تدریس

در سال 1312 هجری شمسی در شهر آمل در خانواده ای روحانی پا به عرصه وجود نهادم. مرحوم پدرم که از علمای آمل بود و عمری را به ارشاد و هدایت مردم گذرانده بود در دوره فشارهای رضاخانی و عسرت روحانیان، رسالت خود را در تشویق بنده و امثال من به تحصیل علوم دینی دنبال کرد

به دنبال برگزاری اولین اجلاس تهذیب و اخلاق در حوزه ی علمیه، که اقدامی شایسته در گسترش عطر معنویت و اخلاق و توجه روزافزون به تهذیب در حوزه های علمیه بود، پیام حوزه نیز هم زمان با انتشار شماره دوازدهم خود، اولین کتاب پیام حوزه با عنوان راه وصال را به سالکان الی الله تقدیم کرد.

جویندگان حقیقت لحظه های سیراب شدن از سرچشمه معرفت علامه را به انتظار می نشستند، چرا که هر روز ابر رحمت وی بر تشنگان حقیقت سایه می افکند و آنان را سیراب می کرد

و انها الارض لتبکی علی العالم اذا مات اربعین شهرا

نگارنده (حضرت آیة الله سبحانی) که خود مدت کمی محضر او را درک کرده، ویژگیهای خاص او را از نزدیک دریافته است، و کسانی نیز که مدتی در محضر او به کسب فیض پرداخته اند، بر ویژگیهای یاد شده در زیر اتفاق نظر و تاکید دارند:

با همه سختی و رنج محنت ، نگذشت

در حوزه های علمیه شیعه همگام با تحقیق، تدریس نیز رواج داشته و همواره این مهم برای فراگیری اصول و فروع احکام الهی در علوم مختلف به کار آمده است

نحوه تدریس در حوزه با گذشت زمان تغییر کرده است. تا نمیه دوم قرن چهاردهم هجری دانش آموز وارد مکتب خانه می شد

مساجد از صدر اسلام فضای تدریس و مراکز درس و بحث شناخته شدند. قرائت قرآن کریم و تفسیر و آموزش اصول و فروع دین از جمله موضوعاتی بودند که در مساجد تدریس می شدند و حلقات علمی را به خود اختصاص می دادند و ای بسا در مسجدی دو یا چند حلقه درس در یک زمان تشکیل می گردید.

حوزه علمیه با شور و نشاط آموزشی، شاداب می نماید، با تدریس و تحصیل حیات خود را نشان می دهد و در سایه اوراق کتاب و دفتر گلستان خود را به نمایش در می آورد، عطر دل انگیز می پراکند و فضایی چشم نواز و دیدنی در افق دید ناظران می گشاید.