نائومی‌ هریس از کاراکترش در فیلم «مهتاب» می‌گوید

نامزد اسکار برای فیلم «مهتاب» Moonlight برندگانی را که هنگام دریافت جایزه‌ی سخنرانی سیاسی انجام می‌دهند تحسین می‌کند: من قطعاً از این فرصت برای صحبت از صمیم قلبم استفاده خواهم کرد. نائومی‌ هریس Naomie Harris قسم خورده بود که هرگز نقش یک معتاد را بازی نمی‌کند.
با این حال بازیگر باتجربه‌ی بریتانیایی پس از آنکه در جریان ارتباط شخصی کارگردان و نویسند‌ه‌ی این کار، بری جنکینز Barry Jenkins، با پاولا، مادر مطلقه‌ای که به کوکایین معتاد بود قرار گرفت، احساس کرد مجبور است همین کار را در «مهتاب» Moonlight انجام دهد. (مادر کارگردان یک معتاد در حال بازیابی است.)
هریس تمام صحنه‌های خود را در یک استراحت سه روزه از تور مطبوعاتی «روح» Spectre در 2015 فیلم‌برداری کرد و اولین نامزدی اسکارش را به خاطر همین بازی به دست آورد. او با هالیوود ریپورتر درباره‌ی سخنرانی‌های سیاسی، وضعیت بی‌ثبات معتادان و فرصت تماشای مادرش روی فرش قرمز، صحبت کرد.
اولین صحبت شما با بری جنکینز چطور بود؟
من دودل بودم چون فکر می‌کردم پاولا یک معتاد کلیشه‌ای است؛ اما بعد بری توضیح داد که پاولا تلفیقی از مادر او و مادر تارل مک‌کارنی Tarell McCraney’ (نویسنده نمایشنامه) است. من متوجه شدم او سرمایه‌گذاری احساسی کرده بود که مطمئن شود پاولا تبدیل به یک کلیشه نمی‌شود و دارای انسانیت و پیچیدگی است. این ترس مرا تسکین داده و باعث شد بخواهم سهیم باشم.

سخت‌ترین قسمت به دست آوردن نقش چه بود؟
خاص بودن احساسی او. بعد از تماشای یه سری فایل تو یوتیوب و مستندی درباره‌ی اعتیاد به مواد، از فراز و نشیب احساسی معتادان کراک شگفت‌زده شدم: یک لحظه خوشحال و لحظه‌ی بعد عصبانی. به‌کلی غیرقابل‌پیش‌بینی بودن این رفتار، برایم شگفت‌انگیز بود و می‌خواستم همه چیز را برایش ریسک کنم.

سخت‌ترین صحنه‌ی فیلم‌برداری کدام بود؟
آن لحظه در اواسط که پاولا در عمیق‌ترین وابستگی به اعتیادش است. این اولین صحنه‌ای بود که فیلم‌برداری کردیم — بری هرگز کار من را بررسی نکرد و از من تست نگرفت یا با من تمرین نکرد، هیچ‌کدام؛ فقط اعتماد کرد که خواهم توانست آن روز به‌خوبی کار را انجام بدهم. من کاملاً ترسیده بودم چون هیچ تجربه‌ی شخصی از اعتیاد به مواد مخدر نداشتم اما می‌دانستم این کار به شدت برای بری شخصی است. مطمئن نبودم که می‌توانم نقش را بگیرم یا نه.
صحنه‌ی مورد‌علاقه‌تان که فیلم‌برداری کردید کدام بود؟
یک صحنه‌ی زیبا در پایان فیلم هست که در آن از پسرم عذرخواهی می‌کنم. آن اتحاد و بخشش خیلی زیباست. من عاشق دیدن سفر پاولا بودم: به این پذیرفتن عظیم خودش و اثرات مخربی که روی پسرش داشته.

چه چیزی درباره‌ی حضور در مراسم اسکار امسال برای شما هیجان‌انگیزتر است؟
من هیجان‌زده‌ام چون با مادرم می‌روم. می‌دانم چقدر به من افتخار می‌کند و چقدر راه رفتن روی فرش قرمز و اطراف کسانی بودن که دوست دارد و ستایش می‌کند، برایش ویژه است. مادر من بزرگ‌ترین طرفدار اوپرا است و آرزویش ملاقات اوپراست. من او را سال پیش در رویدادی در لندن ملاقات کردم و داشتم فکر می‌کردم به مادرم زنگ بزنم و بگویم: «فقط سوار ماشین شو و بیا اینجا!» او خیلی آرام و متین است، اما می‌دانم وقتی با اوپرا ملاقات کند اختیارش را از دست می‌دهد. می‌خواهم آن لحظه را ببینم!

فیلم دیگری که در این فصل جوایز از آن لذت بردید کدام است؟
من «منچستر کنار دریا» Manchester by the Sea را دوست دارم. کیسی افلک Casey Affleck و میشل ویلیامز Michelle Williams فوق‌العاده‌اند.

نظرتان درباره‌ی سخنرانی‌های دریافت جایزه در مراسم اسکار که بار سیاسی دارند چیست؟
نقش ما، به عنوان هنرمند، انعکاس چیزی که در جامعه در جریان است و ارائه‌ی دیدگاه‌ها و نقطه‌نظرت است؛ و ما دسترسی بیشتری نسبت به بقیه داریم. نکته‌ای که خوشبختانه در مورد مراسم اسکار وجود دارد بستری است که در اختیار داریم و از طریق آن می‌توانیم به میلیون‌ها نفر دسترسی داشته باشیم؛ و من معتقدم اگر به چیزی ایمان قوی داشته باشید، این فرصت فوق‌العاده مهمی است که پیامتان را منتقل کنید. اگر بنا باشد برنده شوم — که فکر می‌کنم خیلی احتمالش کم است — حتماً از این فرصت استفاده خواهم کرد تا از صمیم قلبم صحبت کنم.