دعا

امام رضا (علیه السّلام) می‌فرمایند: «یک دعای پنهانی بنده برابر است با هفتاد دعایی که به صورت آشکارا وعلنی باشد

در باب دعا آمده: زمان داود قحطى شدیدى مردم را احاطه کرد، سختى و مضیقه مردم را در رنج و اندوه قرار داد، سه نفر از علماى خود را انتخاب کردند تا به بیابان رفته براى آنان طلب باران کنند، آنان به صحرا رفتند و در مقام مناجات برآمدند، یکى از آنان گفت: خداوندا تو در تورات خود نازل کردى:

از بزرگترین نعمتهایی که قادر متعال به بندگان خود عنایت فرموده آن است که بتوانند بدون هیچ واسطه و با فراقت بال با او سخن بگویند، آدابی گریبان گیرشان نباشد و بی هیچ نگرانی دست به دامانش شده و از او هر چه میخواهند بخواهند

«هُنالِک دَعَا زَکرِیا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لی مِنْ لَّدُنْک ذُرِّیةً طَیبَةً إِنَّک سَمیعُ الدّعاءِ؛ زکریا، پروردگارش را خواند و گفت: پروردگارا! از جانب خود، فرزندی پاک و پسندیده به من عطا کن که تو شنونده دعایی!» آل عمران: 38)

ابراهیم و اسماعیل در حال رفع قواعد بیت که کارى بر پایه عبادت و اخلاص بود، نیازمندانه به پیشگاه بى‌نیاز دست به دعا برداشتند و امورى بسیار بسیار مهم را از حضرت حق درخواست کردند، آنان به این حقیقت آگاه بودند که دعا در حالى عبادت و دنبال عبادت کارى بسیار نیکو، و به اجابت به طور یقین نزدیک است.

آیت الله شاه‌آبادی، استاد عرفان حضرت امام خمینی(ره)، از دعا به «قرآن صاعد» تعبیر کرده‌اند. سرّ این تعبیر چیست و به چه معناست؟«قرآن صاعد» تعبیری است که حضرت امام خمینی(ره) در بیان و بنان خود بارها از آن استفاده کرده‌اند

طریق دعا و طلب حاجت از حق تعالی این است که، شخص پس از آن که حمد و ثناء حق را بجای آورد، انتخاب نماید از اسماء الحسنی آنچه را که مناسب مطلوب و مقصود وی است.

دعا کننده باید با تمام وجود متوجّه ذات مقدّس خدا باشد و از غیر او بکّلی دل بکند و هیچ امیدی به دیگران نداشته باشد

روی دیوارهای شهر

عبادت و نیایش هر فرد در حدود معرفت و شناسائی پروردگار عالم، اندازه گیری میگردد