جیمز ارل کارتر (James Earl Carter) (زادهٔ 1 اکتبر 1924) معروف به جیمی کارتر در سال 1976 به عنوان نامزد حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا شرکت کرد و جرالد رودولف فورد، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا را از ادامه راه در دومین حضور در کاخ سفید بازداشت و به عنوان سی و نهمین رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا انتخاب شد.
کارتر از همان ابتدای دوران زمامداری‌اش مجبور شد برای اجرای برنامه‌هایش با کنگره ایالات متحده آمریکا وارد یک مبارزه نفس گیر شود. نارضایتی‌های عمومی از تورم بی‌سابقه اقتصادی، صف‌های طولانی در مقابل پمپ بنزین‌ها و بحران سیاسی واشینگتن بر سر گروگان‌های آمریکایی در ایران نیز از جمله دیگر مشکلات فراروی کارتر بودند.
میانجیگری در اولین تلاش برای برقراری صلح میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها که به پیمان کمپ دیوید میان مصر و اسرائیل منتهی شد، از جمله دستاورد‌های سیاست خارجی کارتر به حساب می‌آید. انعقاد قرارداد با چین و امضای توافقنامه‌های مربوط به کانال پاناما نیز از جمله دیگر موفقیت‌های وی در این عرصه به حساب می‌آیند.
کارتر فعالیت‌های گسترده‌ای را در کنترل تسلیحات اتمی در کارنامه کاری اش به ثبت رسانده است. دفاع از حقوق بشر یکی دیگر از دغدغه‌های کارتر به حساب می‌آمد. نمونه بارز این رویکرد وی در حمایت از سیاست بریتانیا برای خاتمه دادن به قتل‌عام در زیمبابوه بود.
وی در مبارزات انتخاباتی اش در سال 1980 به شدت سیاست‌های رونالد ریگان، رقیب اصلی اش از حزب جمهوری‌خواه را مورد انتقاد قرار داد و تأکید کرد که در صورت انتخاب شدن وی به عنوان رئیس جمهور آمریکا خطر جنگ بار دیگر بر روی این کشور سایه خواهد افکند و حقوق بشر نیز مورد تعدی قرار می‌گیرد.
کارتر جایزه صلح نوبل سال 2002 را از آن خود کرد. وی هم‌چنین عضو سازمان ریش‌سفیدان است که برای برقراری صلح در جهان تلاش می‌کنند و دزموند توتو نیز در آن عضویت دارد. نلسون ماندلا نیز عضو سازمان ریش سفیدان بود.
