روزنامه شهروند - محمد باقرزاده: سفری بی‌بازگشت به مریخ که از نخستین روز انتشار خبرهای آن، با حاشیه‌های فراوانی روبه‌رو شد، از همان اول هم ترسناک به نظر می‌رسید. شرکت هلندی «مارس وان» هرچند که همچنان به کارهای خود برای فرستادن انسان به مریخ و ایجاد یک کلونی دایمی انسانی روی سیاره سرخ ادامه می‌دهد اما در این سال‌ها، بارها برنامه‌های خود را تغییر داده و در آخرین اطلاعات، زمان فرودآمدن نخستین انسان روی مریخ را به 2032 یعنی 9 سال دیرتر از تاریخ اولیه اعلام کرده است.
براساس آخرین اطلاعات، مارس وان، سهام خود را در بورس آلمان ارایه کرده و قرار است از فروش این سهام بخشی از هزینه‌های این پروژه را تأمین کند. علاوه براین، پایان بهمن امسال، زمان اعلام‌شده برای انتخاب 24نفر از فهرست 100نفره و آغاز تمرینات این تیم است. آن‌چه اما پروژه این موسسه غیرانتفاعی هلندی را در سال‌های گذشته به صدر اخبار نشاند، استقبال مردم از نخستین اعلان این شرکت یعنی ثبت‌نام برای سفری بی‌بازگشت به مریخ بود.
در نخستین گام، ٢٠٢ هزار نفر به این فراخوان روی خوش نشان دادند و نام خود را برای این سفر ثبت کردند تا مراحل گزینش آغاز شود که در مراحل بعد و با انصراف تعدادی از این افراد و همچنین بررسی‌های مارس وان، حالا 100نفر در فهرست نهایی مریخ‌نوردی قرار دارند؛ 100نفری که براساس برنامه‌های اعلام‌شده باید به 24نفر کاهش پیدا کنند.
اطلاعات منتشرشده در پایگاه خبری سازمان مارس وان، نشان می‌دهد که تعداد زنان و مردان این فهرست برابر و سهم زنان مانند مردان است؛ ٥٠نفر. در این فهرست که مربوط به سال 2016 است، 15نفر کمتر از 26سال سن داشتند و دونفر؛ یک زن و یک مرد هم بالای 55سال، سن داشتند. آن‌چه اما این لیست ١٠٠نفره را به خبری داغ در ایران تبدیل کرد، حضور سه ایرانی در این فهرست است.
٣ ایرانی متقاضی سفر بی‌بازگشت به مریخ کجا هستند و چه می‌کنند؟
«سعید قندهاری»، «صادق مدرسی» و «الهه نوری» سه ایرانی متقاضی مریخ‌نوردی و سفری همیشگی به این سیاره هستند. مریخ بیش از 230میلیون کیلومتر با زمین فاصله دارد و آن‌طور که اعلام شده، این سفر درصورت تحقق، ٧ تا ٨ماه طول خواهد کشید. الهه نوری، زمان ثبت این درخواست، 19سال داشت و درباره خودش به رسانه‌ها گفته بود دانشجوی معماری است و به طراحی و دکوراسیون علاقه‌مند است. او همچنین توضیح داده بود که به نجوم و اخترشناسی علاقه‌مند است. او از 16سالگی به کیهان‌شناسی علاقه‌مند شده و در آن دریافته که از کائنات چیز زیادی نمی‌داند. نوری که از ایران مهاجرت کرده است و یکی از 100نفر نهایی پروژه سفر به مریخ است، در پاسخ به سوال ما می‌گوید که فعلا علاقه‌ای به گفتوگو ندارد اما ادامه می‌دهد که انگیزه‌اش برای این سفر کم نشده است.
صادق مدرسی هم این‌روزها و در 33 سالگی، به کار تحقیقاتی در زمینه بیماری ام اس و در دانشگاه هاروارد آمریکا مشغول است. مدرسی در ایران کارشناسی ارشد زیست‌شناسی خوانده و همزمان مطالعات درباره نجوم هم داشته است. او هم در گفتوگو با ما از علاقه‌اش به محقق‌شدن این سفر گفته و آرزو کرده در بین 24نفر نهایی قرار بگیرد. سعید قندهاری هم سومین ایرانی این فهرست است. او 37ساله و دارای مدرک کارشناسی ارشد فیزیک از ایران و کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل و حقوق بشر از نیوزیلند است. قندهاری این‌روزها ساکن نیوزیلند است و همچنان به ادامه پروژه سفر به مریخ علاقه‌مند است.
سفر به مریخ؛ رویایی محال یا پروژه‌ای حتمی
مدت‌هاست که ماجرای سفر به سیاره سرخ و ساخت کلونی‌های انسانی در مریخ، به بحثی جدی و کارشناسی تبدیل شده، بعضی منتقدان پروژه مارس وان را یک خیال‌پردازی دانستند و گروهی دیگر، این تلاش را گامی روبه‌جلو و قابل احترام اعلام کردند. «محمد جواد ترابی»، روزنامه‌نگار بخش علم و سردبیر سابق ماهنامه نجوم درباره این بحث‌ها می‌گوید: «سفر به مریخ، سفری بسیار پرمخاطره و پرهزینه است. به همین دلیل سازمان‌های فضایی معتبر در جهان همیشه به شیوه‌ای محافظه‌کارانه دراین‌باره سخن گفتند. تا حدود ٥سال پیش، هیچ صحبتی درباره سفر به مریخ به صورت جدی وجود نداشت تا این‌که شرکت‌ها و سازمان‌های خصوصی فضایی شکل گرفتند و پیش از همه شرکت مارس وان که الان یک نهاد غیرانتفاعی شده است، برنامه‌ای برای فرستادن یک‌طرفه و بی‌بازگشت انسان به مریخ ارایه کرد.»
او درباره برنامه این شرکت هلندی هم می‌گوید: «برنامه این شرکت به این صورت بود که هر دو‌سال یک بار، یک کپسول فضایی و در هر کپسول، 4 انسان را که هر کدام از این چهار نفر، از یک اقلیم، نژاد و زبان متفاوت هستند - تا در طولانی‌مدت دچار یکنواختی نشوند - به مریخ بفرستد. مسافران حدود 9ماه در راه هستند و وقتی به مریخ رسیدند در اقامتگاه‌هایی قرار می‌گیرند که از قبل در فضاپیماهای بی‌سرنشین در مریخ، قرار گرفته‌اند.» ترابی که پیش از این و در گزارش‌های مختلفی به بررسی امکان این پروژه پرداخته، درباره انتقادات وارده به پروژه مارس وان می‌گوید: «از ابتدا این پروژه با نقدهای فراوانی همراه بود. ازجمله این‌که ریسک پروژه بسیار بالاست و احتمال زنده‌ماندن افراد بسیار پایین است.
دلیل هم این بود که علاوه‌برفشارهای روانی، امکان ایجاد اختلاف‌ها هم زیاد است. در مواردی که سفر به مریخ شبیه‌سازی شده مثل مارس-500، اطلاعات منتشرشده نشان می‌دهد که اختلاف‌ها شدت پیدا کرده بود. این اختلاف‌ها و بحث‌های روانی، ذهن روانشناسان حوزه فضا را به این موضوع معطوف کرده که در پروژه‌های طولانی‌مدت، انسان چه شرایطی پیدا می‌کند.» او ادامه می‌دهد: «علاوه‌بر مسائل روانی، مسأله فناوری هم هست. پرسش این است که اگر فضاپیماهای بی‌سرنشین یا باسرنشین نتوانند محموله‌های آب و اکسیژن را به سلامت برسانند چه سرنوشتی در انتظار این افراد در صورت حضور در مریخ، خواهد بود.» این روزنامه‌نگار حوزه علم درباره دیگر انتقادات نسبت به این پروژه، توضیح می‌دهد: «یک نقد بزرگ دیگر، مربوط به یکی از ادعاهای این پروژه و نسبت آن با حریم خصوصی افراد بود.
این پروژه قرار بود در صورت تحقق، به صورت زنده، زندگی این افراد را پخش کند و از حق فروش این فیلم‌ها، بخشی از هزینه‌ها تأمین شود. این موضوع بسیار جنجال ایجاد کرد و من خودم با مدیر مارس وان دراین‌باره صحبت کردم و ایشان گفت که موضوع چنین نیست و خبری از برادربزرگ داستان جورج اورول نیست. مدیر این پروژه گفت که این افراد به اختیار خود گزارش‌هایی را منتشر خواهند کرد و آن گزارش‌ها به فروش خواهند رسید.» آن‌طور که ترابی می‌گوید تلاش‌ها برای سفر انسان به مریخ همچنان ادامه دارد و به‌عنوان مثال، به برنامه «ایلان ماسک» مدیر شرکت اسپیس ایکس اشاره می‌کند که فعالیت‌هایش با استقبال فراوانی هم روبه‌رو شده است.
