دکتر عبدالهادی ناجی؛ فوق‌تخصص روماتولوژی
میزان اسید اوریک خون به طور نرمال 7 میلی‌گرم در صد است. پس در افرادی که دچار نقرس یا نفروپاتی و یا ضایعاتی هستند که در اثر افزایش اسید اوریک ایجاد می‌شود، میزان اسید اوریک باید از 6 میلی‌گرم در صد کمتر باشد و حتی در افرادی که دچار توفوس (رسوب اسید اوریک در بافت‌های نرم) هستند بایستی میزان اسید اوریک خون به کمتر از 5 میلی‌گرم درصد کاهش یابد.
لذا در این بیماران میزان استفاده از دارو باید بیشتر باشد تا به این هدف دست یابیم.
داروهای پایین‌آورنده اسید اوریک به 2 گروه تقسیم می‌شوند:
1- داروهای مهارکننده سنتز اسید اوریک که از طریق مهار آنزیم گزانتین اکسیداز این عمل صورت می‌گیرد.
2- داروهایی که سبب دفع اسید اوریک از کلیه می‌شوند.
اما با توجه به اینکه برخی بیماران نسبت به داروهای دسته اول حساس هستند، داروهایی مانند آلوپورنیول که ساخت اسید اوریک را مهار می‌کند گاهی سبب ایجاد حساسیت و راش‌های جلدی، مشکلات کبدی، کلیوی و مهار مغز استخوان می‌شود؛ لذا بیماران نمی‌توانند از این دسته داروها استفاده کنند.
داروهای گروه دوم را بیمارانی که دچار نارسایی کلیوی یا سنگ‌های کلیه هستند، نمی‌توانند استفاده کنند. بنابراین استفاده از داروهای دیگر در بیماران ضرورت دارد.
داروهایی که می‌توان در چنین شرایطی از آنها استفاده نمود شامل:
1- داروی لوزار (لوزارتان) که علاوه بر پایین آوردن فشار خون، باعث دفع اسید اوریک نیز می‌شود. به گونه‌ای به میزان متوسط سبب کاهش اسید اوریک خون می‌شود.
2- داروهای گروه استاتین‌ها، خصوصا آتور واستاتین، که علاوه بر پایین آوردن سطح چربی‌های خون، باعث پایین آوردن اسید اوریک هم می‌شوند. لذا در بیمارانی که نسبت به داروهای قبلی پایین آورنده اسید اوریک حساسیت دارند، می‌توانند از آتور واستاتین استفاده نمود.
آتور واستاتین معمولا در موارد زیر استفاده شود
بیمارانی که کلسترول و تری‌گلسیرید بالا و همراه با آن هیپراوریسمی (اسید اوریک بالای خون) نیز داشته باشند، با توجه به اینکه بیمارانی که اسید اوریک بالایی دارند، دچار چند اختلال متابولیک هستند (یعنی فرضا هم چربی خون بالا و هم اسید اوریک بالایی دارند.) در این بیماران آتور واستاتین داروی مناسبی است.
