می‌گردم در کوچه‌های عطرآگین قم. به دل‌انگیزی آسمان می‌رسم. به نقطه‌ی تلاقی آفتاب و زمین. به موج‌خیزترین دریای بندگی. شور زیارت در رگ‌هایم می‌دَوَد. می‌ایستم روبه‌روی مهربانی‌ات ای بانوی بخشنده! می‌ایستم دست بر سینه و چشم‌هایم را نذر تماشای گنبدتان می‌کنم. کبوتر دلم را پر می‌دهم در آسمان آبی حرم و خودم را می‌سپارم به کریم‌ترین بانوی عالم.
السلام علیک یا فاطمة‌المعصومه!
نام شریف آن بزرگوار فاطمه و مشهورترین لقب آن حضرت، «معصومه» است. پدر بزرگوارش امام هفتم شیعیان حضرت موسی‌بن‌جعفر(ع) و مادر مکرمه‌اش حضرت نجمه خاتون(س)است. ولادت آن حضرت در روز اول ذیقعده سال 173هجری قمری در مدینه‌ی منوره است. دیری نپایید که در همان سنین کودکی با مصیبت شهادت پدر گرامی خود در حبس هارون در شهر بغداد مواجه شد. از آن پس ایشان تحت مراقبت و تربیت برادر بزرگوارش حضرت علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) قرار گرفت.
در میان فرزندان امام موسی‌کاظم(ع) هیچ کس بعد از امام رضا(ع) هم‌سنگ و هم‌رتبه‌ی فاطمه‌ی معصومه(س) نبود. او طاهره، حمیده، مرضیه و سیده لقب گرفت و قرب و منزلت والایش در کلام امامان آمده است. توجه به اهمیت زیارت ایشان که از معصومان رسیده، گوشه‌ای از مقام والای این بانو را آشکار می‌کند؛ طوری که امام صادق(ع) می‌فرماید: «بانویی از تبار من به نام فاطمه دختر موسی(ع) در شهر قم دیده از جهان فرو می‌بندد که با شفاعت او همه‌ی شیعیان ما وارد بهشت می‌شوند.»
در حریم حضرت معصومه، ص11، علی‌اکبر مهدی پور
ای آب و مهربانی و گل از تبار تو
من زنده‌ام به عشق تو و اعتبار تو
بگذار تا که پنجره‌هایم شود وسیع
در امتداد دامنه‌های وسیع تو
تو اختیار داری و ما هم به تو نیاز
بی‌بی! نیاز ما همه در اختیار تو...
محمد کامرانی اقدم
یکی از واژه‌های مقدس وآشنا در قاموس دین «زیارت» است که از آداب دین شمرده می‌شود. از رسول خدا روایت شده است: «هر کس من یا یکی از فرزندانم را زیارت کند، روز قیامت به دیدارش خواهم رفت و او را از ترس‌های آن روز نجات خواهم داد.»
زیارت حضرت معصومه(س) نیز از این قاعده مستثنا نیست. از این روست که در زیارت‌نامه‌ی ایشان، آن بانوی والامقام را با نام دختر رسول خدا می‌خوانیم. همچنین در روایات متعدد، امامان معصوم برای زائر این بانوی بزرگوار وعده‌ی بهشت داده‌اند. امام صادق(ع) فرموده‌اند: «زیارت حضرت معصومه(س) برابر با بهشت است.»
امام رضا(ع) می‌فرمایند: «هر کس معصومه(س)را در قم زیارت کند، همانند کسی است که مرا زیارت کرده است.»
ناسخ التواریخ، ج3
نامت را که می‌برم، تمام کوچه‌های شهر از عطر حضورت شکوفه می‌دهند. نامت را که می‌برم، کبوترهای عاشقی برفراز گنبد طلایی‌ات بال می‌گیرند. ای بانوی کریمه! نامت، اعجاز مهربانی است.
هر زائری که با جلال تو عهدی جلیل بست
پیوسته دل به ذکر خوش «یا جلیل» بست
هر زائری که پای ضریحت دخیل بست
بال دعا به بال و پر جبرئیل بست
این‌جا فرشتگان خدا بال می‌زنند
مهر تو را به نامه‌ی اعمال می‌زنند
ای آن‌که نیست از تو کسی سرفرازتر
خوش‌خوتر و کریم‌تر و چاره‌سازتر
نشنیده‌ایم از تو در خانه بازتر
پیدا نمی‌شود زتو مهمان‌نوازتر...
هجرت حضرت معصومه(س) از مدینه به قم در قلب همه‌ی هجرت‌های صد‌ساله از نیمه‌ی قرن دوم تا نیمه‌ی سوم می‌درخشد. دو هجرت، چهره‌ی تاریخ ایران را به طور اساسی دگرگون ساخت؛ هجرت امام رضا(ع) و هجرت حضرت معصومه(س). هجرت امام رضا(ع) خراسان مرکزی را با بزرگ‌ترین تحول مذهبی روبه‌رو ساخت و هجرت حضرت معصومه(س)، قم را به مرکز تشیع تبدیل کرد.
شکوه‌مندی قم، مدیون تو است ای بانوی باران و ستاره!
و من چه خوش‌بختم که گاهی از سر لطف، می‌خوانی‌ام به زیارتت. وقتی تو را به زیارت می‌نشینم، گل‌های اشک می‌شکفد بر گونه‌هایم و همچنان که روبه‌روی گنبد تو ایستاده‌ام، دلم را پرواز می‌دهم تا شهر برادرت.
ای خواهر هشتمین نشانه! خوش‌بختم که با تو این‌جا بهترین نقطه‌ی کره‌ی زمین است...
مجله: سلام بچه ها، شماره 247
نویسنده : ساناز احمدی دوستدار
