غار آبی دانیال یکی از جاذبه های گردشگری استان مازندران است. این غار در نزدیکی روستایی به نام دانیال قرار دارد و زیر مجموعه شهرستان سلمانشهر استان مازندران می باشد. غار دانیال جز غارهای رودخانه ای ایران محسوب می شود. دمای داخلی غار آبی دانیال مازندران در تمام طول سال تقریبا تغییری ندارد و یکسان می باشد. طول غار در حدود 2158 متر و عمق غار نیز 74.2 متر می باشد. نزدیکترین شهر در زمان دسترسی به غار آبی دانیال، سلمانشهر است. شایان ذکر است که در ساختار داخلی غار آبی دانیال فقط یک دهانه وجود دارد.
توضیحی مختصر در مورد غار آبی دانیال مازندران
طول آن 2158 متر و عمق آن 74.2 متر می باشد و در طول زمان پیمایش غار متوجه خواهید شد که در این مکان تنها پشه، خفاش و آبزیان محدودی از جمله قورباغه و خرچنگ وجود دارند. ارتفاع سقف در قسمت های مختلف آن تغییرات فاحشی دارد و از 0.5 تا 50 متر متغیر است. دمای آب در آن حدود 17 درجه و دمای فضای آن بین 20 تا 25 درجه سانتیگراد می باشد که تقریبا در همه فصول ثابت است. به طورکلی این مکان فضایی زیرزمینی است با دهانه ای به خارج از پوسته زمین که هیچ گونه ابعاد خاص و مشخصی ندارد و گاهی در دل زمین و یا گاهی در دل صخره ها می باشد. غارها از نظر تقسیم بندی به دو دسته تقسیم می شوند. غار آبی دانیال مازندران که سابقه کشف و شناسایی آن اخیرا رخ داده به تازگی مورد توجه گردشگران و توریست های داخلی وخارجی واقع شده است. این غار یک غار طبیعی است نه ساخته بشر و همین مهم آن را جز غارهای خاص و منحصر به فرد قرار می دهد. غار آبی دانیال مازندران جز غارهای رودخانه ای ایران محسوب می شود و فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی 1500 متر و عرض تقریبی یک و نیم متر است که با پیچ و خم های فراوان و گذر دالان های تنگ و باریک پر از آب و حوضچه ها و آبشارهای کوچک ادامه می یابد و در انتها به چند شعبه کوچکتر منتهی می شود. غار دانیال دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه در کرمانشاه است.
برای دسترسی به غار آبی دانیال چه اطلاعاتی لازم است؟
دهلیز راهرویی است که باید از آن خمیده یا خزیده عبور کرد. دالان راهرویی است که پهنای ان به اندازه دست های باز شده یک انسان و بلندی آن در حدی است که می توان به طور ایستاده از آن عبور کرد. تالار به فضاهای وسیع با سقف های بسیار بلند گفته می شود. دخمه فضای نسبتاً کوچکی است با ابعاد حداقل دو متر. دخمه فقط یک راه ورودی دارد و از همان راه باید از آن خارج شد. چاه مجرایی است که به صورت عمودی گسترش پیدا می کند و عمق آن ها معمولاً حداقل یک متر و حداکثر چند متر می باشد. راس آن به خارج سطح راه باز کند و یا به یک راهرو یا تالار اما چاه ها همیشه دارای مجراهای خروجی رخنه پذیر نیستند. چاه ها استوانه ای و یا مخروطی هستند. رودخانه در زیر سطح زمین برای سیراب کردن مسیرهای بزرگ آب های زیرزمینی در جریان است. سیفون فضایی در غار است که سقف خیلی کوتاه بوده و غالبا آب تا زیر سقف راهرو وجود دارد. مخزن ایستگاه نهایی آب در پایین دست جایی که سقف و آب به هم می رسند، است و غالبا با تجهیزات غواصی امکان عبور فراهم می شود. تنگه راهروهایی هستند که توسط برش متمایل به پایین آب در حال حرکت بوجود آمده و دارای قدی چند برابر عرض می باشند.رودچه راهروهای کوچکی هستند که در زیر آن ها آب جریان دارد و رودخانه ها را تغذیه می کنند.
قندیل های موجود در ساختار داخلی غار آبی دانیال از چه نوعی است؟
استالاکتیت ها رسوباتی آهکی اند که مانند قندیل از سقف غارها آویزان می شوند که به صورت ستون هایی مخروطی شکل، در کف غارها تشکیل می شوند. اکثرا در صخره های گچی و آهکی به وجود می آیند چرا که آب می تواند این سنگ ها را در خود حل کند. آب آهک داری که قطره قطره از سقف این غارها چکه می کند، تبخیر می شود و رسوبات آهکی افزوده می شود و به تدریج این رسوبات به شکل قندیل، از سقف غار آویزان می شوند و استالاکتیت به وجود می آید. استالاگمیت ها نیز به همین ترتیب تشکیل می شوند با این تفاوت که آن ها از به جا ماندن رسوبات آهکی آبی که بر کف غار چکه می کند، به وجود می آیند. گاهی اوقات استالاگمیت ها به اندازه ای بلند می شوند که به استالاکمیت ها می رسند و ستونی در داخل غار به وجود می آورند. در بعضی از غارها نیز استالاکمیت ها آن قدر بزرگ می شوند که دهانه غار را سد می کنند و این خود از زیبایی های ساختار داخلی غار آبی دانیال می باشد.
فضا و ساختار داخلی غار آبی دانیال
جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار آبی دانیال مازندران تا بخش انتهایی وجود دارد که از به هم پیوستن چندین جوی و چشمه به وجود می آید. عمق این جریان در بخش های مختلف غار متغیر است ولی به طور کلی از یک متر تجاوز نمی کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آن ها بالا آمده و گذر از آن ها تقریباً غیر ممکن می شود. غار آبی دانیال استلاگمیت و استلاکتیت های چندین میلیون ساله دارد که ساخت هر سانتی متر از آن ها حدود 100 سال طول می کشد. راهرویی آبی وجود دارد که طی میلیون ها سال با حرکت آب های زیرزمینی در سنگ های آهک شکل گرفته و به این سنگ ها اشکال عجیب و غریبی داده است. بعد از ورود به دهانه غار دانیال باید قید خشک ماندن را بزنید چون از همان اول و در فاصله 100 متری دهانه غار دانیال وارد حوضچه ای می شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین طور که جلو می روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال شما می آیند. حدود 300 متر بعد از حوضچه نخست به فضای باز بزرگی می رسید که به تالار خفاش مشهور شده است. تقریباً میانه این تالار تپه های بلندی قرار دارد که با فضله های خفاش ها و گلی پوشیده شده که بسیار هم لغزنده است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید که اتفاقاً کار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار خفاش ها را می بینید که پای رو به آسمان در خوابند.
نکاتی که باید رعایت کنید
دوستان خوب همگردی این کلونی های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ وجه آن ها را با پرتاب چیزی بیدار نکنید. به دلیل آزارهای بازدیدکنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش های غار به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. آیا پشیمان شده اید یا در پی کسب هیجان بیشتر راهتان را ادامه می دهید؟ در ادامه ناچار هستید قسمت هایی از مسیر غار آبی دانیال را سینه خیز و پا مرغی بروید آن هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود 200 متر از سیفون اول به یک سیفون دیگر با دو محوطه بزرگ در دو طرفش می رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید یعنی غواصی کنید و در آن طرف از محوطه بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده روی به محوطه بازی می رسید که به تالار ریزان معروف شده است. اینجا شاید زیباترین بخش در زمان دسترسی به غار آبی دانیال باشد چون سقف آن از استلاکتیت های جوان، نازک، بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده شده است. هر قدر پیش بروید دمای غار پایینتر می آید و آب کف غار هم سردتر می شود.
آدرس
انتهای روستا قبل شیب جاده فرعی دست چپ را داخل شده و تا آخرین ویلا مسیر را ادامه می دهیم. از اینجا از ماشین پیاده شده و از رودخانه ای که در پایین مشاهده می گردد، عبور کرده و از سمت چپ رودخانه مسیر رودخانه را تا دومین انشعاب ادامه می دهیم. پس از رسیدن به دومین انشعاب مسیر سمت چپ را به سمت بالا تا زیر دیواره ای سفید رنگ ادامه می دهیم. دهانه غار رو به شمال غربی بوده و درست در زیر این دیواره قرار دارد.
کلام آخر
از مهم ترین مزیت های غار آبی دانیال این است که هر کجا که خسته شدید می توانید از همان جا برگردید. بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای آن دارای فضایی تنگ تر و سقف آن کوتاه تر است. در انتها سنگ ها هم تیزترند طوری که در انتهای غار باید حدود 200 متر سینه خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیواره های غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می زند یعنی اولین سرچشمه های آب غار. توصیه ما این است که از همین جا برگردید چون یک رفت و برگشت به انتهای آن تقریباً پنج ساعت طول می کشد و سرما و خیسی حتماً شما را اذیت خواهد کرد. موقع برگشت نباید نگران گم شدن در زمان دسترسی به غار آبی دانیال باشید چون اگر راه را گم کردید، می توانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال کنید تا خود را به فضای بیرون برسانید.
