به گزارش ایسنا و به نقل از تک‌تایمز، بقایای یک ابرنواختر که 168 هزار سال نوری از زمین فاصله دارد، یک میدان مغناطیسی شبیه یک چرخ‌دنده ایجاد کرده است.
این اولین میدان مغناطیسی ایجاد شده توسط یک ستاره انفجاری است که در تاریخ بشر ثبت می‌شود و بدین‌ترتیب ستاره‌شناسان برای اولین بار در تاریخ موفق به شناسایی یک میدان مغناطیسی ایجاد شده توسط بقایای یک ابرنواختر شده‌اند.
این مشاهده با استفاده از مجموعه تلسکوپ CSIRO در رصدخانه "نربری" در نیو ساوت ولز استرالیا انجام گرفت. محققان در حالی این میدان مغناطیسی را شناسایی کردند که بعد از انفجار یک ستاره در حال مرگ، حول بقایای یک ابرنواختر شکل گرفت.
این میدان مغناطیسی در اطراف بقایای ابرنواختر SN 1987A شناسایی شد. ابرنواختر SN 1987A اولین ابرنواختری است که توسط چشم غیر مسلح دیده می‌شود. یوهانس کپلر که از او به عنوان پدر علم ستاره‌شناسی جدید یاد می‌کنند فردی است که اولین انفجار ستاره را بدون تلسکوپ در سال 1604 دیده است.
محققان مرکز بین‌المللی تحقیقات نجوم رادیویی در دانشگاه غرب استرالیا برای مشاهده میدان مغناطیسی اطراف SN 1987A با متخصصان موسسه نجوم و اخترفیزیک دانلپ تورنتو همکاری کردند.
با تجزیه و تحلیل خواص امواج رادیویی منتشر شده از بقایای ابرنواختر، یک میدان مغناطیسی شناسایی شد که 50 هزار بار ضعیف‌تر از یک آهنربای یخچال بود.
آنها همچنین دریافتند که خطوط میدان مغناطیسی در یک الگوی منظم مرتب شده‌اند. در زمین، خطوط میدان مغناطیسی سیاره از شمال به جنوب جریان دارند. در اطراف بقایای SN 1987A، میدان مغناطیسی مانند یک چرخ‌دنده یا لاستیک یک دوچرخه شکل گرفته است. هر خط از مرکز چرخ به بیرون گسترش می‌یابد.
SN 1987A برای اولین بار در سال 1987 دیده شد. این بدان معنی است که مدت زیادی طول نمی‌کشد تا بقایای یک ابرنواختر به میدان مغناطیسی خود، نظم دهد.
"جیووانا زاناردو"، نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید: در این سن جوانی، همه چیز در بقایای ستارگان با سرعت بسیار زیاد در حال حرکت هستند و به سرعت هم تغییر می‌کنند. اما انگار میدان مغناطیسی به راحتی تا لبه پوسته آمده است.
ابرنواختر 1987A برای اولین بار در ماه فوریه سال 1987 در آسمان نیم‌کره جنوبی دیده شد. تیمی از اخترشناسان در رصدخانه لاس کامپاناس در شیلی اولین ستاره در حال فروپاشی را در آخرین لحظات مرگش دیدند.
مدت کوتاهی پس از آن، ستاره‌شناس آماتوری به نام آلبرت جونز در نیوزیلند نیز گزارش داد که همان رویداد را مشاهده می‌کند.
این ابرنواختر 168 هزار سال نوری با ما فاصله دارد که با توجه به استانداردهای نجومی بسیار نزدیک است. این ابرنواختر در ابر ماژلانی بزرگ، در کهکشان ستارگان کوتوله‌ای که در به دور کهکشان راه شیری می‌چرخد، کشف شد.
از آنجا که این ابرنواختر بیش از 30 سال پیش رخ داده است، مواد ستاره‌ای که از انفجار به جا مانده‌اند، موجب تشکیل امواجی شده‌اند که حامل گرد و غبار و گاز اطراف ستاره در حال مرگ هستند. این‌ها یک حلقه فوق‌العاده روشن از اشعه ایکس ایجاد می‌کنند که گاز متراکم را مانند یک رشته کیهانی از مروارید روشن می‌کند.
هنوز چیزهای زیادی در مورد SN 1987A باید مورد بررسی قرار بگیرد.
برایان گائنزلار، همکار و مدیر موسسه نجوم و اخترفیزیک دانلپ می‌گوید" تیم همچنان به مطالعه میدان مغناطیسی ادامه می‌دهد و رصد می‌کند که چگونه با بقایای ابرنواختر تکامل پیدا می‌کند.
این مطالعه در مجله Astrophysical منتشر شده است.
پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند. یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد.