سرویس سبک زندگی فردا: لبخند علی علیه‌السلام رنگ می‌گیرد. فرشتگان، تولد دستانی را جشن می‌گیرند که قرار است روزی چراغ حماسه را رافروزند. به نقل از بیتوته پهلوانی به عالم چشم می‌گشاید که پهلوانان عالم به نامش اقتدا می‌کنند. پهلوانی که فرزند مردی است که کوهِ رشادت و جوانمردی است، فرزندِ شیر زنی است که به او شیر شهامت نوشاند. کوه‌مردی که ذره‌ای از احترام برادرش حسین علیه‌السلام فرو نگزارد. حسین علیه‌السلام امام بود و ابوالفضل، برادر امامت. حسین علیه‌السلام، ولی بود و ابوالفضل، هم رکاب ولایت. آری، نوزادی در گهواره خفته است که علمدار لشکر حسین علیه‌السلام خواهد بود.
سلام بر عباس،ای غیرت مجسم…ای قامتِ فتوت…
سلام‌ای چشم‌هایی که آب را شرمنده نجابت خود خواهی کرد…
سلام‌ای دست‌هایی که رودخانه‌های زمین، به جستجویشان سر گردانند…
سلام‌ای پیشانی بلندی که آیینه‌ی آسمان است…
السلام علیک یا اباالفضل العباس (ع)
*************************
پنداری دروغ نیست که بگوییم او مادری دلاور و پاک‌سرشت به پاکی فرشته‌ها داشت. لافی گزاف نیست که بگوییم پدرش علی نام داشت و بردن این نام کافی است تا بدانیم از نسل کیست؟
جنت و رضوان و حور و کوثر، همگی آیت و نشانه‌ای از خوی وی است. او آبشاری است که از کوهی استوار، چون على، در طبیعتی، چون ام‌البنین جاری شد و در سرشاری از عطش سوخت. قهرمان نهر علقمه که شمس و قمر از نور جمالش خجل می‌شوند، افسانه و اساطیر نبود؛ مردی بود که مثل یک عَلَم هیچ وقت بر زمین نماند. لقب «اَسَدُ الله الْغالِبْ» را، چون علی بر او نهادند تا دوباره حمله‌های حیدری در میدان‌ها تکرار شوند و هنوز بعد از این همه سال، زیر نور مهتاب، چهره‌اش در زلالی آب می‌لرزد؛ گویی تنها بعد از خدا از آب می‌ترسد. مردی که افسانه نیست.
