روزنامه صبا - ملیکا مومنی راد: شادی کرم رودی چهره جوان و جدید عرصه بازیگری سینمای ایران است. او این روزها با ایفای نقش تینا در فیلم «دارکوب» بهروز شعیبی روی پرده سینماست. گرچه پیش از این فیلم در آثار مهمی چون «ماهی و گربه» و «یک شهروند کاملا معمولی» ایفای نقش کرده اما ایفای کاراکتر یک دختر کم سن و سال که حالا در آستانه مادر شدن است و با اعتیاد دست و پنجه نرم می کند، باعث شده تا نام و چهره او بیش از پیش در ذهن مخاطب سینما حک شود. به بهانه اکران فیلم سینمایی «دارکوب» با او به گفتگو نشستیم که در ادامه می خوانید.
با دو فیلم «ماهی و گربه» و «یک شهروند کاملا معمولی» که هر دو از آثار سینمای هنر و تجربه بود شروع کردید و بعد با «دارکوب» وارد سینمای بدنه شدید، دغدغه فعالیت در سینمای هنر و تجربه را داشتید یا کاملا اتفاقی بوده است؟
- قبل از این که بخواهم جواب این سوال را بدهم لازم است این نکته را بگویم که من بعد از «ماهی و گربه»، در فیلم «مستانه» آقای فرح بخش که جزو فیلم های بدنه به حساب می آید نیز بازی کردم اما از آنجایی که در تبلیغات نام من عنوان نمی شد دوستان نمی دانند که این فیلم نیز جزو کارنامه کاری من است. درست است من شروع فعالیتم با سینمای هنر و تجربه بود اما زمانی که در فیلم «ماهی و گربه» حضور پیدا کردم ابتدای ورودم به عرصه بازیگری بود و خیلی حق انتخاب نداشتم تا بتوانم بنا بر سلیقه شخصی در فیلمی حضور پیدا کنم. البته شهرام مکری را از دوران دانشجویی دنبال می کردم و ایجاد فرصتی برای حضور در فیلم «ماهی و گربه» بسیار برایم خوشحال کننده بود. فیلم های هنر و تجربه شبیه به هم نیستند و گونه ها و زیرشاخه های متفاوتی دارند اما در کل در کنار فعالیت در سینمای بدنه، بازی در آثاری که چالش های متفاوتی دارند و از سینمای بدنه دور هستند را دوست دارم و برایم تجربه لذتبخشی است.
البته سینمای بدنه سکوی پرتاب بهتری برای یک بازیگر به حساب می آید. شاید اگر آن دو فیلم جزو آثار هنر و تجربه نبودند زودتر معرفی و دیده می شدید!
- با این نکته موافق هستم کما این که من در فیلم «یک شهروند کاملا معمولی» نقش اصلی زن را بر عهده داشتم اما این فیلم آن طور که باید و شاید توسط عموم مخاطب سینما دیده نشد. البته این نکته را بگویم که به عنوان یک بازیگر، در ذهن من تقسیم بندی سینمای بدنه و هنر و تجربه پررنگ نیست و وقتی یک کار پیشنهاد می شود ملاکم این نیست که این فیلم متعلق به چه نوع سینمایی است بلکه فقط فیلمساز و فیلمنامه آن برایم دارای اهمیت است.
چطور شد که به پروژه «دارکوب» پیوستید؟ ویژگی های مد نظر آقای شعیبی برای ایفای این کاراکتر چه بود؟
- آقای شعیبی بازی من در فیلم «یک شهروند کاملا معمولی» ساخته مجید برزگر را دیده بود. برای ایفای نقش تینا با تعداد زیادی بازیگر صحبت شده بود و از آنجایی که یک نقش سخت به حساب می آمد زمانی که به دفتر تهیه «دارکوب» رفتم چهار جلسه برای این نقش اتود زدم در حالی که هر نقش با یک یا دو بار اتود زدن نهایی می شود. کاراکتر تینا دختر کم سن و سالی بود که همچون مهسا خیلی در اعتیاد غرق نشده و حتی معصومیتی دارد. این نکته برای آقای شعیبی اهمیت بسیاری داشت. از طرفی دیگر بهروز شعیبی در نظر داشت که تینا شبیه به نقش مهسا ایفا نشود.
این خواسته بهروز شعیبی و ایجاد تفاوت در بازی کار شما را به مراتب سخت تر می کرد!
- قبل از این که با نقش تینا درگیر بشوم تصور می کردم ایجاد این تفاوت در ایفای نقش کار بسیار دشواری است اما وقتی وارد مرحله تحقیقات شدم و از نزدیک با مصرف کنندگان و کسان یکه ترک کرده بودند مواجه شدم نظرم تغییر کرد. به قول یکی از عزیزانی که قبلا مصرف6 کننده بود تنها وجه اشتراک کسانی که اعتیاد دارند این است که مواد مخدر مصرف می کنند و هر کدام از آنها فرد متفاوتی به حساب می آیند. بهترین راهکار برای رسیدن به نقش تینا و مهسا این بود که ابتدا به این نتیجه برسیم که این دو شخصیت چه کسی هستند؟ از کجا آمدند؟ و بعد که به شناخت از آنها رسیدیم بگوییم حالا تینا و یا مهسا که سارا بهرامی نقش آن را بازی کرد درگیر اعتیاد است.
به جز چند بازی موفق و کاراکترهایی که ماندگار شدند، متاسفانه ما تصویر کلیشه ای از اعتیاد و فرد مصرف کننده در سینمای ایران داریم! مشخصا بازیگران نیز در ایفای نقش یک فرد درگیر به اعتیاد پارامترهای مشابهی را پیاده می کنند.
- خیلی مهم است که تو به عنوان یک بازیگر واقعیت و تحقیقات را مبنا قرار دهی یا از روی یک فیلم الگوبرداری کنی. اگر بازیگر برای ایفای نقش یک معتاد به تماشای فیلم و مرور نقش هایی شبیه به آن بسنده کند طبیعتا کلیشه آن هم از نوع دست چندم اتفاق می افتد اما زمان یکه مبنای رسیدن به نقش تحقیقات می شود و تو از نزدیک با جامعه ای که مبتلا به آن معضل است برخورد می کنی، علت وجودی کاراکتر در فیلمنامه را می فهمی و او را بهتر درک می کنی. همچنین می توانی بازی ماندگارتری را ارائه دهی. من ایفاگر نقش اصلی «دارکوب» نبودم اما در طول تمرینات شاهد این بودم که سارا بهرامی برای رسیدن به نقش، هر روز تحلیل می رفت و این است که او این چنین با نقش مهسا می درخشد.
در جریان برخورد با مصرف کنندگان و تحقیقات میدانی با فردی برخورد کردید که آن را به عنوان ما به ازای نقش تینا قرار دهید و از آن الهام بگیرید؟
- کاراکتر تینا شرایط خاصی داشت. دختر کم سن و سالی که باردار و درگیر اعتیاد است. من در جریان تحقیقات با دختری مواجه شدم که شرایطی شبیه به تینا داشت. البته در حال حاضر ترک کرده است. نمی گویم صددرصد او را دیدم و مقابل دوربین پیاده کردم اما از او الهام گرفتم. کسی که از او صحبت می کنم به لحاظ ظاهری شباهت هایی با من داشت و همین مسئله سبب شد به راحتی با او ارتباط برقرار کنم اما در کل تماما تحت تاثیر او نبودم چرا که من بر مبنای فیلمنامه از پیش نوشته شده جلو می رفتم و طبیعتا خیلی کم پیش می آید ما به ازای نقشی که در فیلمنامه وجود دارد در واقعیت هم باشد به همین دلیل بیشتر از آن شخصیتی که در واقعیت وجود داشت الهام گرفتم.
سینمای بعد از انقلاب در فیلم های متعددی چه به صورت موضوع اصلی و چه در حاشیه به معضل اعتیاد پرداخته است. فکر می کنید نگاه و پرداخت سینما به این معضل تا چه اندازه قابل قبول بوده است؟
- پرداخت به این مسئله در سینما هنوز خیلی جای کار دارد. نه تمام آثار مربوط به این معضل اما بخش قابل توجهی از فیلم های ساخته شده درباره اعتیاد، فرد مصرف کننده را از یک خانواده متوسط که در خانه و یا بعضا در کنار خانواده زندگی می کند، نشان می دهد. کسی که اصلا درگیر کارتن خوابی یا گرمخانه ها نیست. این که اعتیاد داشته باشی و خانواده در کنارت قرار بگیرد و بخواهد تو را از آن شرایط بیرون بکشد یک موهبت است اما همه مصرف کنندگان چنین شرایطی را ندارند. ما در «دارکوب» به سراغ کسانی رفتیم که اعتیاد را در شرایط متفاوتی تجربه می کنند و جای پرداخت به آنها در سینما همچنان وجود دارد.
یعنی شکل های متفاوت و حتی فاجعه گونه ای از اعتیاد وجود دارد که هنوز در سینما به آن نپرداختیم!
- من به عنوان فردی که در تهران زندگی می کنم از این فضا که در گوشه دیگر این شهر است دور بودم. در سینمای مستند به خیلی از زوایای اعتیاد به خصوص اعتیاد در زنان پرداخته شده اما در سینمای داستانی نه. نمونه های خوب سینمای داستانی فیلم هایی چون «سنتوری»، «مهمان مامان»، «خون بازی» و ... است اما در همین فیلم ها نیز یک مصرف کننده در چهارچوب خانه است.
خیلی ها روی فیلم «دارکوب» این برچسب را زدند که فیلم تلخی است؛ چقدر با این گزاره در مورد فیلم موافقید؟
- «دارکوب» برای من که بازیگر آن بودم و در مراحل تحقیقات حضور داشتم فیلمی با روزنه امید به اصلاح است. به نظرم بهروز شعیبی به دنبال امید در این طبقه و قشر گشته بود، تصویر کردن چنین شرایطی با لحاظ این که امید در آن جریان داشته باشد کار بسیار سختی بود که آقای شعیبی از پس آن بر آمد. درست است که مهسا به خاطر اشتباهات گذشته نتوانست به خواسته اش برسد اما شور و انگیزه ای که در کاراکتر مهسا وجود داشت دلیلی که آن را به سمت ترک کردن برد همه و همه نشان از امید دارد و باعث می شود این فیلم تلخ نباشد. «دارکوب» مسلما سکانس هایی دارد که مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد و حتی من که در آن بازی کردم با دیدن آن صحنه ها اشک می ریزم اما این رویه و ظاهر فیلم است و مفهوم اصلی آن اصلا تلخ نیست بلکه امید را در دل خود جای داده است.
