دیوید اسکات از اعضای تیم این پروژه می‌گوید: ما خود نیز هیجان‌زده شده‌ایم چون انگار چیزی را در جایی که بافت مرده قلبی قرار دارد می‌گذاریم و به آن کمک می‌کنیم تا آن را دوباره احیا کند. این واقعا هیجان‌انگیز است. این فناوری هم‌اکنون در مراحل اولیه و آزمایشگاهی خود قرار دارد، اما گفته می‌شود اگر با نتایج موفقیت‌آمیزی همراه شود میلیون‌ها بیمار قلبی ـ عروقی در سراسر جهان به ادامه زندگی امیدوار خواهند شد.
تنها در سال 2009 بالغ بر 785 هزار آمریکایی حملات قلبی را تجربه کرده‌اند و این درحالی است که به گفته پزشکان یک سوم زنان و یک پنجم مردانی که حمله قلبی را تجربه می‌کنند تا 6سال پس از آن، حمله دیگری را نیز متحمل می‌شوند.
در سال‌های گذشته و با توجه به چنین نگرانی‌هایی، تحقیقات زیادی صورت گرفته و در کنار آنها فناوری‌های متعددی نیز ارائه شده‌اند، اما چه نکته‌ای موجب شده تا دستاورد اخیر محققان دانشگاه براون و همتایانشان در هند تا این حد خبرساز شود؟ بدون شک استفاده از فیبر کربنی پاسخ قطعی به این پرسش است.
این مواد چیزی نیستند جز لوله‌های مارپیچی شکلی که تنها بین 60 تا 200 نانومتر قطر دارند. این لوله‌ها عملکرد بسیار خوبی دارند چون‌هادی‌های بسیار عالی برای الکترون‌ها هستند. این محققان با استفاده از این نانولوله‌ها نوار مخصوصی به طول 22 میلی‌متر و 15 میکرون ضخامت ساخته‌اند که در لباس یک بخیه نانویی ایفای نقش می‌کند.
آنها برای این‌که مطمئن شوند این ساختار قابلیت لازم برای ترمیم بافت مرده را دارد یا نه دست به چند سری آزمایش زدند. در برخی از این آزمایش‌ها بخیه یاد شده روی سطح مخصوص شیشه‌ای گذاشته شده و رشد و تجمع سلول‌های بافت طبیعی قلب را زیر نظر گرفتند. نتیجه این بررسی‌ها در نوع خود شگفت‌انگیز بوده است.
آنها متوجه شدند تنها با گذشت 4 روز سطح مورد نظر تا 5 برابر متراکم از سلول‌های بافت طبیعی قلب می‌شود و جالب‌تر این‌که پس از گذشت 5روز تراکم این سلول‌ها تا 6 برابر نمونه اولیه کنترلی افزایش می‌یابد. اما این پایان ماجرا نبوده چون تراکم نورونی نیز در مدت 4 روز تا 2 برابر افزایش می‌یابد.
دانشمندان امید زیادی به تأثیرگذار بودن این فناوری نوین دارند. از آنجا که این ساختارها کشسان و پایدار هستند تقریبا می‌توان گفت تا مدت زیادی کارایی خود را حفظ می‌کنند. این اسکلت‌ها قابلیت آن را دارند که همچون بافت قلبی بسط پیدا کرده و دقیقا شبیه بافت طبیعی قلب عمل کنند.
این نظر توماس وبستر از اعضای تیم محققان این پروژه در دانشگاه براون است. اما گام بعدی در این فرآیند چیست؟ محققان این پروژه به دنبال بهبود کیفیت عملکرد این داربست‌های نانویی هستند. در حقیقت آنها راهی را جستجو می‌کنند که در آن بتوانند داربست‌هایی با ظرفیت رسانایی به مراتب بهتر از نسخه‌های فعلی ارائه کنند. در این صورت رسیدن این فناوری به مرحله تولید انبوه چندان دور از دسترس نخواهد بود.
برای خواندن بخش اول- احیای بافت‌های مرده قلب با بخیه‌های نانویی- اینجا کلیک کنید.
