پارک جنگلی تیجوکا ؛ نگینی سبز در قلب برزیل

دیدن پارکی که بکر و دست نخورده باشد، تمام درختان آن چندین و چند ساله باشد، گونه های گیاهی و جانوری آن متعدد و بی نظیر باشد، دل هر طبیعت دوستی را به وجد می آورد. پارک جنگلی تیجوکا هر عاشق طبیعتی را وسوسه می کند و او را به سمت خود می کشد. برای دیدن این زیبایی و این طبیعت بکر باید به ریودوژانیرو سفر کرد. پارک ملی تیجوکا از جمله مکان هایی است که مطمئنا قلب شما را مملو از ذوق و ایمان به گونه های گیاهی و جانوری پارک ملی تیجوکا می کند. در سفر به ریو حتما سری هم به این جنگل زیبا بزنید تا از دیدن زیبایی هایش در کنار تاریخچه پارک ملی تیجوکا بی نصیب نمانید.

تاریخچه پارک ملی تیجوکای زیبا

تیجوکا بزرگترین جنگل درون شهری در کل جهان است که قدمت آن به سال 1861 برمی گردد. این پارک در سال 1861 به فرمان پادشاه پدرو دوم بنا شد. این پارک اول ماحصل رشد سریع مزارع در قرن 18 و برچیده شدن آن ها در قرن 19 بود. سپس جنگل به فرمان پادشاه بنا شد. با اینکه تاریخ بنیاد ریو به سال 1565 بازمی گردد اما این پارک و جنگل های آتلانتیک تا آغاز قرن 18 میلادی کاملا دست نخورده و بکر باقی مانده بودند. در این زمان با رایج شدن کشاورزی و گسترش آن در این مناطق از کشور برزیل ابتدا کاشت و پرورش نیشکر در زمین های جنگلی آغاز شد و سپس کشت قهوه. این عمل به نوبه خود بسیار به این مناطق آسیب زده و خاک آن را فقیر کرد. این تغییرات در اقلیم منطقه باعث شد که تعدادی از مناطق جنگلی این ناحیه از بین برود. این روند به تدریج افزایش یافت و موجب فرسایش خاک، تحلیل رودخانه و ایجاد کانال های مختلف برای هدایت آب مصرفی به مزارع شد. در نهایت در نیمه نخست قرن نوزدهم میلادی ساکنان ریودوژانیرو با مشکل شدید کمبود آب مواجه شدند. تمامی تلاش هایشان برای رفع نا به سامانی موجود نتیجه مثبتی نداشته و در نهایت مقامات تصمیم می گیرند تا در سال 1856 میلادی کاربری زمین های اطراف شهر را تغییر داده و مزارع را به کلی جمع کنند. عملیات درخت کاری با نظارت مستقیم توماس دی گاما فرماندار آن دوره انجام شد. در تاریخچه پارک ملی تیجوکا این عملیات در قرن نوزدهم موجبات تاسیس این پارک ملی را فراهم کرد. این اعمال علاوه بر رفع مشکل کم آبی موجبات حفظ گونه های گیاهی و جانوری این پارک ملی را نیز فراهم کرد. تیجوکا به زبان پرتغالی به معنای مرداب می باشد. پرتغالی ها ساکنین اولیه برزیل بودند. در قرن 19 کلیسا مرینگ به این مجموعه اضافه شد.

ثبت ملی پارک جنگلی تیجوکا

این پارک در سال 1961 به عنوان پارک ملی معرفی شد. در آن زمان حدود 3200 هکتار وسعت داشت. یونسکو این پارک ملی را در سال 1991 به عنوان یک زیست کره معرفی کرد.

پارک ملی تیجوکای دیدنی

پارک ملی تیجوکا زیست کره ای در آمریکای لاتین است. این پارک در جنوب شرقی برزیل و در شهر ریو دوژانیرو می باشد و هم اکنون مساحتی بالغ بر 3 هزار و 951 هکتار از مناطق ماکیچو دا تیجوکا را در بر می گیرد. این پارک ملی بزرگترین پارک ملی جهان است و دارای جنگل های انبوه می باشد. تیجوکا همچنین بزرگترین منطقه جنگلی- مسکونی می باشد و همچنین این منطقه بخش هایی از تپه ها و کوه های مشهور شهر را در خود جای داده است. تیجوکا دقیقا در پشت باغ گیاه شناسی ریودوژانیرو قرار گرفته است. این پارک هر ساله پذیرای بیش از دو میلیون گردشگر از سراسر دنیا می باشد. شهر ریو در جنوب شرقی برزیل و در موقعیت منحصر به فردی از اقیانوس اطلس می باشد. تیجوکا از جنگل های انبوه اقیانوس اطلس به حساب می آید.

مجسمه مسیح نجات دهنده در تیجوکا پارک جنگلی تیجوکا

شاخص ترین نشانه در این پارک ملی و حتی در ریودوژانیرو مجسمه غول پیکر مسیح نجات دهنده است. این مجسمه به نوبه خود یکی از عوامل جذب توریست به این مکان و از دیدنی های پارک ملی تیجوکا می شود. حتی دیده می شود که توریست ها برای عکس گرفتن از آن بالا می روند. این مجسمه در نوع خود بی نظیر است و برای اهالی ریو نشانه باارزشی می باشد.

آبشارهای تیجوکا پارک جنگلی تیجوکا

آبشار 100 فوتی کاسکاتینها(Cascatinha) از جاذبه های این پارک ملی می باشد و همچنین آبشارهای دیگری نیز هستند که زیبایی و جذابیت بی نظیری را به این پارک ملی بخشیده اند.

کلیسای میرینگ (Mayrink) در تیجوکا

همچنین در این پارک ملی کلیسای کوچکی با نام میرینگ(Mayrink) وجود دارد که در نوع خود جاذبه ای برای گردشگران علاقمند محسوب می شود. دیوارهای این کلیسا با نقاشی های کاندیدو پرتناری، معروف ترین نقاش برزیلی پوشیده شده است. خود این نقاشی ها نیز از برجسته ترین عوامل جذب توریست به این منطقه و از دیدنی های پارک ملی تیجوکا می باشد.

گونه های گیاهی و جانوری پارک جنگلی تیجوکا

این پارک بی نظیر خانه 330 گونه گیاهی می باشد. تعدادی از گونه ها بومی همان منطقه و تعدادی به وسیله انسان به آن منطقه آورده شده که همین مسئله موجب تنوع فراوان گیاهی در این منطقه شده است. این گونه ها در حال انقراض می باشند. بهتر است وقتی به این پارک ملی سفر کردیم مراقب این گونه ها باشیم. بنابر تحقیقات دانشمندان در ریو علت این که هوای ریو نسبت به مناطق اطرافش 9 درجه خنکتر می باشد وجود این جنگل بی نظیر با گونه های گیاهی می باشد. در این پارک گونه هایی وجود دارد که فقط در این جنگل وجود دارند و با انقراض آن ها دیگر نمی توان در هیچ کجای دنیا این گونه ها را از نزدیک لمس کرد. همچنین 100 گونه جانوری از جمله انواع حشرات، پرندگان، دوزیستان، خزندگان، گونه های خاص مارها و پستانداران کوچک در این پارک ملی زیبا زندگی می کنند. گونه های کمیاب جانوری موجود در این پارک بسیار با ارزش هستند. بعضی از این گونه ها در حال انقراض می باشند و بعضی منقرض شده اند به همین دلیل از آن ها با دقت بسیار محافظت می شود. در این جنگل علاوه بر گونه های بکر گیاهی و گونه های کمیاب جانوری و کلیسا و مجسمه باعظمتش، تفریحات مهیج جنگلی فراوانی برای توریست فراهم شده که استفاده از آن ها خالی از لطف نیست. با توجه به بودجه مالی و زمانی خود از این تفریحات بی بهره نمانید. بخش بزرگی از برزیل تحت تاثیر آب و هوای گرمسیری است و ریو نیز این نوع آب و هوا را به ارث برده است. ریودوژانیرو در حاشیه مناطق گرمسیری قرار دارد. در تابستان ها هوای ریودوژانیرو به بیش از 40 درجه می رسد که برای اهالی آنجا دور از انتظار نیست. بهترین زمان سفر به ریو در ماه ژانویه و فوریه می باشد که در این زمان اقامت گزیدن در هتل های کنار ساحل آن بسیار کار پسندیده ای است و شما را به بهترین و مهیج ترین سفرتان دعوت می کند تا با آرامش تمام به گشت و گذار در پارک ملی تیجوکا بپردازید. این پارک موجب غرور مردم منطقه ریودوژانیرو شده زیرا در کمتر نقطه ای از جهان چنین جنگل بکری را می توان به نظاره نشست.