از لوچ تا اسپیلبرگ و گیبسون؛ فیلم هایی که منتقدان مطرح سینمای جهان بیش از حد در رابطه با آن ها نوشتند

برای دست یافتن به لیست بهترین فیلم های سال که معمولاً به صورت میلادی محاسبه می شوند در این مقاله سعی شده بهترین فیلم های سال 1395 در جهان که مصادف با سال 2016 میلادی است را معرفی کنیم. معمولاً فیلم های برتر سال از جشنواره فیلم کن تا آکادمی اسکار انتخاب می شوند. در ادامه این مقاله به 30 فیلم مهم سال می پردازیم و لازم به ذکر است که این 30 فیلم فقط بر اساس آرای منتقدان و کسب جوایز از جشنواره های مختلف انتخاب شده اند و نگارنده در انتخاب آنها هیچ سلیقه ای به کار نبرده است. در 2 بخش قبلی این مقاله به معرفی 20 فیلم: مهتاب – Moonlight، عزیز آمریکایی – American Honey، اگر سنگ از آسمان ببارد – Hell Or High Water، پاترسون – Paterson، زوتوپیا – Zootopia، لالا لند – La La Land، هرکس مقداری می خواهد – Everybody Wants Some! ، تونی اردمن – Toni Erdmann، خدمتکار – The Handmaiden و منچستر کنار دریا – Manchester By The Sea، سگ سوسیسی – Wiener-Dog،  Cameraperson،   چیزهای آینده – Things To Come، خرچنگ – The Lobster، جکی – Jackie، ورود – Arrival، او – Elle، فروشنده – The Salesman، کوبو و دو تار – Kubo And The Two Strings و عشق و دوستی – Love And Friendship   پرداختیم و اینک در بخش سوم (پایانی) این مقاله 10 فیلم مطرح دیگر سینمای جهان را مورد بررسی قرار خواهیم داد.

21- (من، دنیل بلیک – I, Daniel Blake)

«من، دنیل بلیک» جدیدترین اثر سینمایی کن لوچ کارگردان کهنه کار سینمای انگلیس امسال توانست با موفقیت های بسیاری همراه باشد و پس از سال ها دوباره نام این کارگردان را بر سر زبان ها بیاورد. مطمئناً «من، دنیل بلیک» یکی از فیلم های مهم سال 2016 است.

مجله ونیتی فر «من، دنیل بلیک» را یکی از بهترین آثار سینمایی کن لوچ دانست و آن را درامی لطیف در توصیف مصیبت و اثری سوزاننده و تاثیر گذار مرتبط با شرایط اجتماعی توصیف کرد.

پیتر برادشاو منتقد گاردین کن لوچ را فیلمسازی متعهد و پیشرو در سینمای بریتانیا معرفی کرد و «من، دنیل بلیک» را اثری تلخ و خشن دانست.

کن لوچ با «من، دنیل بلیک» در آستانه 80 سالگی توانست برای دومین بار نخل طلای کن را از آن خود کند. پس از ساخت این فیلم خبرهایی مبنی بر اینکه کن لوچ با «من، دنیل بلیک» خود را بازنشسته کرده و دیگر قصد فیلم ساختن ندارد.

«من، دنیل بلیک» از بین 109 نقد در سایت روتن توماتوز نمره 93 از 100 را از آن خود کرد و در سایت متاکریتیک از 23 رأی نمره 78 از 100 به این فیلم تعلق گرفت.

«من دنیل، بلیک» برنده نخل طلای کن در سال گذشته شد و از جمله جوایز دیگری که از آن این فیلم شد می توان به جایزه بهترین فیلم بریتانیایی از آکادمی فیلم بریتانیا و جایزه بهترین فیلم زبان خارجی از جوایز سزار را از آن خود کرد.

«من، دنیل بلیک» داستان یک کارگر است که بعد از یک حمله قلبی، توسط دکترش از کارکردن منع می‌شود و حالا باید از دولت مستمری بیکاری دریافت کند. اما بوروکراسی پیش روی قهرمان فیلم، دریافت این مستمری را تا حد رسیدن به نقطه بی‌بازگشت به تأخیر می‌اندازد. دنیل بلیک همچنین در طی ماه‌های بیکاری و بی‌پولی‌اش با یک مادرجوان که او هم دچار بحران مشابهی است آشنا می‌شود.

22- (سیزدهمین – 13Th)

«سیزدهمین» عنوان مستندی سینمایی است که به سیزدهمین اصلاح قانون اساسی آمریکا اشاره دارد و آوا دُورنی آن را کارگردانی کرده است.

سال 2016 سالی پر بار برای سینمای مستند بود و «سیزدهمین» اثر دیگری از سینمای مستند است که در این سال مورد استقبال منتقدان بسیاری قرار گرفت.

منهولا دارگیس در نقدی درباره «سیزدهمین» این اثر را بسیار قدرتمند دانست و اظهار داشت که اثر سینمایی آوا دورنی خون را به جوش می آورد و مخاطب را وادار به اشک ریختن می کند. او در نقدش نوشت: آوا دورنی از طریق «سیزدهمین» نگاهی سرسختانه به نژادپرستی در آمریکا می‌کند. ممکن است فکر کنید حرف‌ هایش تکراری است؛ اما این‌ طور نیست.

اودی هندرسون منتقد سایت راجر ایبرت درباره «سیزدهمین» نوشت: آوا دورنی به طور کامل درباره سیستم زندان های آمریکا تحقیق کرده و به تأثیر رنگ پوست در برخورد با زندانیان به خوبی پرداخته است.

سیزدهمین در سایت روتن توماتوز از بین 71 نقد نمره 96 از 100 را از آن خود کرد و در سایت متاکریتیک از 23 رأی نمره 90 از 100 به این مستند تعلق گرفت.

«سیزدهمین» نامزد دریافت جایزه بهترین مستند از آکادمی اسکار بود و از انجمن منتقدان نیویورک و سانفرانسیسکو جایزه بهترین مستند سال را دریافت کرد.

این مستند که اثر دیگری از کارگردان فیلم موفق «سلما» است، نگاهی عمیق به سیستم زندان ‌های ایالات متحده‌ آمریکا و نحوه برخورد با نژادهای مختلف در این زندان‌ ها را دارد…

23- (سکوت – Silence)

«سکوت» جدیدترین اثر سینمایی مارتین اسکورسیزی مطمئناً یکی از تحسین شده ترین فیلم های سال 2016 است. اسکورسیزی با ساخت «سکوت» توجه بسیاری از منتقدان و مخاطبان سینما را به خود جلب کرد.

اریک کوهن منتقد ایندی وایر در نقدی درباره «سکوت» نوشت: روایتی خشونت‌آمیز با تصاویر زیبا و بازی ‌های زیرپوستی که ظرافت‌ ها و ریزه‌ کاری‌های آن نشان می ‌دهد با یکی از دقیق ‌ترین و موشکافانه ‌ترین آثار اسکورسیزی سروکار داریم. فیلم «سکوت» به‌هیچ‌ وجه شاهکار نیست، اما اوج مهارت هنری را به نمایش می ‌گذارد.

رابی کالین منتقد تلگراف نیز «سکوت» را اثری دانست که فقط مارتین اسکورسیزی از پس ساخت آن برمی آید و «سکوت» را اثری مربوط به مسائل متعالی و ابدی دانست.

جیمز براردینلی یک ساعت اول سکوت را سردرگم خسته کننده دانست اما در نقدش اظهار داشت که «سکوت» پس از یک ساعت به درامی قوی تبدیل می شود و در نقدش نوشت: دیدن «سکوت» صبر و تحمل می خواهد اما ارزشش را دارد.

پیتر برادشاو درباره جدیدترین اثر سینمایی مارتین اسکورسیزی نوشت: به واقع در این فیلم یک بحث شدید در مخالفت با مسیحیت و بودیسم در اروپا و آسیا و همچنین شکاکیت در باب مسئله ایمان به خدا مواجه هستیم. فیلمی که دارد از سکوت خدا می ‌گوید.

استیون ویتی که به این فیلم امتیاز کامل داده است در بخشی از نقدش نوشته: «سکوت» فیلم پرمغزی است که باعث می‌ شود به فکر فرو بروید. این فیلم مقامات را زیر سوال می ‌برد. به این مسئله می‌ پردازد که چرا انسان‌ ها در انسان بودن شکست خوردند.

«سکوت» از 208 نقد در سایت روتن توماتوز نمره 84 از 100 را گرفت و در سایت متاکریتیک از 48 رأی نمره 79 از 100 به جدیدترین اثر سینمایی اسکورسیزی تعلق گرفت.

فیلم «سکوت» ماجراهای دو کشیش جوان را دنبال می ‌کند. آنها طی سفری به کشور ژاپن به دنبال پیدا کردن اثری از استاد خود هستند، که در طول مسیر اتفاقات و حوادث پیش‌بینی نشده ‌ای را تجربه می ‌کنند و …

24- (ستیغ اره ای – Hacksaw Ridge)

«ستیغ اره ای» جدیدترین اثر سینمایی مل گیبسون است و این کارگردان پس از 10 سال با ساخت این اثر سینمایی توانست نظر بسیاری از منتقدان جهان و همچنین مخاطبان را به خود جلب کند.

اون گیلبرمن منتقد اسکرین اینترنشنال در نقدش نوشته: در یک نگاه کلی به نظر می‌رسد که فیلم جدید گیبسون توانسته است دلیل اصلی ساخته شدن خود را بروز دهد. فیلم مشخصاً در ادامه‌ دغدغه ‌های پسندیده‌ گیبسون در مقابله با مفهومی همچون استبداد است. فیلم ‌های قبلی او را نگاه کنید. او همیشه دوست داشته که تا یک قهرمان داشته باشد.

جیمز براردینلی درباره «ستیغ اره ای» نوشته است: «ستیغ اره ای» کلیشه های رایج فیلم های جنگی مخصوصاً فیلم های مربوط به جنگ جهانی دوم را داراست. اگر ما فیلم «خشم» را ستایش می کنیم به واسطه روایت جنگ از شیوه ای متفاوت و اگر بازی تقلید را تحسین می کنیم به خاطر زیر پا گذاشتن کلیشه های معمول این ژانر است. «ستیغ اره ای» کلیشه های این ژانر را داراست ولی این روایت کلیشه ای را در جهتی الهام بخش به ثمر می رساند. تعریف کامل شخصیت اصلی و شخصیت ها مکمل و روایت موازی زیبا سبب انتقال هرچه بهتر و عمیق تر مفاهیمی چون شجاعت، میهن پرستی و باور به اعتقادات می شود.

«ستیغ اره ای» از بین 222 نقد در سایت روتن توماتوز نمره 86 از 100 را گرفت و سایت متاکریتیک با 47 رأی به این فیلم نمره 71 از 100 را داد.

«ستیغ اره ای» در سال 2016 در جشنواره فیلم ونیز اکران شد و در همین سال نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم در آکادمی اسکار بود اما موفق به دریافت هیچ یک از جوایز اصلی این دو رویداد سینمایی نشد.

25- (عاشقی – Loving)

جف نیکولز در فاصله کمتر از یک سال دو فیلم سینمایی ساخت که یکی از این دو اثر با عنوان «عاشقی» بیشتر مورد توجه منتقدان و همچنین جشنواره های مختلف قرار گرفت.

جیمز براردینلی در نقدی درباره «عاشقی» این فیلم را دارای درسی تاریخی برای مخاطب خود دانست و آن را به عنوان اثری دارای پیامی هشداردهنده برای نسل امروز و فردا معرفی کرد. براردینلی در بخشی از نقدش نوشت: فیلم از بازی‌ های مؤثر و از تحرک کافی بهره می ‌برد و تحت هدایت نویسنده و کارگردان جف نیکولز، به آرامی و بدون هیچ زوایدی شرایطی را که در نهایت به تصمیم دادگاه منجر می ‌شود، به تصویر می‌ کشد. فیلم با نهایت دقت و درایت به هدف خود می رسد.

«عاشقی» در سایت روتن توماتوز از 209 نقد نمره 89 از 100 را دریافت کرد و از 46 رأی نمره 79 از 100 را از آن خود کرد.

در خلاصه داستان «عاشقی» آمده است: داستانی واقعی از ریچارد و میلدرد لاوینگ، یک زوج بین ‌نژادی  که در سال 1958 به جرم ازدواج کردن در ویرجینیا زندانی شدند و …

26- (ممکن است کوه ها در هم بریزند – Mountains May Depart)

جدیدترین اثر جیا ژانگ که کارگردان تحسین شده چینی با عنوان «ممکن است کوه ها در هم بریزند» سال 2015 در جشنواره فیلم کن حضور داشت و در سال 2016 به صورت جهانی اکران شد.

منتقدان بسیاری جیا ژانک گه را برای ساخت «ممکن است کوه ها در هم بریزند» تحسین کردند. یکی از این منتقدان پیتر برادشاو منتقد گاردین بود که در نقدی این فیلم را جاه طلب و تحسین برانگیز خواند و در نقدش نوشت: «ممکن است کوه ها در هم بریزند» اثری از فیلمسازی است که خلاقیتش را بارها به رخ همه کشیده است. آغاز این فیلم یک کلاسیک هالیوودی را به ذهن متبادر می‌ سازد، اثری شبیه به کارهای جورج استیونز و داگلاس سیرک، یا شاید شبیه به فیلم کلاسیک چینی «بهار در یک شهر کوچک».

مانهولا دارگیس نیزدر نقدی درباره «ممکن است کوه ها در هم بریزند» جیا ژانگ که را فیلمسازی قدرتمند با جاه طلبی هایی بزرگ دانست.

«ممکن است کوه ها در هم بریزند» در سایت روتن توماتوز از بین 55 نقد نمره 89 از 100 را از آن خود کرد و در سایت متاکریتیک با 23 رأی نمره 79 از 100 را گرفت.

در خلاصه داستان «ممکن است کوه ها در هم بریزند» آمده است: فیلم از سه بخش تشکیل شده، که در سالهای 1999، 2014 و 2025 می‌گذرند. در طی این بازه 26 ساله «ممکن است کوه ها درهم بریزند» نگاهی بر آنچه از شروع هزاره جدید با پیشرفت اقتصادی سریع بر سر کشور چین آمده و می‌ آید می ‌اندازد. و در نهایت آینده آن را در قالب کسی که در این بازه به دنیا آمده متصور می‌شود…

27- (زنان مطمئن – Certain Women)

«زنان مطمئن» به کارگردانی کلی رایشارد یکی دیگر از آثار تحسین شده سال 2016 است. «زنان مطمئن» نهمین اثر سینمایی کلی رایشارد است که مثل اکثر آثار این کارگردان مورد استقبال منتقدان و جشنواره های مختلف قرار گرفت.

ای. اُ. اسکات در نقدی «زنان مطمئن» را اثری تحسین برانگیز خواند و اینگونه نوشت: سرخوردگی، شکست در ارتباطات و دردناک بودن قصه ها به گونه ای است که توصیف آنها امکان پذیر نیست.

برایان تالریکو منتقد سایت راجر ایبرت در نقدی نوشت: در واقع هیچکدام از عناصر مهم درام در «زنان مطمئن» وجود ندارد اما «زنان مطمئن» با این حال دارای درامی قدرتمند است.

«زنان مطمئن» در سایت راجر ایبرت نمره 3.5 از 4 را دریافت کرد و در سایت متاکریتیک از 35 رأی نمره 81 به او رسید و در سایت روتن توماتوز به این فیلم از 124 رأی نمره 92 داده شد. این فیلم جایزه بهترین فیلم از جشنواره فیلم لندن را نیز از آن خود کرد.

در خلاصه داستان «زنان مطمئن» آمده است: این فیلم داستان سه زن مختلف در شهر کوچکی در آمریکا را به تصویر می کشد که زندگی شان به یکدیگر مرتبط می شود و ...

28- (اُ. جی: محصول آمریکا – O. J. Made In America)

«اُ. جی: محصول آمریکا» مستندی سینمایی به کارگردانی ازرا ادلمن یکی دیگر از مستندهایی است که در سال 2016 به شدت مورد توجه منتقدان، سینماگران و جشنواره ها قرار گرفت.

مانوهلا دارگیس منتقد نیویورک تایمز در نقدی درباره «اُ. جی: محصول آمریکا» نوشت: از قدیم مستندهایی ساخته می‌شد که به‌ صورت دوره‌ ای و بسیار طولانی، سوژه خود را زیر زره بین می ‌بردند. مستند ساخته‌ی عزرا ادلمن نیز این‌ گونه است (سال‌های اوج در فوتبال، محاکمه برای قتل و حوادث بعد از آن) تا کاوشی دقیق از نژاد، اختلاف طبقاتی و شهرت در آمریکا ایجاد کند.

ای. اُ. اسکات نیز درباره «اُ. جی. محصول آمریکا» نوشت: تاریخ، بیوگرافی، ورزش، شهرت، نژاد، جنسیت، خشونت پلیس و جنون رسانه ‌ها. مستند پنج‌ بخشی عزرا ادلمن، تقریباً بر هر موضوع وحشتناک و شگفت ‌آوری در پنجاه سال اخیر آمریکا اشاره ‌کرده است.

«اُ. جی: محصول آمریکا» توانست جایزه بهترین مستند سال را در جشن اسکار از آن خود کند.

این مستند سینمایی از 44 نقد در سایت روتن توماتوز توانست نمره کامل 100 از 100 را دریافت کند و سایت متاکریتیک نیز از 21 نقد به این فیلم نمره 96 را داد.

این مستند در 5 بخش به بررسی اتفاقات زندگی «اُ. جی سیمپسون»، ورزشکار محبوب آمریکایی می‌ پردازد…

29- (جادوگر – The Witch)

«جادوگر» جدیدترین اثر سینمایی رابرت اگرز است که می توان آن را بهترین فیلم ترسناک سال گذشته دانست. اگرز که پیش از این علاقه خود را به سینمای ترسناک با ساخت فیلم های قبلی اش نشان داده بود این بار با ساخت «جادوگر» توانست نظر منتقدان را نیز به خود جلب کند.

یکی از منتقدانی که «جادوگر» را تحسین کرد برایان بیشاپ بود که بازی بازیگران «جادوگر» را بسیار تحسین برانگیز دانست و در بخشی از نقدش درباره این فیلم سینمایی نوشت: جایی که بیشتر فیلم ها ریتم را کند می کنند تا مخاطبان بتوانند خود را با محیط وفق دهند، اگرز دقیقا بر خلاف جهت حرکت می کند و اثرش را فوراً به سمت یک غوطه وری تمام و کمال می برد.

«جادوگر» توانست از انجمن ها، جشن ها و جشنواره های مختلف جوایز متعددی کسب کند که یکی از مطرح ترین جوایز این فیلم جایزه بهترین کارگردانی از جشنواره ساندنس است.

«جادوگر» از بین 270 نقد در سایت روتن توماتوز نمره 91 از 100 را از آن خود کرد و در سایت متاکریتیک از 46 رأی نمره 83 را از آن خود کرد.

در خلاصه داستان «جادوگر» آمده است: کوچکترین فرزند یک خانواده هفت نفری ناپدید می شود و جستجو برای پیدا کردن وی آغاز می شود. جستجو و ظن از دختر بزرگ خانواده شروع می شود که شاهد دزدیده شدن کودک بوده و ...

30- (آتش در دریا – Fire At Sea)

«آتش در دریا» مستندی دیگر است که در سال گذشته اکران شد و توانست نظر مثبت بسیاری از منتقدان و جشنواره های مختلف را به خود جلب کند. این مستند که به کارگردانی جانفرانکو رُزی ساخته شده است به یکی از مسائل حساس سال گذشته مبنی بر بحران مهاجران پرداخته است.

گاردین این مستند را اثری زیبا و اسرارآمیز معرفی کرد و درباره «آتش در دریا» نوشت: ساخته جانفرانکو رُزی بیشتر شبیه به یک فیلم کلاسیک نئورئالیستی است که جزیره لامپدوسا را به تصویر می کشد. این جزیره که در سیسیل قرار دارد هر ساله میزبان مهاجرانی از آفریقا و خاورمیانه است که به امید شروع یک زندگی جدید به اروپا می آیند. این جزیره در 20 سال اخیر 400000 مهاجر را در خود جای داده است.

استیون هولدن منتقد نیویورک تایمز نیز این مستند را تحسین برانگیز خواند و آن را جزو 10 فیلم برتر سال معرفی کرد و در یادداشتی نوشت: مستندِ کارگردان ایتالیایی جانفرانکو روزی، در جزیره کوچک لامپدوسا اتفاق می ‌افتد که ساکنان آن (خانواده‌ های ماهیگیری که نسل‌ ها آنجا زندگی کرده ‌اند) به مهاجران درمانده آفریقایی کمک می ‌کنند.

«آتش در دریا» در سایت روتن توماتوز از 76 نقد نمره 93 را گرفته و در سایت متاکریتیک از 20 رأی نمره 87 به این مستند داده شده است.

این مستند در سال گذشته مورد توجه جشنواره های مختلف بسیاری قرار گرفت و از جمله جوایز معتبری که «آتش در دریا» از آن خود کرد خرس طلای جشنواره برلین بود.

**************

گفتنی است؛ در این مقاله سعی بر این بوده که 30 فیلم برگزیده سال 2016 از نظر منتقدان، مخاطبان و جشنواره های مختلف معرفی شوند اما فیلم هایی چون «تولد یک ملت» به کارگردانی نت پارکر، «موآنا» به کارگردانی رُن کلمنتز و جان ماسکر، «حیوانات شبانه» به کارگردانی تام فُرد، «کتاب جنگل» به کارگردانی جُن فاوریو، «اتاق سبز» به کارگردانی جرمی سالنیر، «خولیتا» به کارگردانی پدرو آلمادوار، «سالی» به کارگردانی کلینت ایستوود، «من کاکاسیای تو نیستم» به کارگردانی رائول پک، «روزهای طلایی من» به کارگردان آرنولد دپلشن و «در آغوش مار» به کارگردانی چیرو گوئرا نیز فیلم های تحسین شده سال هستند که می توان آن ها را ده فیلم بعدی این لیست دانست.

اما در سال گذشته فیلمسازان بزرگی فیلم ساختند که آثارشان چندان مورد توجه قرار نگرفت و نتوانستند نظر مثبت مخاطبان و منتقدان را به خود جلب کنند. از جمله این فیلمسازان می توان به برادران کوئن با فیلم «درود بر سزار»، استیون اسپیلبرگ با فیلم «غول بزرگ مهربان»، الیور استون با فیلم «اسنودن»، جوزپه تورناتوره با فیلم «تشابه»، استیفن فریرز با فیلم «فلورنس فاستر جنکینس»، برادران داردن با فیلم «دختر ناشناس»، آنگ لی با فیلم «پیاده روی طولانی مدت بیلی لین بین دو نیمه»، ورنر هرتزوگ با فیلم «ملکه صحرا»، توماس وینتنبرگ با فیلم «کمن» و تیم برتون با فیلم «خانه دوشیزه پرگرین برای بچه‌های عجیب» اشاره کرد.