پرواز در میان ابر و مه ؛ تصاویر هوایی از سان فرانسیسکو

سایت نشنال جئوگرافیک هر ساله مسابقه‌ای تحت عنوان «عکاس مسافر سال» برگزار می‌کند و عکاسان حرفه‌ای و آماتور بسیاری فرصت دارند تا در طی چندماه، عکس‌های شگفت انگیز و متفاوت خود را در آن شرکت دهند. امسال در حین برگزاری این مسابقه، تیم نشنال با یکی از عکاسان به نام توبی هریمن که با عکسی هوایی از سانفرانسیسکو وارد مسابقه شده، مصاحبه‌ای ترتیب داده است.

توبی هریمن عکاس جوان 25 ساله امریکایی در  #کلرادو متولد شده و امروزه ساکن سانفرانسیسکو است. او دوره کارشناسی خود را در دانشکده هنر گذرانده و در حال حاضر به عنوان عکاس تمام وقت مشغول به کار است. عکسی که توبی در مسابقه شرکت داده از مجموعه عکس‌ها و ویدیوهایش از سانفرانسیسکو است.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: خب توبی! به ما درباره عکسی که تو مسابقه شرکت دادی بگو. تو اسم این عکسو «بر بالای خطی از مه» گذاشتی. بگو ببینم قبل از این که این عکس رو بگیری، این ترکیب بندی و آب و هوا رو تو ذهنت داشتی؟

توبی: چند ماهی بود که من و گروهم برای پروژه‌ای از ثبت طلوع مرکز شهر #سانفرانسیسکو عکاسی می‌کردیم، و خصوصا مه هدف اصلی ما برای این مجموعه بود. مه همیشه من رو طوری مجذوب خودش می‌کنه که بیش تر اوقات دنبال آسمونی مملو از مه‌ ام تا یه آسمون آبی! برای گرفتن اون عکس‌ها، ما مجبور بودیم از پل گلدن گیت بالا بریم. همیشه آرزوم بود بتونم همچین عکسی بگیرم و این بهترین موقعیت ممکن بود. برای ثیت خطوط مه، احتیاج به یه مدیریت و هماهنگی زمان هوشمندانه با خلبان داشتم، که البته خلبانم زوایای بیش‌تر و موقعیت‌های بهتر نوری رو برام ایجاد کرد.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: با این که امروزه استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین طرفدار زیادی دارند، ولی تو برای این عکس از هلی کوپتر استفاده کردی. چرا؟

توبی: این عکس رو با استفاده از هلی کوپتر و از بالای پل گلدن گیت سان فرانسیسکو گرفتم. در واقع استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در منطقه ممنوعه، و البته پرواز با هلی کوپتر به من این امکان رو می داد تا بتونم مدت زمان بیش تری پرواز کنم و خب البته تعداد عکس‌های بیش تری رو به نسبت هواپیماهای بدون سرنشین بگیرم. یه نکته مهم تر اینه که تو این وضعیت با کیفیت بالاتری می تونم عکس هامو ثبت کنم و دیگه محدودیت کیفیت دوربین هواپیماهای بدون سرنشین رو نداشتم.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: تو پورتفولیو تو عکس‌های هوایی زیادی از اطراف سانفرانسیسکو میشه دید. در رابطه با اونا بهمون بگو. معمولا برای ثبت عکس‌های هوایی از شهرها و مناظر از چه راهی استفاده می‌کنی؟ چالش‌ها و سختی‌های عکاسی از دل آسمون چیه؟

توبی: همیشه دلم می‌خواست بتونم از بالای شهرها عکاسی کنم. بعد از این که تمام زوایای ممکن روی زمین رو برای عکاسی از موضوعای مورد نظرم امتحان کردم، می دونستم که حالا وقتشه خلاق تر باشم. چند سال پیش من و دوستم هزینه‌ها رو تقسیم کردیم و تونستیم یه هلیکوپتر اجاره کنیم. بعده اون تجربه تصمیم گرفتم سرمایه گذاری بیش تری رو عکاسی هوایی داشته باشم تا بتونم مجموعه عکس بهتری رو بسازم و همه چیز درست بعده اون شروع شد. چند شغل ثابت بهم پیشنهاد شد و منم برای داشتن مجموعه‌ای کامل از عکس‌های هوایی تمرکز و انرژی بیش تری خرج کردم.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: علاوه بر این که ترکیب بندی عکس‌هات خیلی گرافیکی اند، انتخاب موقعیت‌های نوری با دقت بالایی انجام شدن. درباره سبک عکاسیت و علاقه‌ت به این کار بیشتر بگو.

توبی: برای من نور خیلی مهمه و بیشترین تمرکزم روی نوره. از اونجایی که رو عکس‌هام ویرایش زیادی انجام نمی‌دم، سعی می‌کنم بهترین وضعیت آب و هوایی رو برای عکاسی انتخاب کنم. برای عکاسی از یه منظره، بارها بارها به اون مکان میرم تا بتونم تو شرایط آب و هوایی مورد نظرم عکاسی کنم. در این رابطه خیلی سخت‌گیرم و این باعث میشه بسیار گزینشی کار کنم و خیلی صبور باشم. گاهی اوقات پیش اومده که نتونستم اون چیزی رو که از یه مکان مشخص تو ذهنم داشتم ثبت کنم، ولی باعث نشده ازش دست بردارم. یه لیست از اون مکان‌ها دارم و هر از چندگاه میرم سراغشون.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: این طور که معلومه علاقه زیادی به سانفرانسیسکو داری. چی باعث میشه که این همه عکس و فیلم از سانفرانسیسکو و اطرافش داشته باشی؟

توبی: سانفرانسیسکو جاییه که همه چی شروع شد. برای خوندن طراحی وب به کالج اینجا اومدم اما چیزی که باعث اقامتم شد، شهر سان فرانسیسکو بود که گذاشت اینجا پا بگیرم. شروع کردم در رابطه با عکاسی چیزهایی یاد گرفتم و هر جا که می‌تونستم عکاسی می‌کردم. عکاسی در شب، عکاسی با نوردهی طولانی و تایم لپس گرفتن و غیره و غیره رو تمرین کردم. بعد مدتی تصمیم گرفتم کالج رو ول کنم و برم دنبال هنر.

به نظر من سانفرانسیسکو بهشت عکاساست. افق فوق العاده زیبا، چاذبه های محشر، طبیعت دوست داشتنی، خط ساحلی قشنگش، دو تا پل فتوژنیکش و البته پارک‌های ملیش، همه و همه اینجا رو تبدیل به یه سوژه فوق العاده می‌کنه.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: چطور تصمیم می‌گیری که از کدوم بخش‌های سان فرانسیسکو عکاسی کنی؟ چی باعث میشه که زمان کاریت رو در طی روز مشخص کنی؟

توبی: وقتی کارم رو شروع کردم، دلم می‌خواست رو نقاط پرطرفدار شهر تمرکز کنم و بتونم عکس‌هایی متفاوت از چیزی که اغلب می‌بینیم بگیرم. اما از وقتی که به صورت هوایی عکاسی می کنم، در کنار هر چیزی و مهم تر از هر چیزی، دنبال بهترین آب و هوای ممکنم.

گرفتن تمام عکسایی که رویاشون رو داشتم باعث شد تا با مارک، خلبان هلیکوپترم رابطه زیادی داشته باشم. خوشبختانه زبان هم رو خوب می‌فهمیم و علامتای من رو کاملا متوجه میشه که در نتیجه کار کردن ما با هم رو آسون تر میکنه. اینجور روابط کاملا زمان‌بر و هزینه بره ولی واقعا می‌ارزه.

گروه سفر نشنال جئوگرافیک: بین عکاسی و گرفتن ویدیو کدوم رو انتخاب می‌کنی؟

توبی: باید بگم وقتی تو هوام، بزرگترین مسئله‌ی منم همینه! وقتی روی دوپام رو زمین وایسادم، راحت‌تر می‌تونم چند تا کار رو با هم انجام بدم. می‌تونم در آن واحد سه‌پایه‌م رو دربیارم و تایم لپس ثبت کنم و همزمان با یه دوربین دیگه عکاسی کنم. اما وقتی تو هلیکوپترم اوضاع فرق می‌کنه. من رو صندلی نشستم و کمربندمم محکم بستم و در نتیجه فضای خیلی کمی برای حرکت، جابه جایی و استفاده از وسایلم دارم. معمولا دو سه تا دوربین دور گردنم یا روی زمین دارم. یه دوربین برای ثبت عکس با لنز واید و عریضه، دوربین دوم با لنز زوم و دوربین سوم هم با لنز واید برای ثبت ویدیوها کاربرد دارن. اما با همه این ها من فقط دو دست دارم و در آن واحد فقط رو یکی یا دو تا از اون‌ها می‌تونم تمرکز کنم. این درست همونجاست که پاک دیوونه می‌شم! از اونجایی که دلم می‌خواد بتونم همه‌ش رو انجام بدم، دائم در حال گردش در اطراف و رفتن بارها و بارها به یه محلم تا بتونم ویدیوها و عکس‌های دلخواهم رو ثبت کنم. خوشبختانه با وجود ویدیوهای با کیفیتم، راحت می‌تونم شات‌هایی از اونا را جدا کنم. گرچه برا من فرق زیادی بین عکسی که خودم شات زدم و این جور عکس ها وجود داره. 

سخن آخر

عکس‌های توبی را دیدید؟ نظراتتان را با ما در میان بگذارید.