اصلاح-طلبان

روشنفکری و جریان چپ ایرانی سال‌هاست در حالی بر لزوم تحزّب در ایران تأکید دارد که هرگز نتوانسته علت پیشرفت‌های "چین" تک‌حزبی و فاقد دموکراسی و آزادی بیان را بصورت اصولی توجیه کند.

بخشی از عملیات‌های راهگشا از سوی اصلاح‌طلبان مرتبط با تغییرات ساختاری چون پیشنهادات انحلال نیروی قدس سپاه و مذاکره برای ترک تخاصم با اسرائیل می‌رسد.

احیای مکانیسم ماشه بیشتر باید به‌عنوان یک اقدام نمایشی و نمادین تحلیل شود، نه یک تغییر استراتژیک در وضعیت اقتصادی ایران!

در فضای ذهنی و فرضی؛ اگر یک دشمن خارجی بر ایران ما مسلط شود نیز همین مقولاتی را افاضه خواهد کرد که جبهه اصلاحات در قالب بیانیه اخیر خود به آنها اشاره می‌کند.

در روزهای پس از جنگ ائتلاف مساله محور اپوزیسیون داخلی، گذاریون و ساختاری‌ها روز به روز عیان‌تر می‌شود.

به نظر می‌رسد دولت به ضرورت عرضه مستقیم دولتی به منظور اصابت یارانه‌ها به هدف واقف شده. لکن پیشنهاد بهتر؛ راه‌اندازی مجدد "نمایشگاه‌های عرضه دولتی" و توزیع مستقیم عمده مایحتاج مردم است.

جبهه اصلاحات عملا به عنوان یک نهاد سیاسی کارکرد خود را از دست داده و صرفا تبدیل به سکویی برای ابراز موضع "جواد امام(سخنگو) و آذر منصوری(رئیس جبهه)" شده است.

آیا برای ارکان جبهه اصلاحات بدیهی نبود که دشمن خارجی و امثال نتانیاهو از محتوای بیانیه اخیر این جبهه رضایت دارند؟ پاسخ به این سؤال بسیار حیاتی است.

تاکید اصلاح طلبان ساختاری برای مذاکره و نرمال سازی پس از جنگ بر اساس یک تخمین و برآورد اشتباه از جامعه شناسی عمومی صورت گرفته است.

کروبی در حالی ادعا می‌کند که ایران طی چندین دهه به خواست مردم بی‌اعتنا بوده است که گویا نمی‌داند طی همین چندین دهه ده‌ها انتخابات برگزار شده و رأی مردم بوده که اجرائیات کشور را رقم زده است.