داخل وریدی و دی‌فن‌هیدرامین است. وسایل لوله‌گذاری و تراکئوتومی باید در کنار تخت بیمار در دسترس باشد.
آزمایش‌های آلرژی
وقتی که مشخص شد بیماری علایم آلرژی دارد، باید تلاش کرد تا منشا اصلی آلرژی وی مشخص شود. اگر آلرژن آسیب‌رسان خاصی، شناسایی شد، ضروری است که فرد از آن عامل اجتناب کند تا اینکه درمان خاص آن شروع شود. برای شناسایی آلرژن‌های خاص، روش‌هایی در محیط زنده یا محیط غیرزنده- آزمایشگاه- وجود دارند. این آزمایش‌ها برای تعیین میزان قدرت واکنش آلرژیک هم انجام می‌شوند.
در تمامی آزمایش‌های انجام‌شده در محیط زنده مقداری معین از آلرژن مشکوک به داخل پوست وارد می‌شود . این آزمایش‌ها بر اساس این اصل است که آنتی‌بادی‌های حساس‌شده ماست‌سل‌های بافتی پوست با آنتی‌ژن واکنش می‌دهند. واکنش مثبت موجب کهیر و قرمزی می‌شود. هر قدر کهیر و قرمزی بزرگ‌تر باشد، واکنش آلرژیک شدیدتر است. برای اعتبار بخشیدن به واکنش‌های بیمار، از هیستامین و پلاسبو استفاده می‌شود.
آزمایش‌های انجام‌شده در محیط غیرزنده آزمون RAST و PRIST است. از PRIST برای اندازه‌گیری سطح کل IgE و کمک جهت تشخیص بیماری اتوپیک استفاده می‌شود. از RAST بیشتر برای اندازه‌گیری آنتی‌بادی‌های IgE اختصاصی آلرژن استفاده می‌شود تا اندازه‌گیری سطح کل IgE سرمی. در RAST باید سرم بیمار را در مجاورت صفحه‌های کاغذی پوشیده شده با آلرژن‌های خاص قرار داد. اگر در سرم بیمار برای آلرژن، IgE وجود داشته باشد، IgE به صفحه وصل می‌شود. سپس صفحه‌ها شسته‌شده، مجاور آنتی‌بادی‌های ضد IgE نشان‌دار شده با مواد رادیواکتیو قرار می‌گیرد. دستگاه شمارنده اشعه گاما میزان فعالیت رادیواکتیو روی صفحه‌ها را، پس از شسته شدن آنتیIgEهای اضافه، اندازه‌گیری می‌کند. میزان فعالیت رادیواکتیو با میزان IgE سرم و درجه واکنش آلرژیک تناسب دارد.
روش دیگر جهت تمایز رینیت آلرژیک از رینیت عفونی، مطالعات سیتولوژیک بینی است. در رینیت آلرژیک، مطالعات سیتولوژیک بینی بالا رفتن سلول‌های گابلت، ماست‌سل و آئوزینوفیل را نشان می‌دهد. وقتی بیش از 20 درصد گرانولوسیت‌ها، ائوزینوفیل هستند، احتمال وجود رینیت آلرژیک وجود دارد. با این حال، در معاینات سیتولوژیک رینیت غیرآلرژیک با ائوزینوفیل‌ها (NARES) نیز ائوزینوفیلی دیده می‌شود.
شناسایی آلرژن از نظر تشخیصی، اختصاصی‌تر است. در عفونت‌های باکتریایی، مطالعات سیتولوژیک بینی تعداد زیادی لکوسیت چند هسته‌ای و باکتری را نشان می‌دهند، در حالی که در رینیت ویروسی، این مطالعات سلول‌های ریزش یافته همراه با گرانولاسیون و تکه تکه شدن سیتوپلاسم، هسته‌های چروکیده و وجود اجسام انکلوزیونی را نشان می‌دهند.
برای خواندن بخش اول- اختلالات آلرژیک- اینجا کلیک کنید.