به گزارش ایسنا و به نقل از فیز، وُویجر 2 یک کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌ای است که در 20 اوت 1977 در قالب برنامه وویجر برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده‌است. این فضاپیما نخستین فضاناوی بود که از سیاره‌های غول یخی؛ اورانوس و نپتون، دیدار کناری کرد.
از سال 2007، این کاوشگر در حال سفر به لایه بیرونی هلیوسفر و مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی است.
هلیوسفر یا هورسپهر پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است. هورسپهر دربرگیرنده همه منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی است که کیلومترها دورتر از مدار پلوتو را در بر می‌گیرد.
اخیرا دانشمندان کاوشگر وویجر هنگام رسیدن این فضاپیما به مرز بیرونی هلیوسفر که به نام "هلیوپوز"(heliopause) شناخته می‌شود آن را مورد مشاهده و بررسی قرار دادند. هنگامی که وویجر2 از هلیوسفر خارج شود، پس از وویجر 1 به عنوان دومین شی ساخته شده توسط انسان، که وارد فضای بین ستاره‌ای شده، محسوب خواهد شد.
پرتوهای کیهانی ذراتی هستند که در فضای خارج از اجرام آسمانی تولید شده و به جو این اجرام برخورد می‌کنند. در مورد کره زمین، این امواج در عبور از جو زمین و برخورد با ذرات اتمسفر به ذرات مختلفی مانند مزون‌ها و پوزیترون‌ها تبدیل می‌شوند.
اندازه گیرهای "ابزار زیرسیستم پرتو کیهانی"(Cosmic Ray Subsystem instrument) کاوشگر وویجر2 در اواخر ماه اوت، نشان می‌دهد که میزان پرتو کیهانی که خارج از منظومه شمسی تولید می‌شوند در مقایسه با اوایل ماه اوت، پنج درصد افزایش یافته است. "ابزار ذرات باردار با انرژی کم"(Low-Energy Charged Particle instrument) این کاوشگر نیز افزایش میزان پرتوهای کیهانی را شناسایی کرده است.
پرتوهای کیهانی، ذراتی با حرکت بسیار سریع هستند که خارج از منظومه شمسی تولید می‌شوند. بعضی از این اشعه‌های کیهانی توسط هلیوسفر مسدود می‌شوند، بنابراین دانشمندان این ماموریت انتظار دارند که ویجر 2 همانطور که نزدیک به مرز هلیوسفر قرار می‌گیرد، افزایش سرعت پرتوهای کیهانی را اندازه‌گیری کند.
"اد استون"(Ed Stone) یکی از دانشمندان ماموریت وویجر گفت: ما شاهد تغییراتی در محیط اطراف وویجر2 هستیم. طی ماه‌های آینده با داده‌های این کاوشگر ما اطلاعات زیادی درباره پرتوهای کیهانی به دست خواهیم آورد.
