او انسان با کرامتى است که از سرزمین ایران به عشق رسیدن به حقیقت به عنایت و هدایت حق به مدینه آمد و در آنجا به محضر منوّر رسول خدا صلى الله علیه و آله مشرّف و قلب الهى اش به نور اسلام منوّر و پس از مدتى اندک مراحل ایمان و منازل عرفان را طى کرد و به حقایق قرآن مجید آراسته شد.
پیامبر بزرگ صلى الله علیه و آله درباره آن مرد الهى فرمود:
سَلْمانُ مَنَّا اهْلَ الْبَیْتِ.
سلمان از ما اهل بیت است.
و نیز در روح او و شخصیت والاى قلبى و فکریش فرمود:
سَلْمانُ بَحْرٌ لا یُنْزَفُ وَکَنْزٌ لا یَنْفَدُ.
سلمان دریایى است که خشک شدنى نیست و گنجى است که تمام نمى شود.
امیرالمؤمنین علیه السلام او را لقمان امت و حضرت صادق علیه السلام وى را برتر از لقمان حکیم دانسته است.
از براى ایمان ده درجه است و سلمان وجود خود را به درجه دهم رساند و مقامى برتر از مقام اصحاب همه انبیا به دست آورد.
براى او علم بلایا و منایا بود و بارها امین وحى به وسیله پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله سلام حضرت احدیّت را به وى ابلاغ کرد.
او در راه ایمان به انواع شداید و حوادث و بلاها دچار شد، ولى خم به ابرو نیاورده و در راه دوست با تمام وجود صبر کرد و استقامت ورزید.
او وقتى در جمعى نسبت به اصل و نسبش مورد پرسش واقع شد در جواب فرمود:
من سلمان فرزند بنده خدایم، گمراه بودم به برکت محمّد هدایت یافتم، فقیر بودم به برکت محمد غنى شدم، برده بودم به برکت محمّد آزاد شدم، این است حسب و نسب من! «1»
پی نوشت :
______________________________
(1)- عرفان اسلامى: 11/ 214.
منبع:
کتاب: عرفان اسلامى ج 13
نوشته: استاد حسین انصاریان