
این مهم است که افراد به ویژه کسانی که اخلاقی و با ادبیات عرفانی سخن میگویند خود عامل باشند. لااقل پاسدارِ کلمات و هندسه ترسیمی خویش باشند. وقتی خود دیوار ساخته شده خویش را فرو میریزند، وقتی خود درخت کاشته شده خویش را از ریشه در میآورند توقع سایه نشینی و شهد کامی مردم را نباید داشته باشند.