بررسی عوامل ارگانیک و سایکولوژیک
در چند سال اخیر پیشرفت‌های زیادی درخصوص درک ماهیت اشکال مختلف اختلالات جنسی و عوامل ارگانیک و سایکولوژیک دخیل در آن صورت گرفته است.
کاهش تمایل جنسی می‌تواند در زمینه اختلالات روانپزشکی و حالات مزمن پزشکی (که آزواسپرمی هم می‌تواند در این گروه باشد) یا به دلیل کاهش آندروژن باشد در مطالعه حاضر، اختلال عملکرد جنسی که به صورت کاهش میل جنسی باشد، کمترین شیوع را داشت و فقط در 10 درصد موارد کاهش خفیف نشان داده شد.
این امر با مطالعه دیگران نیز مطابقت دارد. به نظر می‌رسد اختلالات ارگانیک نظیر کاهش تستوسترون و یا سایکولوژیک، بایستی در حد شدید باشند تا تمایل جنسی را کاهش دهد؛ این در حالی است که سایر عملکردهای جنسی نظیر نعوظ زودتر دچار اختلال می‌شوند. یکی از اختلالات مهم روانپزشکی عامل کاهش تمایل جنسی ،افسردگی است.
بررسی‌ها بیانگر افزایش فشار روانی در زوجین نابارور است. به طوری که افزایش اضطراب و افسردگی در هر دو زوج نابارور گزارش نموده‌اند.
در کنار این، روش‌های کمک باروری به خصوص لقاح خارج رحمی به عنوان یک منبع اضافی استرس زوج‌های نابارور مشخص شده است. همانطور که انتظار می‌رود تاثیر ناباروری روی زوجین نشان‌دهنده آن است که ناباروری با نارضایتی جنسی بیشتر و تعداد نزدیکی جنسی کمتر همراه می‌باشد.
مردان نابارور گاهی با علائم و شکایات ناشی از کاهش تستوسترون از جمله ضعف، خستگی، تغییرات خلقی، کاهش میل جنسی و اختلال نعوظ مراجعه می کنند.
معیارهای تشخیصی انزال زودرس
معیارهای تشخیصی انزال زودرس شامل 1- انزال با کوچکترین تحریک جنسی که قبل، حین و یا به فاصله کوتاهی بعد از دخول (علی‌رغم عدم تمایل فرد)، صورت بگیرد و این حالت مکرر و یا مداوم باشد؛ 2- این حالت باعث استرس و تنش بین زوج شود و 3- این حالت ثانویه به علت سوء مصرف مواد مثلا ترک اعتیاد نباشد. در مطالعه حاضر (با اختلاف زیاد) شایع‌ترین اختلال عملکرد جنسی، انزال زودرس بود.
اختلال در اوج لذت جنسی، به صورت فقدان یا تاخیر در رسیدن به ارگاسم متعاقب یک فعالیت جنسی می‌باشد که برخلاف موارد منتشر شده، چندان هم ناشایع نمی‌باشد؛ به طوری که در یک مطالعه ، شیوعی به میزان اختلال نعوظ (20 درصد) داشت.
در این مطالعه، علت این مشکل با مصرف داروهای خاص و یا بیماری نورولوژی قابل توجیه نبود و بیشتر با نگرانی‌های زمینه‌ای حاصل از فرزنددار نشدن قابل توجیه می‌باشد.
سطح سرمی پایین تستوسترون با اختلال عملکرد جنسی به خصوص اختلال نعوظ همراه بود؛ گرچه علت ناشایع، اختلال نعوظ است، اختلال نعوظ، ناتوانی در ایجاد نعوظ به میزانی که برای دخول در واژن نیاز است و یا ناتوانی در حفظ نعوظ تا زمان انزال، تعریف می‌شود.
در همین مطالعه حاضر، میزان اختلال نعوظ 20 درصد بود که تفاوت زیادی باجمعیت عمومی مطالعه شده در ایران ندارد. اختلال نعوظ همچنین در نارسایی عروقی، اختلالات نورولوژیکی، داروها و سبک زندگی دیده می‌شود؛ هر چند که این علل در مردان جوان ناشایع هستند. در مردان جوان و سالم به طور شاخص اختلال نعوظ غالبا به علت فاکتورهای روانپزشکی می‌باشد.
به دنبال درمان با تستوسترون، بیماران آزواسپرمی غیرانسدادی، خلق بهتر، تحریک‌پذیری کمتر، انرژی بیشتر، احساس خستگی کمتر، توان جسمی بیشتر، نیاز به خواب کمتر، تمرکز بیشتر، رابطه بهتر با دیگران داشتند و حجم پروستات و سمینال و زیکول‌ها در آنها افزایش می‌یابد.
نتیجه‌گیری
این مطالعه نشان داد که شیوع اختلالات جنسی در بیماران آزواسپرمی در حد شیوع اختلالات جنسی در جمعیت عمومی می‌باشد؛ اما به دلیل غالب بودن مشکل ناباروری در بیماران آزواسپرم، به اختلال عملکرد جنسی آنها کمتر توجه می‌شود. توجه خاص به این مشکلات به هنگام دنبال نمودن درمان ناباروری، علاوه بر بهبود کیفیت زندگی، در مواردی درمان ناباروری را نیز اثربخش‌تر خواهد کرد.
برای خواندن بخش اول- عملکرد جنسی مردان مبتلا به آزواسپرمی غیرانسدادی- اینجا کلیک کنید.