به گزارش "ورزش سه"، گوچی فوتبال ایران که فصل نسبتا موفقی را در لیگ اردیویسه به همراه هیرنفین گذرانده بود، در فهرست نهایی کارلوس کی‌روش برای جام جهانی 2018 قرار گرفت ولی برخلاف چهار سال قبل نتوانست حتی یک دقیقه در سه بازی برابر مراکش، اسپانیا و پرتغال بازی کند.
با وجود اینکه تیم ملی ایران با مشکل گلزنی مواجه بود، اما رضا قوچان‌نژاد در جام جهانی به میدان نرفت و بامداد روز گذشته هم در مراسم استقبال از ملی پوشان در فرودگاه امام خمینی گفت که هیچ‌وقت تا این اندازه آماده نبوده ولی فرصت بازی را در مسابقات روسیه پیدا نکرده است.
این مهاجم 30 ساله مشهدی که در 6 سال حضورش در تیم ملی ایران گل‌های حساس زیادی ازجمله گل صعود به جام جهانی 2014 مقابل کره جنوبی، گلزنی به بوسنی و هرزگوین در سومین مسابقه جام جهانی 2014، گل برابر عراق در جام ملت‌های آسیا، گلزنی در دیدار با قطر در مرحله مقدماتی جام جهانی 2018 و ... را به ثمر رساند، در رقابت‌های روسیه به کار گرفته نشد که از این موضوع ناراحت بود و حالا با انتشار پیامی غیر منتظره و طعنه‌آمیز در اینستاگرام که در زیر آمده از بازی‌های ملی خداحافظی کرد:
«میگن فوتبال قشنگ‌ترین ورزش دنیاست. کسى که پاهاش به توپ خورده می‌تونه این حرف رو تایید کنه. ورزش فوتبال نه به دین و مذهب فرد نگاه می‌کنه، نه به اصلیت فرد و نه به وضعیت مالىِ فرد.
اى‌کاش همه جا اینطورى به فوتبال نگاه می‌کردن..! اى‌کاش آدمایى که نور دستشونه، جاهاى تاریک رو نور مى‌انداختن تا همه بتونیم ببینیم، نه اینکه فقط خودشون ببینن.
بزرگترین هدف فوتبال اینه که دل مردم رو شاد کنى. درسته که در اروپا بزرگ شدم، اما از بچگى آرزوم این بود که یک روزى، حتى اگر شده یک بار توى استادیوم آزادى پیرهن تیم ملى رو بر تن کنم و بازى کنم. تنها آرزوم این بود که با فوتبالم، خانواده و هوادارانم رو شاد کنم.
این شش سالى که در تیم ملى حضور داشتم، واسم بزرگترین افتخارى بود که در فوتبال و زندگی‌ام تونستم بدست بیارم.
پوشیدن پیرهن تیم ملى واسه من بزرگترین آرزو در دنیاى فوتبال بود و هنوز هم بعضى موقع‌ها باورم نمیشه که این پیرهن رو خدا برام گذاشت تا من تنم کنم.
در این سال‌ها که در تیم ملى بودم نمى‌تونم بهتون بگم چقدر خدارو شکر کردم بابت این همه لطف و محبتى که شما عزیزان به من داشتید. هیچ وقت تشویق‌هاتون رو یادم نمیره ایرانى‌هاى عزیز و با غیرت.
در این جام جهانى و در روزهاى اخیر، خیلى‌هاتون ازم یه سؤالى پرسیدین که متاسفانه من هم جوابش رو هنوز نمی‌دونم.... شاید بهتره که بعضى از سؤال‌ها بى‌جواب و بعضى از درها توى زندگى همیشه بسته بمونن... به این نتیجه رسیدم که در قلبم، عشقِ به تیم ملى، هر روز بیشتر و بیشتر میشه، اما عقلم، شخصیتم و غرورم این اجازه رو به من نمیدن که بهترین پیرهن دنیا رو دیگه بر تن کنم... دلیلش نخواستن نیست، دلیلش اینه که بعضى مواقع باید یک تصمیم سختى رو بگیرى تا بتونى زندگى‌ات رو دوباره راحت ادامه بدى.
می‌خوام از این طریق از همه آقایان در کادر فنى، تدارکات و بازیکنان عزیز تیم ملى تشکر کنم بابت این شش سالى که به من افتخار دادین. منو نه تنها کمک کردید که بازیکن بهترى بشم، بلکه از من انسان بهترى هم ساختید... تشکر بابت این همه لطف و انرژى مثبت.
مرسى از شما ایرانى هاى با غیرت، تک تک شما رو از ته دل دوست دارم. به امید پیروزى و پیشرفتِ تیم ملى ایران.
یا على.»
