پاخرچنگی های قبیله وادوما

افراد این قبیله به بیماری اسرارآمیزی مبتلاشده اند؛بیماری ای که باعث شده پاهایشان از شکل طبیعی خارج شود
 

خبر کشف یک قبیله ناشناخته،ازآن دست خبرهایی است که هر وقت روی صفحه خبرگزاری های قرار می گیرد، خیلی زود به داغ ترین خبرروز تبدیل می شود. این وسط اگر افراد این قبیله تازه کشف شده خصوصیت قابل توجه و شگفت انگیزی هم داشته باشند که به چشم انسان های مدرن امروز خارق العاده بیاید،حتما تا مدت ها بحث درباره آنها ادامه دارد. قبیله وادوما یکی از این قبیله هاست که با اینه 59 سال از زمان کشف آن می گذرد اما افراد این قبیله هنوز در خفا و به دور از تمدن زندگی می کنند؛ کناره گیری آنها یک دلیل موجه دارد؛ مردان این قبیله بیماری مرموزی دارند که باعث شده از جهان خارج فاصله بگیرند و تنهایی را به زندگی در جمع ترجیح دهند؛ آنها با پاهایی شبیه خرچنگ به دنیا می آیند و به همین دلیل از شکل خاص پاهایشان خجالت می کشند و ترجیح می دهند در نواحی دورافتاده ای مثل دره رودخانه زامبیزی زندگی کنند.
وادوما اسم یکی از قبیله های عجیب در غرب زیمبابوه است که مردان آن به خاطر داشتن پاهایی شبیه به پنجه های خرچنگ به «مردان پاخرچنگی» و یا «پاشترمرغی» مشهور شده اند. از هر چهار مرد این قبیله قطعا یک نفرشان به این بیماری خاص ژنتیکی مبتلا می شود؛ بیماری ای که باعث می شود انگشت و کف پاهای آنها مثل خرچنگ به سمت داخل کشیده شود.

کشف پاخرچنگی ها
 

چارلز ساتن، اولین سفید پوستی بود که در سال 1951 مردان پاخرچنگی را از نزدیک دید. چارلز اهل انگلستان بود و به عنوان مامور پلیس در آفریقای جنوبی خدمت می کرد. او داستان های زیادی از وجود چنین قبیله ای در آفریقا شنیده بود؛ قبیله ای که با دیدن افراد ناشناس پا به فرار می گذارند. به همین خاطر ساتن برای رسیدن به حقیقت ماجرا، تصمیم گرفت خودش راهی سفر شود تا به راز قبیله مردان پاخرچنگی پی ببرد. او برای این کار از بومیان موزامبیکی که غرب زیمبابوره را مثل کف دستشان می شناختند کمک گرفت و همگی با هم رهسپار تپه های شیرووا شدند. چارلز، لحظه لحظه این سفر هیجان انگیز را در یک دفتر خاطرات ثبت کرده؛ سفری که کم کم رنگ و بوی معما به خودش گرفت. این مامور پلیس در یکی از خاطراتش نوشته است: «وقتی که با قبیله پاخرچنگی ها رو به رو شدیم، از تعجب شوکه شده بودیم؛ آنها هم رفتارهای عجیبی نشان می دادند و مشخص بود از ما ترسیده اند. اما وقتی متوجه شدند که از طرف ما هیچ خطری آنها را تهدید نمی کند، رئیس قبیله به سمت ما آمد. دور هم نشستیم و با هم غذایی را که زنان قبیله آن را درست کرده بودند، خوردیم. بعد از مدتی که با هم صحبت کردیم، رئیس قبیله شروع به نواختن کرد و مرتب به طبل کوچکی که رو به رویش بود، ضربه می زد. وقتی که صدای طبل در فضا طنین انداز شد، مردان، زنان و کودکان قبیله وادوما دور ما حلقه زدند و همگی به ما خیره شدند...» چارلز در ادامه خاطراتش نوشته است وقتی علت گوشه گیری افراد این قبیله از قبیله های دیگر را سوال کرده، رئیس قبیله به او گفته: «ما این روش زندگی را بیشتر دوست داریم».

آغاز تحقیقات
 

سفر ماجراجویانه چارلز ساتن به زیمبابوه در حقیقت نقطه شروع خبرهای داغ در باره مردم عجیب این قبیله بود چرا که بعد از انتشار خبر، فورا یک تیم تحقیقاتی که از تعدادی کارشناس و محقق تشکیل شده بود به آفریقا فرستاده شد؛ کارشناسان این تیم یک هدف مشترک داشتند؛ کشف راز معمای مردان پاخرچنگی!
این محققان بعد از رسیدن به قبیله وادوما، آزمایش های زیادی روی مردان این قبیله انجام دادند؛ نتیجه این آزمایشان نشان می داد که بیشتر مردان وادومایی به یک نوع بیماری خاص مبتلا هستند؛ بیماری ای به اسم سندروم ژنتیکی «اکتروداکتیلی» یا «سندروم پنجه خرچنگی».
این سندروم علاه بر پا می تواند دست ها را هم تحت تاثیر قرار دهد. البته در باره قبیله پاخرچنگی ها، سندروم اکتروداکتیلی فقط در پاهای مردان بروز کرده و آنها سه انگشت وسطی پاهایشان را ندارند و با انگشت شصت پا و انگشت کوچک که به درون کشیده شده قدم برمی دارند. وقتی نوع بیماری مردمان عجیب قبیله وادوما مشخص شد، سوال دیگری در ذهن دانشمندان به وجود آمد؛ اینکه چه عاملی باعث شده چنین سندرومی در این قبیله شایع شود؟! آنها همه اعضای قبیله- مردها، زن ها و بچه ها- را مورد آزمایش قرار دادند و در نتیجه مشخص شد که ژن غالب این سندروم از طرف دختران این قبیله نسل به نسل گشته و بیماری در نوزادان پسر ظاهر شده است!
حالا نوبت این بود که دانشمندان قدم بعدی را بردارند و توضیحی برای وجود ژن غالب در دختران قبیله و ظهور آن در نوزادان پسر پیدا کنند. آنها بعد از تحقیقات زیاد متوجه شدند که وجود چنین بیماری ای ریشه در رسم و رسومات کهن قبیله ای دارد چرا که در این قبیله هیچ پسر و دختری حق ازدواج با افراد قبیله دیگر را ندارند و حتما باید از درون قبیله خودشان همسر انتخاب کنند؛ همین موضوع باعث شده که این بیماری نسل به نسل در این قبیله منتقل شود.
هر چند که جنگ های زیادی برای از بین بردن این رسم در سالهای گذشته انجام شده است اما تمامی آنها بی نتیجه مانده و هنوز هم اگر پسری بخواهد از قبیله دیگر دختری را به همسری خود انتخاب کند طبق قانون قبیله وادوما محاکمه خواهد شد. دختران هم سرنوشت بهتری ندارند و باید با شخصی ازدواج کنند که خانواده شان برای آنها در نظر گرفته و قطعا این فرد، یک مرد بیگانه، یعنی مردی از قبیله دیگر نیست!
نکته جالب اینجاست که اهالی این قبیله، با اینکه در مشاوره های پزشکی با کارشناسان به راز پاخرچنگی بودنشان پی بردند اما حاضر نشدند که پا روی آداب، رسوم و سنت های قدیمی شان بگذارند و در نتیجه حتی در این مدتی که قبیله کشف شده هم به تعداد مردان پاخرچنگی این قبیله اضافه شده است!
با این حال بیماری عجیب مردان وادوما، باعث نشده که افراد این جزیره از انجام کارهای روزانه و گذراندن زندگی عاجز باشند. کاشناسانی که از این قبیله بازدید کرده اند می گویند مردانی که دچار این سندروم هستند نسبت به افراد عادی این قبیله سریع تر از نواحی کوهستانی بالا می روند و تا ارتفاع زیادی هم قادر به پریدن هستند. آنها مثل بقیه مردان قبیله که پاهایی عادی دارند، ماهیگیری، جمع آوری عسل و میوه های وحشی روزگار می گذرانند. افراد قبیله وادوما خانه هایشان را از نی و چوب نازک درختان درست می کنند.
با تمام این تفاسر وجود این بیماری نادر بین مردان قبله وادوما، باعث شده تا آنها دورافتاده ترین نقطه قاره آفریقا و غرب زیمبابوه یعنی جایی مثل دره رودخانه زامبیزی را برای زندگی انتخاب کنند و به این ترتیب تا جایی که می توانند از اجتماع و مردم فاصله بگیرند.
منبع:مجله همشهزی سرنخ،شماره
/م