به گزارش ایسنا، "تنها چیزی که از خود بازنده بودن هم بدتره، این است که یک آدم اشتباهاتش را قبول نکند". این عبارت، دیالوگی است که توسط کوین اسپیسی در فیلم 21 گفته شده ولی در حال حاضر مصداقی که می‌توان در ورزش ایران برای این دیالوگ پیدا کرد، فدراسیون فوتبال است.
یکی از اشتباهاتی که فدراسیون فوتبال آن را به هیچ عنوان قبول نمی‌کند، باخت مصلحتی به میانمار در بازی‌ها آسیایی 2018 جاکارتا است. باختی که نتیجه‌ای هم نداشت و در نهایت تیم‌ملی فوتبال امید از این رقابت‌ها حذف شد اما ماجرای تیم‌ملی امید برای حضور در بازیهای آسیایی جاکارتا از چند ماه قبل آغاز شد. جایی که پس از کش و قوس‌های فراوان، زلاتکو کرانچار در تاریخ 22 اردیبهشت به عنوان سرمربی امیدهای ایران انتخاب شد و مراسم معارفه این مربی کروات در نخستین تمرین این تیم برگزار شد. هدف از حضور کرانچار باتجربه چه بود؟ کسب تجربه در بازیهای آسیایی اندونزی برای آماده‌سازی تیم‌ملی امید در راه صعود به المپیک 2020 توکیو!
تیم‌ملی امید پس از مشخص شدن سرمربی‌اش، چند مرحله اردوی آماده‌سازی برگزار کرد که شامل بازیهای دوستانه با تیم‌ملی عراق و چین می‌شود. در تمام این مدت حمید استیلی، زلاتکو کرانچار و مسئولان ریز و درشت فوتبال ایران اعلام کردند که بازیهای آسیایی، تورنمنتی برای کسب تجربه برای تیم‌ملی امید است و به همین خاطر تیم‌ملی زیر 21 ساله‌ها عازم جاکارتای اندونزی می‌شود.
در مسیر سه ماهه تیم‌ملی امید تا حضور در جاکارتا، باوجود مصوبه هیات رئیسه فدراسیون فوتبال مبنی بر اینکه باشگاه‌ها موظفند بازیکنان دعوتی به تیم‌ملی امید - که حداکثر دو بازیکن از هر تیم بودند - را بی‌چون و چرا در اختیار این تیم قرار دهند اما چند باشگاه لیگ‌برتری مانند تراکتورسازی و نساجی از دادن بازیکن به تیم‌ملی خودداری کردند که این کار در نهایت باعث شد تا بازیکن نساجی نتواند امیدها را در بازیهای آسیایی جاکارتا همراهی کند.
هم‌چنین امید نورافکن و رضا شکاری که به ترتیب در تیم‌های شارلوا بلژیک و روبین کازان روسیه توپ می‌زنند، به خاطر اجازه ندادن باشگاه‌های‌شان نتوانستند در بین شاگردان کرانچار برای حضور در بازیهای آسیایی قرار بگیرند. این در حالی بود که کره‌جنوبی توانست اجازه حضور بازیکن بزرگی مانند سون هیون مین را از یکی از مدعیان قهرمانی لیگ برتر انگلیس یعنی تاتنهام بگیرد.
در نهایت تیم‌ملی فوتبال امید با 20 بازیکن عازم اندونزی شد تا در گروه F بازیهای آسیایی با تیم‌های عربستان، میانمار و کره‌شمالی رقابت کند اما امیدها در بدو ورود به اندونزی با مشکلات تغذیه و زمین تمرین مواجه شد و حتی مجبور شد در زمین خاکی تمرین کند که میزبانی ضعیف اندونزی را نشان می‌داد. البته تیم‌ملی امید یک حاشیه درون اردویی داشت که اخراج محمدامین اسدی از اردوی تیم‌ملی بود. اخراجی که دلیل آن مسائل انضباطی و تکرار آن توسط این بازیکن اعلام شد.
با تمام این مشکلات، ایران در نخستین بازی به مصاف عربستان رفت و توانست یک امتیاز با ارزش از یک بازی سخت مقابل این تیم حاشیه خلیج فارس کسب کند. امیدها در ادامه به مصاف کره‌شمالی رفتند و توانستند با سه گل، نایب قهرمان دور گذشته بازیهای آسیایی را شکست دهند اما این نتایج امیدوار کننده، با باختی مصلحتی یا هرچه که بتوان اسمش را گذاشت مقابل میانمار، تمام امیدها را به ناامیدی تبدیل کرد.
دلیل این شکست مصلحتی که مسئولان تیم‌ملی امید هنوز زیر بار آن نرفتند، ترس از تقابل با کره‌جنوبی - که در نهایت قهرمان بازیهای آسیایی شد - بود. با این حال شکست مصلحتی مقابل میانمار جواب نداد و باز هم تیم ملی امید صدرنشین گروهش شد تا در مرحله یک هشتم نهایی به مصاف کره‌جنوبی برود و در نهایت با شکست 2 بر صفر مقابل این تیم از دور رقابت‌ها کنار رفت. نکته جالب درباره گروه ایران این بود که عربستان هم از ترس تقابل با کره‌جنوبی با نتیجه 3 بر صفر به کره‌شمالی باخت تا به عنوان تیم سوم به مصاف چین برود. نکته جالب دیگر این بود که مسئولان تیم‌ملی امید ایران این باخت عربستان را محکوم کردند و ناجوانمردانه دانستند اما باخت خودشان مقابل میانمار را یک اتفاق فوتبالی قلمداد کردند.
با تمام این اوصاف ترس تیم‌ملی امید باعث شد تا اهداف فدراسیون فوتبال برای حضور در بازیهای آسیایی که کسب تجربه بود، زیر سوال برود. هدفی که در بازیهای آسیایی فراموش شد تا در نهایت ترس، تنها بی‌آبرویی برای فوتبال ایران به ارمغان بیاورد. شاید بهترین اظهار نظر درباره باخت ایران به میانمار توسط علی دایی گفته شد. اسطوره فوتبال ایران درباره این شکست گفت: در بازی با میانمار همه چیز را باختیم.
با این حال همچنان می‌توان به کادرفنی تیم‌ملی امید امیدوار بود و با حمایت از این تیم، طلسم 44 سال ناکامی در رسیدن به المپیک بشکند تا شاید آبروریزی بازیهای آسیایی به دست فراموشی سپرده شود.
