کشف اسرار جدید درباره آب سیاه

: محققان دانشگاه ام آی تی احتمال می دهند گلوکوم (آب سیاه) یک اختلال خودایمنی است و سلول های ایمنی عامل اصلی از بین رفتن سلول های شبکیه هستند.


به گزارش به نقل از ایرنا ، مطالعه موش ها نشان می دهد سلول های T سیستم ایمنی که معمولا سلول های سرباز نامیده می شوند، مهمترین عامل انحطاط شبکیه در بیماری گلوکوم هستند. این مطالعه نشان می دهد سلول های T در نتیجه تعامل با باکتری های متداول موجود در بدن، به سلول های عصبی شبکیه حمله می کنند.

به گزارش پایگاه خبری مدیکا ساینس،اختلال آب سیاه به دلیل اختلال در جریان خون اعصاب بینایی بوجود می آید و با مرور زمان پیشرفت می کند. آب سیاه زمانی اتفاق می افتد که فشار مایع داخل چشم افزایش یابد و این مایع آن طور که باید در چشم گردش ندارد.

به طور طبیعی بین قرنیه و عدسی چشم مایعی به نام زلالیه وجود دارد که از مویرگ ها ترشح می شود و تامین کننده مواد غذایی و اکسیژن برای عدسی و قرنیه است و از طرفی مواد زاید را از طریق خون دفع می کند. زلالیه همراه با زجاجیه فشار درونی چشم را ثابت نگه می دارد و شکل کروی چشم را حفظ می کند.
در صورتی که در تصفیه زلالیه اختلالی به وجود آید و مایع به همان سرعتی که ترشح می شود بازجذب نشود، فشار چشم افزایش می یابد و عارضه آب سیاه رخ می دهد. علاوه بر عوامل ارثی، عفونت شدید چشم، مواد شیمیایی، بیماری های التهابی و انسداد عروق خونی داخل چشم نیز از عوامل غیر شایع آب سیاه هستند. بیماری آب سیاه معمولا هر دو چشم را تحت تاثیر قرار می دهد؛ اما ممکن است در یک چشم شدید تر باشد.
سن بالای 40 سال، دیابت، سابقه خانوادگی بیماری، استفاده از برخی داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون،‌ ضربه ناگهانی به چشم و دید ضعیف، مواردی هستند که بدن را مستعد ابتلا به این عارضه می کنند.

کاهش یا از دست دادن بینایی، دیدن هاله در اطراف نور متمرکز مانند چراغ، قرمزی چشم،چشم درد و تهوع یا استفراغ مهمترین علایم گلوکوم هستند.
بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، گلوکوم دومین علت اصلی نابینایی در جهان است.
بر اساس آمار، بیش از 70 میلیون نفر در سراسر جهان مشکوک به این عارضه هستند. گلوکوم زاویه باز رایج ترین شکل این بیماریست.
محققان بر این باورند این یافته جدید منجر به درمان های موثری برای این عارضه می شود و می توان با مسدود کردن فعالیت این سلول ها از بروز آن جلوگیری کرد.
نتایج این مطالعه در نشریه Nature Communications منتشر شده است.