باردو با فیلم «و خدا زن را آفرید» (1956) به کارگردانی و نویسندگی همسرش روژه وادیم به شهرتی بینالمللی دست یافت و طی دو دهه بعد به عنوان نمادی از اغواگری در سینما شناخته میشد.
با این حال، در اوایل دهه 1970 بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام کرد و بهتدریج به فعالیتهای سیاسی روی آورد. حمایت پرصدای او از حقوق حیوانات در سالهای بعد با اظهارنظرهای تند درباره اقلیتهای قومی و حمایت آشکار از جبهه راست افراطی «فرانت ناسیونال» فرانسه همراه شد؛ مواضعی که به صدور چندین محکومیت قضایی به اتهام نفرتپراکنی نژادی انجامید.
باردو که در سال 1934 در پاریس به دنیا آمد، در خانوادهای ثروتمند و کاتولیک رشد کرد و برای تحصیل در رشته باله به کنسرواتوار معتبر پاریس راه یافت و در 15 سالگی، در سال 1950، روی جلد مجله مهم «Elle» رفت. همین فعالیتها مسیر ورودش به سینما را هموار کرد. او در یکی از آزمونهای بازیگری با روژه وادیم آشنا شد و پس از رسیدن به 18 سالگی، در سال 1952 با او ازدواج کرد.
باردو ابتدا نقشهای کوچک ایفا کرد و در سال 1955 در فیلم «دکتر در دریا» در کنار دیرک بوگارد ظاهر شد؛ فیلمی که در بریتانیا موفقیتی چشمگیر داشت. اما «و خدا زن را آفرید» بود که تصویر تثبیتشده او را شکل داد. این فیلم هم در فرانسه و هم در سطح جهانی با استقبال گسترده روبهرو شد و باردو را به یکی از ستارههای طراز اول سینمای فرانسه بدل کرد.
باردو نهتنها برای تماشاگران سینما، بلکه برای روشنفکران و هنرمندان نیز الهامبخش بود. ریمون کارتیه در سال 1958 مقالهای مفصل با عنوان «پرونده باردو» در هفتهنامه معروف «پاری مچ» نوشت و سیمون دوبووار در سال 1959 مقاله مشهور «بریژیت باردو و سندرم لولیتا» را منتشر کرد و او را آزادترین زن فرانسه خواند.
در دهه 1960، باردو در مجموعهای از فیلمهای شاخص فرانسوی بازی کرد؛ از جمله «حقیقت» به کارگردانی آنری-ژرژ کلوزو، «زندگی خصوصی» ساخته لویی مال در کنار مارچلو ماسترویانی، و «تحقیر» اثر ژان-لوک گدار. در نیمه دوم همان دهه، پیشنهادهای هالیوودی را نیز پذیرفت و در فیلمهایی از جمله «زنده باد ماریا!» با ژان مورو و «شالاکو» در کنار شان کانری مقابل دوربین رفت.
باردو در گفتوگویی با گاردین در سال 1996 اعتراف کرد فشار شهرت برایش آزاردهنده بوده است. او در سال 1973 و در سن 39 سالگی، پس از فیلم «داستان پندآموز و شادیبخش کولینو» از بازیگری کناره گرفت. تمرکز اصلیاش به فعالیت در حمایت از حیوانات معطوف شد؛ از حضور در اعتراضها علیه شکار فُکها در سال 1977 تا تأسیس بنیاد بریژیت باردو در سال 1986.
او بعدها نامههای اعتراضی متعددی به رهبران جهان درباره مسائلی چون کشتار سگها در رومانی، شکار دلفینها در جزایر فارو و کشتار گربهها در استرالیا نوشت.
بریژیت باردو در سال 2003، کتاب «فریادی در سکوت» را منتشر کرد که در آن مواضع راستگرایانه اتخاذ و به گروههای مختلفی حمله کرد؛ اقدامی که به محکومیت قضایی بهدلیل تحریک به نفرت نژادی انجامید.
منبع: ایسنا
