مدیرعامل شرکت تعاونی صیادی بندر کُنگ در غرب استان هرمزگان گفت: طی چند ماه اخیر و تحت تاثیر نوسانات بازار ارز، قیمت ابزار و ادوات صید بسیار گران شده است. آنچه برای حمایت از صیادان، واجب است تخصیص بودجه‌ای مناسب و کافی برای احیا و بازسازی ذخایر ماهیان جنوب است.
به گزارش به نقل از ایلنا، غلام پژمان (مدیرعامل شرکت تعاونی صیادی بندر کُنگ در غرب استان هرمزگان) در توصیف وضعیت کار و مشکلات صیادان جنوب، گفت: هر صیاد بین 8 الی 10 روز در آب به‌دنبال صید است. آنها ناگزیر از ماندن در آب و رفتن از شرق به غرب و بالعکس هستند تا بتوانند چیزی را برای صید بیابند.
نوسانات ارزی اخیر؛ عامل افزایش هزینه صیادی
وی در رابطه با وضعیت درآمدی صیادان جنوب توضیح داد: صید ماهی یال‌اسبی در جنوب تا حدی موجب بهبود وضعیت درآمدی صیادان جنوب شده بود اما طی چند ماه اخیر و تحت تاثیر نوسانات بازار ارز، قیمت ابزار و ادوات صید بسیار گران شده است.
وی تاکید کرد: حدود 16-17 سال قبل، سازمان شیلات ایران در زمینه تامین ابزار صیادی مثل تور، موتور برق شناور و... خدمات بسیار زیادی به صیادان ارائه می‌کرد. همین مساله موجب کاهش هزینه صیادی و متعاقبا، ماهی در بازار شده بود. سازمان شیلات از این طریق، قیمت ماهی را در بازار کنترل می‌کرد. اکنون چنین حمایت‌هایی بسیار کم شده و صیاد ناچار از خرید همه‌چیز به نرخ بازار آزاد است.
مدیرعامل شرکت تعاونی صیادان بندر کُنگ ادامه داد: مسلم است همین افزایش قیمت ابزار صیادی موجب صعود قیمت ماهی عرضه شده در بازار هم شده است. قیمت یک بسته تور صیادی که تا یک‌سال پیش حدود یک‌و‌نیم میلیون تومان بود، اکنون نزدیک به 5 میلیون تومان شده است. میزان بهره‌وری و استفاده از هر تور، بستگی به شرایط دریایی و میزان ماهی در دسترس دارد. ممکن است بتوان 3 الی 4 ماه از آن استفاده کرد. گاهی هم ممکن است بسیار کمتر باشد. گفتنی است تور ماهیگیری در زاهدان هم تولید می‌شود اما عمدتا همین تو به همراه بسیاری دیگر ادوات، وارداتی هستند.
هزینه‌های بالای صید، صیادان را ناگزیر از وام‌گرفتن می‌کند
وی تصریح کرد: در هر شناور معمولا بین 7 الی 8 نفر کار و صید می‌کنند. شناور متعلق به یک نفر است و دیگران با صاحب شناور کار می‌کنند. هر شناور فقط به 30-40 تور نیاز دارد. این را اگر در کنار دیگر هزینه‌ها بگذارید، می‌بینید که هزینه کار صیادی بسیار بالاست. اکنون سرمایه موردنیاز هر شناور نزدیک به 800 میلیون تومان است و اکثر صیادان هم از چنین سرمایه‌ای برخوردار نیستند. به همین خاطر، صیادان معمولا ناگزیر از وام‌گرفتن هستند و معمولا هم به بانک‌ها بدهی دارند.
اگر واقعا معتقدند صیادان چینی در آب‌های جنوب هستند پس چرا جلویش را نمی‌گیرند
پژمان در واکنش به خبر حضور صیادان و شناورهای مجهز چینی در آب‌های جنوب ایران و متعاقبا کاهش سهم صید صیادان جنوب، گفت: چندماه است این بحث در فضای عمومی و مجازی مطرح شده است. من خود تاکنون شاهد چنین موردی نبوده‌ام. صیادان ما هم تاکنون گزارشی از برخورد با کشتی‌های چینی را نداده‌اند.
وی در انتقاد به عده‌ای از نمایندگان هرمزگانی که چنین مدعایی را مطرح کرده‌اند، اظهار داشت: خب اگر چنین مسئله‌ای در حال وقوع است چرا جلویش را نمی‌گیرند؟ اگر نمایندگان و مسئولان به چنین امری باور دارند پس چرا کسی کاری برای برخورد با این صیادان بیگانه نمی‌کند؟
مهم‌تر از چینی‌ها؛ کاهش ذخایر آبزیان جنوب
پژمان در مقابل این مساله، مشکل دیگری را مطرح کرد و گفت: بهتر است نمایندگان و مقامات استان‌های ساحلی جنوب، به‌جای طرح چنین مسائلی، به مشکل دیگری که بسیار حاد و جدی است و آینده صیادی جنوب را تهدید می‌کند، بپردازند و آن بحث کاهش ذخایر ماهیان جنوب است. این روزها، آنچه به نظر من و بسیاری دیگر صیادان بسیار واجب است تخصیص بودجه‌ای مناسب و کافی برای احیا و بازسازی ذخایر ماهیان جنوب است. اگر قرار است مقامات و نمایندگان کاری برای صیادان جنوب انجام دهند همین مساله بازسازی ذخایر است. در گذشته سازمان شیلات ایران با همراهی و همکاری اداره شیلات استان هرمزگان، این مساله را در دستور کار خود داشته و اقدام به ایجاد و توسعه ذخایر می‌کردند. از آن زمان دیگر بازسازی صورت نگرفته و این مساله بر سختی کار صیادی افزوده است.
صیادی هنوز جزو مشاغل سخت و زیان‌آور طبقه‌بندی نشده
وی بیان داشت: صیادی به‌رغم اینکه شغلی بسیار سخت و پرمشقت است اما تاکنون جزو مشاغل سخت و زیان‌آور طبقه‌بندی نشده است. اگر صیادی جزو مشاغل سخت طبقه‌بندی شود، فرد می‌تواند بعد از مثلا 20 سال بازنشسته شود. اکنون صیادان بسیاری هستند که بیش از 60-70 سال سن دارند اما بعد از سال‌ها کار و تلاش، هنوز از پوشش بیمه‌ای و مستمری بازنشستگی خوبی برخوردار نیستند.
پژمان گفت: متاسفانه خود صیادان هم بسیاری مشکلات و هشدارهای مربوط به کاهش روزافزون ذخایر آبزیان دریاهای جنوب را نادیده می‌گیرند و به صید بی‌رویه ادامه می‌دهند. متاسفانه شناورهایی از استان همجوار (مثل بوشهر) می‌آیند و در هرمزگان صید می‌کنند. ذخایر برای خود هرمزگانی‌ها کم است حال دیگران هم به اینجا می‌آیند. این امر شامل هم صیادان مجاز می‌شود و هم غیرمجاز. صیادان باید متوجه این امر باشند که خودشان هم باید به حفظ و بازسازی ذخایر کمک کرده، و باید روش صیدشان را اصلاح نمایند.
وی در رابطه با معافیت‌های بیمه‌ای شناورهای صیادی اظهار داشت: هر صاحب شناوری، تا 5 نفر را می‌تواند با معافیت بیمه‌ای به دریا ببرد بدین صورت که تا 5 نفر از ملوانان مشمول کمک دولت در پرداخت 20 درصد سهم کارفرما هستند. کل حق بیمه‌ای که از ملوانان گرفته می‌شود جمعا 27 درصد است. غیر از 20 درصدی که خود دولت کمک می‌کند 7 درصد هم ملوان می‌دهد. اما برای تعداد بیشتر از 5 نفر، 20 درصد را کارفرما و 7 درصد را ملوان می‌دهد. در هر لنج معمولا بین 7 الی 8 نفر هستند. اگر مسئولان مربوطه با توجه به تعداد ملوانان، این معافیت را برای تعداد بالاتر هم لحاظ کنند این امر بر توسعه اشتغال در حوزه صیادی خواهد افزود.
مهم‌ترین بندر صیادی غرب هرمزگان، نه صنعت دارد و نه کشاورزی
پژمان در رابطه با اهمیت بندر کُنگ برای صیادی جنوب بیان داشت: بندر کُنگ مهم‌ترین و بزرگ‌ترین بندر صیادی غرب هرمزگان است. اینجا نه صنعتی دارد و نه کشاورزی و شغل اصلی مردم دریانوردی برای صید و یا تجارت است. بسته به میزان سوددهی، گاهی افراد به دریانوردی برای مقاصد تجاری می‌پردازند و گاهی هم به صیادی می‌پردازند. برای مثال، طی چند ماه اخیر که قیمت ارز (ازجمله درهم، واحد پول امارات متحده عربی) بالا رفته و بار قابل توجهی جابجا نمی‌شود، بسیاری به صیادی روی آورده‌اند. البته این را هم باید لحاظ کرد افراد صیدی در کنار ساحل نمی‌توانند بیابند و ناگزیر از سفرهای طولانی به دریا هستند.
مدیرعامل شرکت تعاونی صیادان بندر کُنگ در پایان، تلاش‌های شاپور کاکولکی (معاون صید و بنادر ماهیگیری سازمان شیلات ایران) در جهت بهبود شرایط صیادان را ستود و گفت: بیمه تکمیلی که قرارداد آن به‌همت و ابتکار وی با اتحادیه تعاونی‌های صیادی ایران بسته شد، اقدام بسیار ارزنده و مثبتی بود.
