تجویز غیرمجاز بازدارنده TNF موجب عفونت راجعه دستگاه تنفسی و اسپرژیلوس آلرژیک برونش‌های ریوی می‌شود. بنا بر این مطالعه، تاثیرات منفی دارو قابل چشم‌پوشی است، ولی تحقیقات و بررسی بیشتری در این زمینه باید صورت گیرد.
هپارین
هپارین یک ترکیب گلیکوزامین گلیکون اندوژن است و به عنوان یک ماده ضدانعقادی موارد استفاده زیادی در پزشکی دارد.
هپارین به تعدادی از سیتوتوکسیک‌ها و واسطه‌های التهابی از قبیل پروتئین کاتیونیک، پوزینوفیلیک و پرواکسیداز متصل می‌شود و به عنوان عامل بازدارنده آنها عمل می‌کند.
بعضی محققان (احمد و ال) معتقدند که گروه‌های سولفات هپارین ممکن است انسداد مجاری تنفسی در اثر آنتی‌ژن را تسکین دهد. این پدیده به بازدارنده هیستامین که توسط مولکول IgEبه عنوان واسطه عمل می‌کند (که به اینوزیتول – تری‌فسفات وابسته است) کمک می‌نماید. مطالعه دیگری نشان داد که هپارین ممکن است به پروتئین‌های سطحی اپیتلیال متصل شود و عکس‌العمل بالای مجاری تنفسی را کاهش دهد. بررسی‌های اولیه در مورد هپارین، در سال‌های اولیه دهه 1960 انجام گرفت و نشان داد که پس از تجویز دارو علائم آسم تخفیف یافتند.
اولین بار باروانا و ال از هپارین تنفسی برای آسم خفیف و متوسط استفاده کردند؛ اما بیماران آنها فقط از لحاظ علائم ظاهری بیماری بهبود یافتند، بدون آنکه تغییری در عملکردی ریوی و فیزیکی آنها ایجاد شود.
اطلاعات ضدونقیضی در مورد تاثیر هپارین تنفسی و انوکساپارین (enoxaparin) بر آسم ورزشی و همچنین نتایج آزمایش‌های تحریک برونش‌ها، شامل تست‌های هیستامین و متاکولین، وجود دارد. گرچه برخی آزمایش‌ها نشان داده‌اند که هپارین تنفسی نقش حفاظتی در تحریک‌پذیری بالای مجاری تنفسی دارد و پس از درگیری با آلرژن‌ها حجم بازدمی فشاری (FEV1) را کاهش می‌دهد، مطالعات دیگری که از تست متاکولین استفاده کرده‌اند، نتایج متفاوتی در مورد اثرات گوناگون FEV1 به‌دست آورده‌اند.
شایان ذکر است که هپارین تنفسی اثرات منفی کمی دارد و باعث ایجاد اختلالات انعقادی و خونریزی نمی‌شود.
ایمونوگلوبولین وریدی (IVIG)
اطلاعات محدودی در مورد استفاده از IVIG در بیماران آسمی وجود دارد. مکانیسم عمل آن ممکن است کاهش تحریکات جلدی نسبت به آلرژن‌ها، کاهش کلی سطح سرم IgE، جلوگیری از فعالیت لمفوسیت و کاهش تولید IL-1 و IL-4 با این سلول‌ها و کاهش تکثیر لمفوسیت وابسته به سیتوکین باشد.
به‌علاوه IVIG حساسیت لمفوسیت را به اثرات سرکوب‌کننده دگزامتاوزون (حتی در افرادی که سابقه مقاومت در برابر کورتیکواستروئید داشته‌اند) افزایش می‌دهد. برخی مطالعات نشان داده‌اند استفاده از mg/kg400 IVIG در ماه برای آسم‌های شدید مقاوم به درمان، دوز استروئید را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
عوارض منفی دارو بسیار کم و شامل سردرد و تهوع در زمان تزریق وریدی است. عوارض منفی جدی‌تر دارو شامل نفریت فضای بین بافتی و مننژیت غیرعفونی می‌باشد.
جمع‌بندی
به علت مشکلات کنترل بیماری و افزایش مرگ و میر و وخامت بیماری در آسم‌های شدید، به‌ویژه نوع مقاوم در برابر استروئید، استفاده از داروهایی که اخیرا ساخته شده و داروهای قدیمی با اثرات تسکین‌دهنده ولی نه به شکل معمول، ممکن است نتایج سودمندی داشته باشد.
کاهش مرگ و میر، بهبود کیفیت زندگی و کاهش اثرات جانبی داروها، مانند استروئیدها با برخی داروهای پیشنهادی امکان‌پذیر است.
علی‌رغم نبود مطالعات گسترده، کنترل‌شده و هم‌محور برای بررسی و ارزیابی تاثیر این داروها، به نظر می‌رسد این درمان‌ها امیدوارکننده هستند و بررسی عوامل دیگری که قادر به تعدیل واکنش‌های التهابی یا راه‌های دیگر بیماری‌زایی آسم‌های شدید می‌باشند، الزامی است.
برای خواندن بخش اول- آنتی‌بادی‌های آنتی‌ایمونوگلوبولین- اینجا کلیک کنید.
