۱۰ بازیگری که برای نقششان دست به کار‌های دیوانه‌واری زدند

وب سایت روزیاتو - حسین علی پناهی: هر روز آن ها را می بینیم: در تیتر اخبار رسانه ها، در پیام های تبلیغات، در شوهای تلویزیونی، در تریلر فیلم ها و البته در درون خود فیلم ها. زندگی یک بازیگر بیش از زندگی هر شخص دیگری در صنعت فیلم سازی در برابر دید عموم مردم قرار می گیرد و این از حضور مستمر آن ها در برابر دوربین ناشی می شود.

و در حالی که تمامی آن ها دارای سطحی از استعداد بازیگری هستند، فراتر رفتن از یک بازی معمولی به یک بازیگر خبره و بسیار کاربلد نیاز دارد. این بازیگران را متد اکتورها یا بازیگرانی که با سبک متد اکتینگ برای نقش خود آماده می شوند می نامند.

این بازیگران برای مدت طولانی در درون نقش خود باقی می مانند، مقدار قابل توجهی از وزن خود را کاهش می دهند یا برعکس به وزن خود اضافه می کنند تا برای نقشی خاص مناسب باشند. اما برخی از آن ها حتی زندگی شخصی خود را نیز به کلی تغییر می دهند تا برای نقش خود در فیلم آماده شوند.

سبک بازیگری متد اکتینگ برای بسیاری از بازیگران امروزی یک اولویت به شمار نمی آید. دلیل این امر این است که برای وارد شدن کامل به شخصیت و بازی متد اکتینگ تلاش و تعهد بسیار زیادی لازم است که گاهی اوقات می تواند به روح و جسم بازیگر صدمات جبران ناپذیری وارد نماید. برخی بازیگران سبک متد اکتینگ هفته ها، ماه ها و یا حتی سال ها وقت صرف آماده سازی خود برای یک نقش خاص می کنند.

باور این که چنین بازیگرانی این مقدار از انرژی و تعهد را دارند بسیار سخت است زیرا در واقع برای چنین کاری باید زندگی شخصی شان را به طور کلی تغییر دهند. اما این تعهد به سبک متد اکتینگ تا چه مقدار می تواند پیش برود؟ تا چه مقدار پیش رفتن در این حوزه قابل قبول است؟ آیا باید از این سبک تمجید کرد یا آن را به باد انتقاد گرفت. قبلاً نیز در مقاله هایی در این رسانه به این موضوع پرداخته ایم اما در این مطلب قصد داریم شما را یک مرحله جلوتر برده و با بازیگرانی آشنا کنیم که نه تنها در مقاله های قبل به آن ها اشاره نشده (در اغلب موارد) بلکه سبک متد اکتینگ را در مقیاسی بزرگ تر به نمایش گذاشته اند.

10- جیم کری در «انسان در ماه»

فیلم «انسان در ماه» (Man on the Moon) به کارگردانی میلوش فورمن داستان اندی کافمن فقید را روایت می کند که در روزگار خود یکی از عجیب ترین و جنجالی ترین کمدین ها بود. کافمن در سبک خاصی از نمایش های کمدی مهارت داشت و جیم کری نیز در ایفای نقش او کاری خیره کننده انجام داد به نحوی که می توان بازی او در نقش کافمن را یکی از بهترین نقش آفرینی های تاریخ سینما به شمار آورد. از صدا گرفته تا حالات و ژست های عجیب و غریب، تا حس کلی عجیب و غریب بودن، جیم کری تجلی فیزیکی واقعی کافمن بود و شاید حتی بیشتر از آن.

شاید به همان سبکی که کافمن همکاران خود را آزار می داد، کری نیز در طول بازی در این فیلم، همبازی هایش را شکنجه می داد. وی چنان در نقش خود فرو رفته بود که حتی بین برداشت ها نیز از شخصیت کافمن خارج نمی شد. وی در تمام طول ساخت فیلم ترجیح داد که در نقش کافمن باقی بماند به نحوی که باعث عاصی شدن بسیاری از اعضای تیم سازنده سریال شده بود. وی در نهایت به خاطر بازی خود در این نقش مورد تمجید منتقدان قرار گرفته و جایزه گلدن گلوب را با خود به خانه برد.

9- هیث لجر در «شوالیه تاریکی»

در رده نهم این فهرست بهترین و محبوب ترین جوکر تمام دوران قرار دارد که نقش فراموش نشدنی او را هیث لجر فقید در سال 2008 در فیلم «شوالیه تاریکی» (The Dark Knight) ایفا کرد. جک نیکلسون حتی در نهایت شرارت و شیطان صفتی خود نیز به پای نسخه لجر از جوکر نمی رسد. با حرکات بسیار خونسردانه، صورت دلقکی با رنگ سفید، خنده های ترسناک با تُن بالا و تمام چیزهایی که در یک فرد دیوانه و جامعه ستیز می توان دید، بسیاری حتی نمی دانستند که لجر نقش این شخصیت را بازی می کند.

وقتی به این فیلم نگاه می کنیم شخصیت جوکر اولین چیزی است که به ذهن می رسد هر چند نقش مقابل او را نیز کریستین بیل با مهارت و زیبایی خاصی بازی کرده بود. هیث لجر به منظور آماده شدن برای این نقش حدود یک ماه خود را در اتاق یک هتل حبس کرد و صداهایی مختلف را امتحان می کرد، حتی خود را جوکر فرض کرده و خاطرات خود در این مدت را به رشته تحریر درآورد. همانطور که می دانید، مدت کوتاهی پس از اتمام فیلم برداری ها، لجر به دلیل سوء مصرف داروهایی که برای وی تجویز شده بود جانش را از دست داد.

این که مرگ او با فرو رفتن در نقش جوکر در ارتباط بوده است را نمی توان قویاً تایید یا تکذیب کرد اما می توان دید که وی در این نقش منفی گم شده بود. شاید همانطور که فردریش نیچه گفته است، لجر کمی بیش از حد به انتهای گودال نابودی خیره شده بود و متاسفانه این مغاک نیز مستقیم به او نگاه کرد و در نهایت جانش را گرفت. جای تاسف است زیرا لجر هنوز بسیار جوان بود و می توانستیم برای دهه ها از هنرنمایی های او در عرصه سینما لذت ببریم.

8- رابرت دنیرو در «تنگه وحشت»

در بازسازی فیلمی با عنوان «تنگه وحشت» (Cape Fear)، رابرت دنیرو در یکی از تاریک ترین و خشن ترین نقش هایش فرو رفت. وی در فیلم مارتین اسکورسیزی نقش مکس کدی را بازی می کند، مردی که برای انتقام از وکیلی باز می گردد که 15 سال پیش عمداً باعث شده وی در دادگاه محکوم شده و بخش زیادی از زندگی خود را در زندان سختی بکشد. دنیرو در این نقش خشمگین، شیطانی و به معنای واقعی کلمه هولناک ظاهر می شود و لحن کشدار و آهسته صحبت کردن جنوبی اش بر ترسناکی شخصیت نیز می افزاید. دنیرو که خود از بازیگران سبک متد اکتینگ است، برای این که بیشتر در این نقش فرو برود به معنی واقعی کلمه از لحاظ فیزیکی خود را دگرگون ساخت.

او بدن خود را با مقادیر زیادی تتو تزیین کرد، بدن خود را از آب محروم کرد تا عضلات خشکی در بدن او شکل بگیرند و در یک نمونه تعهد مطلق به شخصیت، حتی 5٫000 دلار به یک دندانپزشک پرداخت کرد تا دندان های او را نامرتب و ساییده شده سازد. در نهایت او توانست برای این نقش جوایز متعددی دریافت کرده و مورد تحسین منتقدان قرار بگیرد. شاید تنها چند هفته مسواک نزدن می توانست دندان های دنیرو را به شکل دلخواه مورد نظر کارگردان برای بازی در این نقش دربیاورد یا حتی می شد از دندان های مصنوعی استفاده کرد اما ظاهراً این کارها برای رابرت دنیرو کافی نبود.

7- مت دیمون در «شجاعت در زیر آتش»

در سال 1996، وقتی که فیلم «شجاعت در زیر آتش» (Courage Under Fire) منتشر شد، مت دیمون هنوز بازیگری شناخته نشده به شمار می رفت. در این فیلم، سرهنگ ناتانیل سرلینگ (دنزل واشنگتن) ماموریت پیدا می کند که در مورد مرگ کارن والدن (مگ رایان) و این موضوع که آیا او لیاقت دریافت مدال شجاعت را دارد یا نه تحقیق کند. یک سرباز ویژه به نام ایلاریو (مت دیمون) از مسافران هلی کوپتری بوده که والدن در آن حضور داشته است.

سال ها بعد، وی به شدت از بابت مرگ دلخراش والدن که در نهایت واقعیت آن فاش می شود احساس گناه می کند. شخصیت دیمون اکنون به شدت درگیر مصرف مواد مخدر شده و او به شدت وزنش را از دست داده است. بر اساس گزارش ها، دیمون بیش از 40 پوند (بیش از 18 کیلوگرم) از وزن خود را برای ایفای این نقش کاهش داد و تمام این کار را تنها برای بازی در دو صحنه از فیلم انجام داد که کمتر از 20 دقیقه به طول می انجامید. اگر چه باید سبک متد اکتینگ خارق العاده او در این فیلم را ستود اما سوال این است که آیا دست زدن به چنین کاری طاقت فرسا برای ایفای این نقش کوتاه و فرعی لازم بوده است یا خیر؟

البته این کاهش وزن باعث شد که استیون اسپیلبرگ وی را به خاطر لاغری بیش از حدش برای بازی در نقشی اصلی در فیلم «نجات سرباز رایان» نادیده گرفته و نقشی کمتر مهم را به او واگذار کند. بعد از آن نوبت به فیلم «ویل هانتینگ خوب» رسید که مشهور شدن دیمون را در پی داشت.

6- داستین هافمن در «دونده ماراتن»

داستین هافمن در یکی از اولین سال های بازیگری خود در فیلم «دونده ماراتن» (Marathon Man) نقش مردی به نام بیب را بازی می کند که در دنیایی پر از گنگستر و جنایتکار گرفتار شده که به ظن سرقت مقداری الماس قصد کشتن او و برادرش را دارند. او یک دونده ماراتن نیز هست، قابلیتی که در بسیاری از لحظات فیلم جان او را از مرگ نجات می دهد. برای بازی کردن در این نقش، هافمن نزدیک به 15 پوند (حدود 7 کیلوگرم) از وزن خود را با روزی دستکم 4 مایل (6٫5 کیلومتر) دویدن کاهش داد.

در صحنه هایی که به نظر می رسد او در اثر دویدن طولانی مدت توان نفس کشیدن ندارد، هافمن قبل از هر برداشت دستکم نیم مایل می دوید تا به شرایط مورد نظر برسد. مشهور است که لارنس اولیویه که در فیلم نقش دندانپزشک شرور داستان را بازی می کند از سبک متد اکتینگ هافمن انتقاد کرده و به او چنین گفته است:” بهتر نیست کمی بازیگری را امتحان کنی؟ خیلی راحت تر است”.

اگر چه بعدها مشخص شد که این نقل قول دستکم به طور کامل چنین نبوده است اما همچنان به این نکته دلالت دارد که هافمن تعهد خاصی به نقش در این فیلم داشته است. در روزگاری که چنین زیاده روی ها و سخت گیری هایی در دنیای بازیگری مرسوم نبود، «دونده ماراتن» نشانه ای از بازی های سبک متد اکتینگ در آینده ای نزدیک بود.

5- مالکوم مک داول در «پرتقال کوکی»

داستان فیلم «پرتقال کوکی» (A Clockwork Orange) که بسیاری آن را خاص ترین فیلم استنلی کوبریک می دانند در دنیایی پادآرمانشهری در آینده رخ می دهد، جایی که جوانان آزادانه در خیابان ها جولان داده، با دیگر گروه های رقیب درگیر شده و به اذیت و آزار زنان می پردازند، تنها به این دلیل که از چنین کارهایی لذت می برند. اینچنین ترسیمی از آینده دنیای جوانانی که مسیر نادرست را انتخاب می کنند بسیار ترسناک است. و تمام این ماجراها با بازی خیره کننده مالکوم مک داول به عنوان قهرمان داستان رنگ واقعیتی بسیار واضح به خود می گیرد.

در مشهورترین صحنه این فیلم، شخصیت الکس دلارژ (مک داول) به یک صندلی بسته شده و آمپول هایی حاوی داروهای تحریک کننده به وی تزریق می شود که باعث حالت تهوع در او شده و وی همزمان مجبور است که صحنه هایی زشت و خشن را تماشا کند. هدف از این آزمایش و روش درمان غیرانسانی این است که ارتباط بین خشونت و تهوع برای الکس روشن شده و وی هر بار با دیدن خشونت دچار حالت تهوع شود. سر الکس توسط یک گیره ثابت شده و چشم هایش نیز با چنگک هایی بسیار تیز باز نگه داشته شده است.

در نتیجه این صحنه بود که مک داول با صدمات جدی به چشم هایش روبرو شد که از آن میان می توان به خراش برداشتن قرنیه و حتی کوری موقت اشاره کرد. شاید درک میزان تعهد یک بازیگر به بازی خود از طریق انجام چنین کاری قابل درک نباشد اما شاید برای مک داول همکاری با یکی از نامدارترین کارگردانان تاریخ سینما ارزش بازی به سبک متد اکتینگ و شبه شکنجه را داشته است.

4- راسل کرو در «یک مشت دروغ»

در تریلر جاسوسی «یک مشت دروغ» به کارگردانی ریدلی اسکات، دو مامور اف بی آی به نام های راجر فاریس (لئوناردو دی کاپریو) و اد هافمن (راسل کرو) در تلاش برای شکار یک تروریست به نام سلیم هستند که این ماموریت باعث می شود آن ها و به خصوص فاریس، مجبور به انجام ماجراجویی هایی خطرناک در نقاط مختلف جهان شوند. در بخش اعظمی از فیلم، شخصیت کرو را در حال چرخاندن بچه هایش در شهر، پیاده روی در اطراف خانه برای ساعت ها در هنگام صبح در حالی که هدفون در گوش خود دارد و البته در حال خوردن می بینیم.

راسل کرو برای بازی در این نقش نزدیک به 62 پوند (بیش از 28 کیلوگرم) به وزن خود اضافه کرد تا بتواند تفاوت شخصیت چاق و تنبل هافمن و شخصیت ورزشکار و فعال فاریس را در شیوه زندگی و کار به تصویر بکشد. البته تعهد کرو برای بازی به سبک متد اکتینگ در این فیلم قابل ستایش است اما شاید بهتر بود که این تعهد و سختگیری را برای نقش و فیلمی بهتر به کار می گرفت زیرا فیلم مذکور خیلی زود از خاطره ها پاک شد.

3- دانیل دی لوییس در تمامی فیلم هایش

شاید بتوان گفت که هیچ بازیگر به استعداد و تنوع کاری دانیل دی لوییس را نتوان در نسل کنونی و تمامی نسل های گذشته و آینده در دنیای بازیگری و سبک متد اکتینگ یافت که در طول دوران فعالیت خود از این سبک خاص و پیچیده برای بازی در نقش هایی کاملاً منحصر بفرد و متفاوت استفاده کرده و هر بار شاهکاری از خود ارایه داده است. وی برای هر نقش از ظاهر، لهجه و سبک رفتاری متفاوتی استفاده می کند. حتی سخن گفتن در مورد تعهد این بازیگر افسانه ای به نقش هایش نیز سخت است مگر اینکه خود با دقت به بازی های او در تمامی فیلم هایش دقت کنید و تفاوت بین شخصیت بیل قصاب در «دار و دسته های نیویورکی»، شخصیت کریستی براون در «پای چپ من» و آبراهام لینکلن در «لینکلن» را متوجه شوید.

وی برای فرو رفتن در هر یک از نقش هایش به سختی تلاش کرده و دست به کارهایی زده که تنها با عنوان دیوانگی می توان از آن ها یاد کرد. برای هر یک از فیلم هایی که نام آن ها ذکر شد، دی لوییس مدت زمان زیادی را به تحقیق و آماده سازی خود برای نقشش گذراند. برای مثال، وی برای بازی در نقش یک شخصیت معلول که روی ویلچر است در فیلم «پای چپ من» با چندین شخص معلول در بیمارستان ملاقات کرده و به تحقیق در مورد سختی های این موضوع پرداخت. علاوه بر این، وی در تمام طول فیلم برداری از ترک کردن ویلچر خود خودداری کرد زیرا بر این باور بود که این کار باعث می شود وی از شخصیتش خارج شود.

برای بازی در فیلم «آخربن موهیکان»، دی لوییس از لحاظ جسمانی به شدت خود را تقویت کرده و شکار کردن و زندگی در جنگل را یاد گرفت و حتی برای چند هفته تنهایی در جنگل زندگی کرد، درست مانند شخصیتی که در فیلم دارد. همچنین، دی لوییس برای بازی در فیلم «دار و دسته های نیویورکی» زمانی که مشخص شد به ذات الریه مبتلا شده از مصرف دارو خودداری کرد، با این منطق که در زمان داستان فیلم هنوز درمانی برای این بیماری کشف نشده بود.

اما آیا این مقدار از تعهد و التزام به سبک متد اکتینگ ضروری است؟ بی دلیل نیست که دی لوییس تاکنون 3 بار برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول سال شده و همواره کیفیت را به کمیت ترجیح داده است. بدون شک، دانیل دی لوییس برای سبک خاص خود در متد اکتینگ برای همیشه در تاریخ سینما جاودانه خواهد بود.

2-خواکین فینیکس در «من هنوز اینجا هستم»

شاید شما هم خبری غیرمنتظره که در سال 2010 در مورد خواکین فینیکس منتشر شد را شنیده باشید. خبر حاکی از این بود که این بازیگر سرشناس نامزد جایزه اسکار قصد دارد در اوج از بازیگری خداحافظی کرده و وارد دنیای موسیقی شود. بسیاری از سینمادوستان این خبر را یک شوخی از جانب فینیکس و مربوط به بازی او در یک فیلم مستند به کارگردانی کیسی افلک به نام «من هنوز اینجا هستم» (I’m Still Here) می دانستند.

اما فینیکس خود چنان به این دروغ متعهد بود که در برنامه های تلویزیونی و مصاحبه ها و صحبت هایش با دیگر سلبریتی ها بر این موضوع تاکید کرده و باعث شد که همه این شوخی را باور کنند. چرا باید یک بازیگر جوان، بااستعداد و خوش آتیه که بازی هایش مورد ستایش قرار گرفته شهرت در عرصه سینما را رها کرده و بخت خود را در دنیای موسیقی رپ امتحان کند؟ آیا این دیوانگی نیست؟ نه تنها باور این موضوع سخت است بلکه تماشای فیلم مذکور نیز شرایط مشابهی دارد.

در طول فیلم «من هنوز اینجا هستم» بیننده مجبور می شود که موقعیت های سخت و ناخوشایندی را به چشم ببیند که هیچ گاه انتظار نداشت از خواکین فینیکس ببیند. فینیکس برای این نقش نه تنها ظاهر و فیزیکی خود را به شدت تغییر داد بلکه برای مدتی حرفه بازیگری اش را نیز متوقف ساخت تا در شخصیت فیلم بماند. این فیلم باعث شد که برای مدتی دیگر کسی او را جدی نگیرد اما بازی او در فیلم «استاد» (The Master) به کارگردانی پل توماس اندرسون بار دیگر فینیکس را بر سر زبان ها انداخت.

1- کریستین بیل در «ماشینیست»

در رتبه اول این فهرست بدنام ترین بازیگر معاصر سبک متد اکتینگ، کریستین بیل قرار دارد. در یکی از بحث برانگیزترین و جنجالی ترین فیلم هایش، «ماشینیست» (The Machinist)، بیل نقش شخصیتی به نام تروور رزنیک را بازی می کند، یک مرد جوان بسیار لاغر و عجیب و غریب که از بیخوابی مطلق رنج می برد. رزنیک روزهایش را در یک کارگاه ماشین آلات مشغول به کار است و شب ها را نیز در یک کافه به سر می برد با این امید که شاید بالاخره بتواند بخوابد. این فیلم که خود داستانی عجیب و ترسناک دارد با سبک بازی و به خصوص ظاهر بیل بیش از پیش ترسناک می شود.

بیل برای بازی در این نقش و در اقدامی دیوانه وار با از دست دادن 28 کیلوگرم، وزن خود را به کمتر از 55 کیلوگرم کاهش داد. تا بتواند نقش شخصیت نزار و بیمار فیلم را بازی کند. جالب این که وی خیلی زود بار دیگر وزن خود را افزایش داد تا برای نقش بتمن در «بتمن آغاز می کند» آماده شود. بعد از آن بود که دوباره برای فیلم «سپیده دم رهایی» وزن خود را به شدت کاهش داد، برای «شوالیه تاریکی» بار دیگر بر وزن خود افزود و برای فیلم «مبارز» نیز بار دیگر وزن خود را به 65٫5 کیلوگرم کاهش داد. باید تعهد و وفاداری کریستین بیل به نقش هایش و سبک بازی متد اکتینگ را ستود که باعث شده وی به یکی از بهترین بازیگران مرد عصر حاضر تبدیل شده و به حق اولین جایزه اسکارش برای فیلم «مبارز» را بدست آورد.

بدون شک چنین وزن کم کردن ها و اضافه کردن هایی در مدت زمان کم بین فیلم ها، برای سلامتی این بازیگر جوان مضر خواهد بود. البته ظاهراً وی قصد ندارد دست از سبک بازیگری متد اکتینگ خود کشیده و اخیراً برای بازی در نقش دیک چنی به شدت بر وزن خود افزوده است. نمی دانیم کریستین بیل تا چه زمانی می تواند به این سبک بازیگری و کاهش و افزایش متوالی وزن خود ادامه دهد.