به گزارش "ورزش سه"، آنها سرانجام پس از غیبت در جام جهانی راهی میدان شدند. لاجوردی پوش هایی که جای شان در روسیه خالی بود. ایتالیایی هایی که صدها خاطره از آنها در دل جای داده بودیم. قرار بود ایتالیا پس از جیانپیرو ونتورا با روبرتو مانچینی دانه های خوش بینی را بارور سازد. ما را به آینده روشنی امیدوار کند، ولی تساوی ملال آور با لهستان گره خورد به شکست مقابل پرتغال. با همان پرسش ها، با همان تردید ها، با همان حفره های خالی.
تساوی 1-1 در بولونیا برابر لهستان با خوش اقبالی به چنگ آمد، با ضربه پنالتی دیرهنگام جورجینیو. سیستم 3-3-4 مانچو به ترکیبی از قدیمی ها و جوانان دل بسته بود. دوناروما جای بوفون درون دروازه ایستاده بود و از سربازان قدیمی کیه لینی و بونوچی در قلب دفاع ایستاده و زاپاکاستا و بیراگی مدافعان کناری بودند. چالش بزرگ در خط میانی جلب نظر می کرد. جایی که روزگاری بزرگان در آن قرار داشتند. حتی در ایتالیای سقوط کرده جام جهانی مردان میانی تیم دلگرمی می دادند: تیاگو موتا، کلودیو مارکیزیو، آنتونیو کاندروا، آلبرتو آکویلانی، آندره ی پیرلو، مارکو وراتی. اما همان خط برابر لهستان لانه گمنام ها شده بود: روبرترو گالیاردینی و لورنزو پیگرینی. میان آنها، جورجینیو مرد میانی چلسی بازیکنی در کلاس جهانی بشمار می رفت. کمی جلوتر لورنزو اینسینیه و فدریکو برناردسکی از ماریو بالوتلی حمایت می کردند.
تصور می کردیم همین ایتالیا برابر لهستان دریادلانه بازی کند، با انگیزه ای بالا برای چنگ زدن به پیروزی. ولی آن چه دیدیم رخوت در حمله بود و سردرگمی در خط میانی. توپ از پایی به پای دیگر رسید، چرخید و دور زد بی آن که موقعیتی را درون محوطه جریمه خلق کند. توپ در نیمه اول فقط ده بار به پای بالوتلی خورد و او نیم ساعت به پایان جایش را به آندره آ بلوتی داد. مرد بازیسازی نبود تا جریان بازی را تغییر دهد. و در حقیقت دوناروما بود که با مهار دو توپ تیم را از شکست رهایی بخشید.
مانچو طی دیدار با پرتغال در لیسبون تیم را به کلی دگرگون ساخت: اولین ایتالیا از تابستان 1998 تاکنون بدون بازیکنی از یوونتوس. زوج میلانی رومانلی - کالدارا در قلب دفاع جای زوج یووه ای کیلینی - بونوچی را گرفتند، همان دو مدافعی که می گویند آینده دفاع ایتالیا خواهند بود. نام بالوتلی بی مصرف دیدار پیشین حتی بین بیست و سه بازیکن به چشم نمی خورد و فدریکو کیزا، فیورنتینیایی بیست ساله کنار کاپیتان چیرو ایموبیله و سیمونه زازا خط حمله را شکل داده بود. کیزا به عنوان جوان غیر قابل پیش بینی تیم جایش در دو گوش را عوض کرد بی آن که ایموبیله و زازا را پیدا کند. این معجون کیفیت بازی هر سه را پایین آورده بود. جورجینیئ در پشت سر آنها برغم توانایی اش در بازی با توپ هرگز از حمایت کریستانتنه و بوناونتورا بهره مند نشد. به ایتالیا نگاه می کردیم و بازیکنی که خط میانی به مهاجمان را پیوند دهد نمی یافتیم. زازا می توانست پس از مغلوب کردن کاروالیو دیدار را به تساوی بکشد، ولی ناکام ماند.
نمایش ایتالیا برابر پرتغال با شکست در لیسبون به پایان رسید: اولین پیروزی پرتغال برابر ایتالیا از 1957. با تک گل آندره سیلوا. همان مهاجمی که میلان او را به خدمت گرفت و سپس به صورت قرضی راهی سویا کرد. ناتوانی میلان در بهره گیری از سیلوا چالش های سری آ را هم به رخ می کشید. سیلوا از پورتو با 20 گل در 38 بازی راهی میلان شد. زمانی که یکی از بهترین جوانان فوتبال اروپا بشمار می رفت. ولی در میلان طی 24 بازی در لیگ فقط دو گل زد و سرانجام راهی اسپانیا شد. گاتوزو می گفت "آره اون برای کشور خوب گل می زنه، ولی نه برای ما".
ایتالیایی ها دل سپردن به جوانان را می فهمند، ولی آن مسیر طولانی است، خیلی طولانی. حقیقت این است دست مانچو خالی است و برگ های برنده چندانی در دست ندارد. ایتالیا حتی در روزهای تاریکش، از یورو 1996 تا جام جهانی 2002 و جام جهانی 2010، ستاره های بزرگی داشت که می توانستند همه چیز را زیر و رو کنند. ولی از حالا به بعد چی؟ گزینه های مانچو در ادامه راه کدام ها هستند؟ معمای خط میانی و خط حمله را چگونه حل خواهد کرد؟ ای کاش دیبالا و ایکاردی دعوت بازی با پیراهن ایتالیا را می پذیرفتند و به پیراهن آرژانتین دل نمی دادند، ولی همین است که هست. مارکو وراتی در پاری سن ژرمن معرکه بوده، ولی با پیراهن لاجوردی هنوز نمایش قابل قبولی ادامه نداده. برناردسکی قابلیت شکوفایی را به رخ کشیده، فقط اگر در ترکیب یووه جای ثابتی پیدا کند.
حال و هوای تیم ملی ایتالیا با "اگر" گره خورده و توصیف می شود و چه حیف. ایتالیا در ده دیدار آخرش فقط دو بار پیروز شده، برابر آلبانی و مقابل عربستان و مانچو در کسوت مربی تیم ملی طی پنج دیدار فقط یک بار طعم پیروزی را چشیده، برابر عربستان.
