این سبزی بومی مدیترانه می باشد و از نظر گیاه شناسی، آلیوم آسکالونیکوم نامیده می شود. نام گیاه شناسی آن از آسکالون که شهری در جنوب فلسطین می باشد، مشتق شده است و احتمالاً منشأء این سبزی از این منطقه می باشد. این گیاه جزء خانواده سیر و پیاز است، اما فاقد بوی سولفوریک قوی و بخارات آزاردهنده می باشد. مصرف موسیر در فرانسه بسیار رایج است، موسیر نسبت به پیاز برای پخت مناسب تر می باشد ( به ویژه برای افرادی که به طعم و بوی پیاز حساس هستند). موسیر نسبت به پیاز شیرین تر و هضم آن نیز آسانتر است.
اغلب قسمتهای بالایی برگ دور ریخته می شوند، اما این قسمت ها سرشار از ویتامین و قابل استفاده در سالاد هستند. همچنین می توان آن ها را به صورت پخته مصرف نمود.
موسیر سرشار از ویتامین C، پتاسیم، فیبر، اسیدفولیک، کلسیم و آهن است و منبع خوبی از پروتئین محسوب می شود، بنابراین یک سبزی مفید برای سبزی خوران می باشد.
موسیر دارای ترکیبات سولفوری مانند آلی پروپیل دی سولفین و فلاوونوئیدهایی از قبیل کوئرستین است.
بررسی ها نشان داده اند افرادی که به میزان زیادی از فلاوونوئیدها مصرف می کنند، شانس پیشرفت سرطان، بیماری های قلبی و دیابت در آنها کاهش می یابد.
از دیگر خواص فلاوونوئیدها، اثرات آنتی باکتریال آنها می باشد. همچنین این مواد، دارای خواص ضد التهابی، ضد ویروسی و ضد آلرژیک هستند.
موسیر در حذف سموم از بدن، به کبد کمک می کند.
همچنین موسیر حاوی ساپونین ها می باشد که این ماده در مهار و کشتن سلول های سرطانی نقش دارد. علاوه بر این موسیر دارای خواص شفابخش زیادی است که از آن جمله می توان به تولید پروستاگلاندین ها و رقیق نمودن خون اشاره نمود.
پی‌نوشت‌ها:
* کارشناس ارشد علوم تغذیه دانشگاه تهران
منبع:دنیای تغذیه ش 93