کلمات، به سماع می آیند تا عشق جاودانه شود در روشنایی. «عشق، مشقی است که خوب است غلط بنویسی که هی خط بزنی، هی سر خط بنویسی».
واژه ها به خود بوی اسارت نگرفته اند تا شعر شوند، تا معطر از عشق، آوازهای گرامی داوود را تداعی کنند. شعر، راز جاودانگی کلمات است.
شعر، عاشقانه ترین حدیث گفت وگو با یگانه معبود است.
شعر، حکمت است؛ پروازهای بی بهانه ای است که هفت آسمان را به پلکی بال کشیدن جا می گذارد.
کائنات، به شوق می آیند از این واژه های شورانگیز. هر واژه، بوی سیبی سرخ را می دهد که رودهای عاشق را در پی خویش می کشاند.
کلمات، پیامبران عشق اند که برای پرنده کردن جان های ما آفریده شده اند؛ آفریده شده اند تا حکمت ازلی واژه واژه شعر شود و قرار ما را بی قرار کند.
شعر، عطر گل های سرخ است تا از خواندنش، دهانت بوی عطر نسیم بگیرد و نفس هایت، معطر از اقاقیا شوند. شب، بوی گل های شب بویی است که از سرشانه های دیوار خانه دلت آویزان شده است و هر شب، مست مست، تو را راهی کوچه هایی می کند که به خانه خداوند ختم می شوند. شعر، بال پرواز درخت های زمینگیری است که سال هاست هوای رفتن دارند.
شعر، آغاز است، پرواز است، آواز است؛ شعر، راز است؛ راز اسم اعظم خداوند، راز مهربانی خداوند در نخستین روزهای خلقت، راز سلام های عاشقانه خداوند به انسان، راز... .
شعر، شاه کلید درهای همیشه بسته دلتنگی هاست. شعر، جادوی عشق است. شعر، الهام فرشتگان در فصل رویش زمین است. شعر، شعر است و عشق، شعر است و شعر، عشق.
