زیبایی ها ی جاده بلده تا خانه نیما

وقتی قصد رفتن به خانه نیما را داری، باید از مسیری طولانی و پرپیچ و خم گذر کنی تا ببینی پدر شعر نو کجاست و چگونه بوده؟!

در سفر نباید تنها به مقصد اندیشید، باید از آغاز #سفر، چشم دل را باز کنی و به اطرافت بنگری و جانت را پرکنی از طراوت و تازگی …

راهی که ما را به مقصد می رساند راهیست که وجب به وجبش را خالق هستی نقش عشق بر آن زده؛ طبیعت با تمام وجودش میهمانت می کند، آسمان با ابرهایش، زمین با گل های رنگارنگ و زیبایش و… همه و همه به استقبالت می آیند و وادارت می کنند که مسیر را کمی آهسته تر پشت سر گذاری و لذت ببری از لحظه لحظه ی سفرت…

کارناوال در این سفر از زیبایی های مسیر میگوید تا تو را به خانه پدر شعر نو  برساند…

آغاز سفر…

کوله بارت را برچین و راهی شو؛ چیزی نمی خواهد تنها یک دل پر شور و شوق و عاشق سفر …

مسیر را از جاده آبعلی آغاز میکنیم، در میان راه، منظره ای زیبا از کوه پر غرور دماوند چشمت را خیره می کند…

ورود به جاده یوش – بلده

باید حدود دو ساعتی به سمت آمل برویم تا به ورودی جاده یوش – بلده در سمت چپ جاده برسیم. تابلوی آن را که هموطنان عزیز خطی مشکی برروی آن کشیده اند(!!!!)، خواهید دید.

در مسیر بلده به یوش تا حدود نیم ساعتی با جاده ای باریک و معمولی روبه رو هستیم؛ اما ازینجا به بعد باید محو آسمان و زمین غرق در زیبایی شد…

آرام آرام ابرهای آسمان، پایین می آیند و هوا را کمی مرطوب می کنند و صورتت را نوازش…

انجیر تلخ…

کمی که جلوتر می رویم، در سمت چپ جاده درخت انجیری پربار با انجیرهایی رسیده و خوشرنگ و وسوسه انگیز را میبینیم. اما نباید فریب ظاهرش را خورد، این درخت انجیری خودروست که میوه هایش بر خلاف ظاهرشان بی مزه و کمی تلخ است و بیشتر پرندگان از آن تغذیه می کنند. اما وجودش در کنار جاده نعمتی است که  به زیبایی مسیر می افزاید.

گیاهان نادر در طول مسیر…

در کنار جاده سبزه ها و گل های سفید رنگی است که در میان آن ها گاه افرادی را میبینی که در حال چیدن برگ ها و میوه هایی هستند. نزدیکتر می شویم. گل های سه برگی که داخلشان پر است از پرچم های بلند، عطرش را استشمام می کنی؛ میوه های این گیاه زیبا را در عطاری ها و فروشگاه هایی که میوه های خاص و درمانی را می فروشند، حتما دیده اید. این گل های سفید و لطیف، متعلق به میوه ای بسیار تلخ به نام هندوانه ابوجهل است که خواص درمانی بسیاری دارد.

بوته های اسفند و سبزه ها و گیاهان دیگر در میان بوته های هندوانه ابوجهل به چشم می آید.

تابلویی در سمت راست جاده است که مسیر رسیدن به امامزاده و بارگاه شهدای خشواش می رسد. زمان کوتاه است و باید از دیدار این امام زاده چشم پوشی کنیم…

مسیر تا روستای تاکر

گوشه و کنار این جاده تنها زیبایی می بینیم وبس. 

دکان های کوچکی نیز در مسیر وجود دارد که اهالی روستاها در مسیر برای امرار و معاش خود و رفاه گردشگران برقرار کرده اند. 

مزرعه ای با درب چوبی زیبا در سمت راست جاده و کمی جلوتر از آن آلاچیقی با برگ درختان ساخته اند که در فصل های برداشت محصول اهالی محصولات خود را عرضه می کنند.

جلوتر که میرویم در سمت راستمان دره مانند است و در آن دره مزرعه ای بزرگ و زیبا وجود دارد که قسمتی از آن مخصوص زنبورداری است. مناظری طبیعی و هوای خنکی آن، بسیار دلچسب و انرژی زاست.کمی جلوتر و در سمت چپ مسیر ورودی روستای ایوا و امامزاده علی رکن دین است.

هر چه جلوتر می رویم هوا خنک تر و خنک تر می شود به طوریکه تابستان را دیگر احساس نمی کنی و هوا شبیه اواخر زمستان های تهران است.

دشتی سبز …

آنقدر هوا تمیز و محیط آرام است که حیوانات نیز لذت می برند از گشتن و چریدن در این هوا و طبیعت.

روستای تاکر

مسیر مه گرفته را طی میکنیم تا به تابلوی روستای تاکر می رسیم.(سمت راست جاده به روستای کرسی می رود) روستایی بر سر راه بلده که جاذبه های دیدنی و تاریخی آن قابل توجه است و نمی شود به راحتی ازآن عبور کرد.

 به غیر از بازدید از حسینیه، امام زاده و … در تاکر، اینجا باید از سوپرهای روستا لبنیات تازه و خوش طعم مثل پنیر خیکی و دوغ لذیذ تهیه کنید و در دل طبیعت این روستا نوش جان کنید.

تکیه تاکر

ابتدای روستا تابلویی وجود دارد که برروی آن نوشته شده:

تکیه تاکر، قدمت: قاجاریه

باید از اهالی مسیر را پرسید، کوچه ای با ساختار کوچه های شمال کشور در همان ابتدای روستاست، چند قدم به داخل کوچه میرویم و سمت چپ دری چوبی و بسته میبینم که هیچ متولی آنجا نیست تا در را بگشاد. پشت درب سنگی گذاشته اند تا در باز نشود. سنگ را با دست جابه جا می کنیم و وارد این تکیه زیبای چوبی میشوی.

ورود به تکیه چوبی تاکر 

وارد تکیه که می شویم در سمت چپ منبری چوبی و قدیمی که در حال پوسیدن است و مقابلش سقاخانه ای کاشیکاری شده می بینیم.

کمی فضای تکیه خاک گرفته و بدون استفاده به نظر میرسد. اما در بعضی از قسمت ها، لوازم مراسم عزاداری امام حسین(ع) دیده می شود.

دورتا دور تکیه ایوان هایی برای نشستن اهالی قرار دارد که سقف و ستون هایی از چوب دارند.و بالای پیشخوان ایوان ها برروی کتیبه هایی چوبی در مدح امام حسین (ع) قرار درد.

وسط حیاط قسمتی برای اجرای مراسم و نوحه خوانی وجود دارد که با چند پله چوبی به سطح آن می رسیم و سقفی گرد و چوبی که دور تا دورش را با کتیبه هایی زیبا تزیین کرده اند.

منبر چوبی تکیه تاکر

اتاق ها و فضاهای داخلی تکیه تاکر

امامزاده یحیی

قبرستان تاکر

پشت امازاده یحیی، قبرستان بزرگی است که در آن سنگ قبر های قدیمی و جدید اهالی متوفی تاکر را می بینیم.

گذر از تاکر

باید از تاکر دل کنده و به مسیر ادامه دهیم. طبیعت فوق العاده وهوای فرحبخش مسیر قدم هایمان را سست می کند و آرام آرام مسیر را ادامه می دهیم.

در سمت چپ جاده رودخانه ای خروشان و زیبا را خواهید دید که لحظه ای نشستن کنار آب و گوش جان سپردن به نغمه رود، بسیار لذت بخش است.

روستای وَلاشِد

غرق در زیبایی های الهی جاده ایم که تابلوی پل تاریخی ولاشد را میبینیم. پلی متعلق به دوره اسلامی ( قاجار ) که برروی رودی عظیم و خروشان قرار دارد.

چشم انداز رودی که پل بر روی آن است بسیار دیدنی است.

امامزاده ابراهیم

هر چه جلو تر می رویم مسیر زیباتر و زیباتر می شود. آنقدر زیبا که دیگر تصویر و کلمات قادر به وصفش نیستند و باید حتما از این مسیر گذر کنی.

در میان سبزه ها و کوه های با سنگ های تکه تکه که با چیدمانی فوق العاده روی هم ایستاده اند، ساختمانی با شیروانی سبز و کاشیکاری های رنگین را می بینیم که این چنین چشم اندازی را تاکنون ندیده بودیم.

ساختمان امام زاده ابراهیم در سمت راست جاده بود که در حال تعمیرات آن بودند و درب ورودی آن بسته بود.

عطر پونه…

پایین امامزاده و در کنار جاده جویی باریک عبور می کند. اطراف جوی را سبزه ها پوشانده؛ قدم زنان جاده را طی می کنیم که عطر پونه سرمستمان می کند و لحظه ای را در کنار این گل های زیبا سپری می کنیم.

بعد از گذشتن از پونه ها، جوی پهن تر و پرآب تر می شود تا به قسمتی می رسد که کنارش درختانی بلند گرفته اند. پشت درختها، کوهی بلند است که میانش فضایی تنگ  به اندازه عبور یک انسان وجود دارد و انتهایش غاری تاریک است و نمی توان به داخلش وارد شد.

روستای بلده…

به نزدیکای شهر زیبا و باصفای بلده رسیده ایم. ابتدای شهر مجسمه ای از نیما را گذاشته اند و کنار جاده خانه ی پیرزنی مهربان است که وقتی مسافری می بیند با لبی خندان خوش آمد می گوید و دعای خیرش را بدرقه راه…

از دیوار خانه ها شاخه های پربار درختان گیلاس و آلبالو  و آلو آویزان شده اند و کوچه ها را تماشایی کرده اند.

قلعه پولاد بلده….

در شمال شهر بلده قلعه ای با قدمت حدود 700 سال وجود دارد که تابلوی آن را در سمت راست جاده بر سر خیابانی خاکی و پرشیب می بینیم.

این قلعه به نام های قلعه بلده و قلعه نو نیز شناخته شده که متعلق به زمان سلسله باد و سپانان طبرستان است. این مکان تاریخی ارزشمند در حال تخریب می باشد و قسمت های عمده ای از آن فرو ریخته است.

 

بقعه سلطان احمد بلده

در حاشیه شرقی  بلده، بقعه سلطان احمد بلده واقع شده که گنبدی مخروطی شکل دارد و با آجر و روکش گچ ساخته شده و  نام شیخ احمد نوری و تاریخ 1102 هجری قمری روی کتیبه چوبی روی صندوق حک شده است. 

یوش و بازدید از خانه نیما یوشیج

از بلده هفت کیلومتری جلوتر می رویم تا به یوش و شهر نیما برسیم.

اهالی یوش ورودی شهرشان را با نام خانه نیما، معرفی می کنند. تابلوهای راهنمای خانه نیما را پشت سر می گذاریم تا به خیابانی می رسیم که کوچه ای در آن است که افتخار سکونت نیما را به دوش می کشد. کف خیابان سنگفرش است و اطرافش خانه هایی شمالی با درختان میوه وجود دارد؛ باید بالا برویم تا به یک کوچه ای کمی باریک در سمت راست خیابان که رو به روی آن سوپر مارکت بزرگی با سوغات یوش و نبش کوچه ساختمانی کاهگلی است، برسیم.

اهالی در رفت و آمدند وبا هم به زبان محلی صحبت می کنند.

ورودی به خانه نیما یوشیج

به کوچه نیما رسیده ایم و خانه نیما با ظاهری متفاوت خودنمایی می کند. دری چوبی که زیر طاقی گچی که تابلوی موزه نیما برآن نصب شده است.

اما در بسته است و باید بالاتر رفت و از دری دیگر وارد خانه شد.

بلیط ورودی خانه نیمارا بانویی شمالی می فروشد. 

برای ورود به فضای داخلی خانه و بازدید از موزه باید کفش ها را از پا درآورد و قدم برروی نمدهای زیبای کف خانه گذاشت و از کتابخانه و اتاق پنج دری و سه دری و… دیدن کرد.

برای مطالعه بیشتر در مورد خانه نیما اینجا کلیک کنید.

تزئینات چوبی سقف خانه

 

گچبری های خانه نیما

حیاط خانه نیما

حیاط خانه نیما در مرکز می باشد و اتاق ها دورتادور قرار دارند. در وسط حیاط سه سنگ قبر می بینی که یکی مربوط به سیروس طاهباز، نیما و خواهرش می باشد.

در های چوبی، تزیینات دیواره و… در حیاط بسیار دیدنی است.

بازگشت به دیار خود…

بعد از بازدید از خانه نیما، دیگر زمان بازگشت است و باید راهی را پیش گرفت. از اینجا دو راه درپیش داریم، یکی از بلده به نور و دیگری بازگشت از مسیری که آمدیم و رسیدن به هراز.

 اگر قصد رفتن به نور و شهرهای اطرافش را دارید باید از بلده جاده فرعی نور – رویان را پیش بگیریم. این مسیر کمی صعب العبور و مه آلود است و باید راننده ای راه بلد و با دقت همراهتان باشد. در طول این مسیر هیچ راهنمایی وجود ندارد و موبایل هم آنتن ندارد. 

اما اگر این ریسک را کردید و ازین مسیر به نور رفتید، در اواخر جاده به آبشار آب پری خواهید رسید.

سخن کارناوال

از اینکه در این سفر همراه کارناوال بودید سپاسگزاریم. اگر شما هم قبلا این سفر را تجربه کردید و خاطراتی از طول مسیر و مقصد دارید ، آن را با ما به اشتراک بگذارید.