به گزارش ایسنا و به نقل از مدگجت، التهاب در بدن، مکانیسم مهمی است که به بهبودی کمک می‌کند اما این مکانیسم مهم با ایجاد زخم‌های شدید می‌تواند مشکلاتی به وجود آورد.
پژوهشگران موسسه "ویس"(Wyss) در دانشگاه هاروارد، در نظر دارند راهی برای کنترل فرآیند التهاب پیدا کنند تا از توانایی آن در بهبودی بدن آگاه شوند.
تمرکز آنها در این پژوهش، بر توانایی تغییر درشت‌خوارهاست. درشت‌خوارها، سلول‌هایی با قدرت بیگانه‌خواری هستند که سلول‌های فرسوده و بقایای سلولی و ریزسازواره‌ها را به درون خود می‌کشند و توسط آنزیم‌های لیزوزومی از بین می‌برند.
این سلول‌ها معمولا ابتدا در مرحله "ام 1"(M1) قرار دارند که به تولید مولکول‌هایی مانند سیتوکین التهابی و پپتید ضدمیکروبی منجر می‌شود. سلول‌ها نهایتا، به مرحله "ام 2" منتقل می‌شوند که در آن، التهاب کاهش می‌یابد و امکان بلوغ فیبرهای بافت فراهم می‌شود.
مشکل اینجاست که بدن نمی‌تواند زمان انتقال از مرحله "ام 1" به "ام 2" را به خوبی مشخص کند و این مشکل، اغلب موجب می‌شود که التهاب در زمان ترمیم و تولید دوباره بافت‌ها ادامه یابد.
پژوهشگران موسسه "ویس"، مولکول‌های یک سیتوکین ضدالتهاب طبیعی موسوم به " IL-4" را به سطح نانوذرات طلا متصل کردند. هنگامی که این ترکیب به موش‌های زخمی تزریق شد، درشت‌خوارها از مرحله "ام 1" با "ام 2" منتقل شدند و سرعت ترمیم زخم، به شکل قابل توجهی افزایش یافت.
پژوهشگران امیدوارند که نتایج این بررسی، به کشف درمان‌های جدیدی برای بیماری‌های مزمن عضلانی مانند "دیستروفی ماهیچه‌ای دوشن" (DMD) و زخم‌های معمولی ناشی از ورزش منجر شوند.
یافته‌های این پژوهش، در مجله "Proceedings of the National Academy of Sciences" به چاپ رسید.
