به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ردیف چادرهای مسافرتی و کسانی که در پیاده‌روهای اطراف بیمارستان‌ها بساط زندگی پهن کرده‌اند نه آواره و کارتن خواب هستند و نه زلزله زده، بلکه این‌ها همراهان بیمارانی هستند که در بیمارستان‌ها بستری شده‌اند و شرایط به مراتب سخت تری را نسبت به بیمار تحمل می‌کنند.
اقامتی که معلوم نیست یک شب باشد یا چندین ماه، این افراد به امید بهبودی بیمارشان هر مصیبتی را به جان می‌خرند.
به طور حتم اگر گذرتان به بیمارستان‌ها و مراکز خدمات درمانی افتاده باشد، حتما این افراد را دیده‌اید که در سخت ترین شرایط و بدترین حالت ممکن روی صندلی بیمارستان‌ها، در محوطه مراکز خدمات درمانی و یا حتی در خودروهای کوچک خود، در حال استراحت هستند.
حتی اگر نیمه شب‌ها به این مراکز مراجعه کنید، افراد بسیاری را می‌بینید که همه از همراهان بیماران هستند و از شهرستان‌های دور و نزدیک به شهرهای بزرگ مراجعه کرده‌اند و بدون رعایت شأن اجتماعی کنار معابر عمومی در حال صرف غذا و یا استرحت هستند.
اما کار به اینجا ختم نمی‌شود و بیمارستان‌ها گویا در حال انتقام گرفتن از همراهان بیماران هستند و ساده ترین امکانات را نیز از آن‌ها دریغ می‌کنند.
مشاهدات عینی و تجربی خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ از بیمارستان میلاد حاکی از آن است که کارکنان بیمارستان میلاد از استراحت همراهان بیماران در نمازخانه این بیمارستان جلوگیری می‌کنند، باز بودن درب نمازخانه به روی همراهان بیمار محدود به ساعات 5 صبح تا 06:30 صبح و 12 ظهر تا 12 شب است.
مسئولان این بیمارستان حتی در ساعات باز بودن درب نمازخانه در اقدامی عجیب برای جلوگیری از استراحت احتمالی همراهان بیمار و دراز کشیدن این افراد در اتاقی کوچکتر از 10 متر در شرایطی که صرفه جویی در مصرف برق در دستور کار دولت است و به تمامی ادارات ابلاغ می‌شود، کولرهای نمازخانه را در سردترین حالت ممکن تنظیم و فعال می‌کنند.
در شبی که در بیمارستان میلاد به عنوان همراه مریض رفته بودم، از ساعت 19 وارد نمازخانه شدم، کولر روی آخرین درجه تنظیم شده بود، وقتی از مسئولان بیمارستان خواستم تا کولر را خاموش کنند و یا درجه آن را کاهش دهند، از این امر امتناع کردند و گفتند: نمازخانه مکانی مقدس است که دراز کشیدن در آن ممنوع است، لذا برای جلوگیری از دراز کشیدن افراد در نمازخانه درجه کولر را زیاد می‌کنیم که فرد پس از نماز خواندن از مکان خارج شود.
آن شب اتفاقی مسئول شیفت شب فراموش کرد درب نمازخانه را قفل کند، من و دو نفر دیگر از همراهان بیمار که مدت زیادی در بیمارستان به سر می‌کردند، از خدا خواسته صدایمان را در نیاوردیم و همان جا در سکوت مطلق خوابیدیم. همه ما از سرما به خود می‌پیچیدیم، اما در شرایطی که تمام بدنمان از سرپا ماندن و نشستن روی صندلی‌های بیمارستان کوفته شده بود، یخ زدن را ترجیح دادیم و آن شب را در سرمای مطلق سحر کردیم.
تمام این‌ها درحالی است که نمازخانه این بیمارستان حداقل برای خواب شبانه همراهان می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد و اندکی از آلام فراوان همراهان بیماران بکاهد.
در این شرایط سخت اقتصادی که بسیاری از اقشار آسیب پذیر رنج سفر را به جان خریده و برای مداوای عزیزان خود راهی غربت می‌شوند و توان تأمین هزینه اقامت در مسافرخانه‌ها را نیز ندارند، تأمین حداقلی نیازهای آنان از ابتدایی ترین انتظارات از مسئولان شهری و بیمارستانی است.
حال بنا بود در طرح تحول سلامت تسهیلاتی برای همراهان بیماران هم ارائه شود، اما مسئولان وزارت بهداشت معتقدند، رسیدگی به وضعیت اسکان همراهان بیمار، خارج از اختیارات این وزارتخانه است و وزارت بهداشت و بیمارستان‌ها هیچ تکلیف قانونی در زمینه اسکان و اقامت همراهان بیماران ندارند و شهرداری‌ها، وزارت کشور و نهادهای حمایتی باید در این زمینه اقدام کنند.
حفظ شأن این عزیزان و تأمین نیازهای اولیه آنان حتی با اخذ هزینه‌های اندک می‌تواند بخشی از فرآیند هتلینگ بیمارستانی باشد که تاکنون مغفول مانده و رنج زیادی را به همراهان بیماران تحمیل می‌کند.
در این مسیر حتی می‌توان با استفاده از امکانات شهری و برنامه ریزی‌های بین بخشی در اقدامی هماهنگ با شهرداری‌ها برای ایجاد سرپناه‌های موقت، سرویس‌های بهداشتی و تأمین امنیت خاطر همراهان بیماران اقدام شود.
در حالی که این روزها به تدریج دمای هوا کاهش می‌یابد و بارندگی‌ها آغاز می‌شود، مشکلات در این زمینه نیز افزایش یافته و کارتن خوابی‌های اطراف بیمارستان‌ها شکل ناپسندتری به خود می‌گیرد.
گزارش از عاطفه عبدی اینانلو
