به گزارش طبنا، در صورت درگیری گوش میانی بیماری را التهاب گوش میانی و در صورت درگیری گوش خارجی (لاله گوش و کانال خارجی شنوایی) آن را التهاب گوش بیرونی می‌نامیم.
التهاب گوش میانی در نوزادان و کودکان بیشتر دیده می‌شود. حدود 10درصد اطفال زیر 5 سال در یک سال دچار گوش‌درد خواهند شد. این بیماری به‌دنبال عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی بروز می‌کند، عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی باعث اختلال عملکرد شیپور استاش می‌شود و عفونت از طریق شیپور استاش بطرف گوش میانی پیشرفت می‌کند و باعث ایجاد بیماری التهاب گوش میانی می‌شود. التهاب گوش میانی به سه صورت دیده می‌شود : التهاب حاد، مزمن، و ترشح‌دار.
کودکان بزرگتر از گوش درد شاکی هستند. ممکن است علائم عفونت تنفسی فوقانی همراه را داشته یا نداشته باشد. در کودکان کوچکتر و نوزادان، والدین بیمار می‌گویند که فرزندشان بی‌قرار و بی‌خواب شده‌است، همراه با تب یا بدون آن احتمالا نوزاد گوشش را می‌مالد و فشار می‌دهد.
پرده صماخ (تمپان) ملتهب است و ممکنست تورم (بالژینگ) پیدا کرده باشد. پرده ممکنست کدر یا مات (اپک) بوده کاهش تحرک پرده در پنوماتیک اتوسکوپی داشته باشیم. اوتیت مدیا ممکنست همراه با ترشح چرک (اتوره) باشد یا نباشد. عامل بیماری‌زا استرپتوکوکوس پنومونی و پاتوژن باکتریایی غالب است.
درمان التهاب گوش میانی
هر چند ممکن است عامل بیماری ویروسی باشد ولی در اوتیت مدیای حاد لازم است قبل از این که پرده صماخ پاره شود، پزشک آنتی‌بیوتیک مناسب را برای مریض تجویز کند. معمولا به مدت 10روز آنتی بیوتیک مانند آموکسی‌سیلین، کوتریموکسازول، اریترومایسین، کوآموکسی کلاو و سفالوسپورین‌های خوراکی مانند سفیکسیم تجویز می‌شود. درد و تب را با استامینوفن یا ایبوپروفن کنترل می‌کنیم.
اگر چرک گوش میانی ادامه داشته باشد، پرده صماخ فرصت ترمیم و بسته شدن را پیدا نمی‌کند و در نتیجه فرد دچار عفونت مزمن گوش میانی می‌شود.
