به گزارش ورزش سه، در شرایطی که فوتبال ایران بر روی سکوها خبرهایی داغ تر از داخل زمین چمن دارد، جای یک نفر خالی است؛ یک نفر که هشدار بدهد، انذار کند، دل بسوزاند و کمی مسئولان امر را به تکاپو بیاندازد تا کاری برای این فوتبال انجام دهند.
روز گذشته تلاش کردیم در یکی از گام های نخست کمپین نه به خشونت ورزشگاه ها، با یکی از دلسوزهای فوتبال صحبت کنیم. مردی که البته حضورش روی نیمکت های این فوتبال دور از حواشی هم نبود، اما همیشه می شد به دغدغه مند بودنش گواهی داد.
محمد مایلی کهن همانطور که انتظار می رفت، صحبت کوتاهش با ما را این گونه آغاز کرد: من هیچی از فوتبال نمیدانم و سر در نمی آورم. دیده اید که هفت هشت ماهی هم هست که حرف نمی زنم.
او وقتی متوجه شد که مسئله مدنظر ما به جو متشنج و البته خطرناک استادیوم ها و رفتارهای پرخاشگرانه تماشاگران در هفته های اخیر مربوط است، گفت: مسائل جدید که اصلا به فوتبال ربط ندارد. مسئله مملکتی است و به مشکلات عدیده معیشتی مردم مربوط است.
صحبت های ناامیدانه مایلی کهن اینطور ادامه یافت: من دیگر صحبت نمی کنم. بس است دیگر چقدر حرف بزنیم؟ انقدر خودمان را اذیت کردیم که از بین رفتیم و تمام شد.
او در معدود حرف هایی که پیرامون جو استادیوم ها زد، اشاره کرد: من هفت هشت سال پیش در این باره صحبت کردم، دوباره 2 سال قبل هم حرف زدم. یعنی صحبت که هیچ، عمل کردم.
ما عادت داریم همیشه وقتی به خودمان اهانت می کنند، ناراحت می شویم. تازه من اینطور نبودم و زمانی که به دیگران اهانت می شد، ناراحت شدم و واکنش نشان دادم. گفتم محیط ورزشگاه ها نباید اینطور باشد، باید همه لذت ببریم. اما همه به من خندیدند. ول کنید قضیه را، حوصله ی زیادی دارید؟
مایلی کهن افزود: جالب است بدانید برخی از آقایان که خودشان از ابتدا عامل توهین ها بودند، الان صدایشان درآمده و قیافه ی مظلومانه به خودشان گرفته اند. در حالی که خود آنها بنیان گذار این مسائل بودند.
پیشکسوت فوتبال ایران در پایان هم حرف هایی مانند شروع صحبت هایش را به زبان آورد: من نمیدانم که چاره ای دارد یا نه. اصلا نه ورزش می دانم و نه فوتبال.
