أول زیارت عاشوراء معروفه است که خوانده می شود از نزدیک و دور و شرح آن چنانکه شیخ ابو جعفر طوسی در مصباح ذکر فرموده چنین است روایت کرده محمد بن اسمعیل بن بزیع از صالح بن عقبه از پدرش از حضرت امام محمد باقر علیه السلام که فرمود هر که زیارت کند حسین بن علی علیهما السلام را در روز دهم محرم تا آنکه نزد قبر آن حضرت گریان شود ملاقات کند خدا را در روز قیامت با ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار جهاد که ثواب آنها مثل ثواب کسی باشد که حج و عمره و جهاد کند در خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله و ائمه طاهرین علیهم السلام راوی گفت گفتم فدایت شوم چه ثواب است از برای کسی که بوده باشد در شهرهای دور از کربلا و ممکن نباشد او را رفتن بسوی قبر آن حضرت در مثل این روز فرمود هر گاه چنین باشد بیرون رود بسوی صحرا یا بالا رود بر بام بلندی در خانه خود و اشاره کند بسوی آن حضرت به سلام و جهد کند در نفرین کردن بر قاتلین آن حضرت و بعد از آن دو رکعت نماز کند و بکند این کار را در اوایل روز پیش از زوال آفتاب پس ندبه کند بر حسین علیه السلام و بگرید بر او و امر کند کسانی را که در خانه اش هستند هر گاه از ایشان تقیه نمی کند به گریستن بر آن حضرت و برپا دارد در خانه خود مصیبتی به اظهار کردن جزع بر آن حضرت و تعزیت بگویند یکدیگر را به مصیبت ایشان به حسین علیه السلام و من ضامنم برای ایشان بر خدا هرگاه بیاورند این عمل را جمیع آن ثوابها را گفتم فدای تو شوم ضامن می شوی این ثوابها را برای ایشان و کفیل می شوی این ثوابها را فرمود که بلی من ضامنم و کفیلم از برای کسی که این عمل را بجا آورد گفتم که چگونه یکدیگر را تعزیت بگویند فرمود که می گویند أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَینِ علیه السلام وَ جَعَلَنَا وَ إِیاکمْ مِنَ الطَّالِبِینَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِیهِ الْإِمَامِ الْمَهْدِی مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیهِمُ السَّلاَمُ یعنی بزرگ فرماید خداوند اجرهای ما را به مصیبت ما به حسین علیه السلام و قرار دهد ما و شما را از خواهندگان خون او با ولی او امام مهدی از آل محمد علیهم السلام و اگر بتوانی که بیرون نروی آن روز را در پی حاجتی چنان کن زیرا که آن روز نحسی است که برآورده نمی شود در آن حاجت مؤمن و اگر برآورده شود مبارک نخواهد بود از برای او و نخواهد دید در آن خیری و رشدی و ذخیره نکند البته هیچیک از شما برای منزلش در آن روز چیزی را پس هر که ذخیره کند در آن روز چیزی را برکت نخواهد دید در آن چیزی که ذخیره نموده و مبارک نخواهد بود از برای او در اهلش که ذخیره برای آنها نهاده پس هر گاه بجا آوردند این عمل را بنویسد حق تعالی برای ایشان ثواب هزار حج و هزار عمره و هزار جهاد که همه را با رسول خدا صلی الله علیه و آله کرده باشد و از برای او است مزد و ثواب مصیبت هر پیغمبری و رسولی و وصی و صدیق و شهیدی که مرده باشد یا کشته شده باشد از زمانی که خلق فرموده حق تعالی دنیا را تا زمانی که بپای شود قیامت صالح بن عقبه و سیف بن عمیره گفته اند که گفت علقمه بن محمد حضرمی که گفتم به حضرت باقر علیه السلام که تعلیم بفرما مرا دعایی که بخوانم آن را در این روز هر گاه زیارت کنم آن جناب را از نزدیک و دعایی که بخوانم آن را هر گاه زیارت نکنم او را از نزدیک و بخواهم اشاره کنم به سلام بسوی او از شهرهای دور و از خانه ام فرمود به من ای علقمه هر گاه تو بجا آوردی آن دو رکعت نماز را بعد از آنکه اشاره کنی بسوی آن حضرت به سلام پس بگو در وقت اشاره به آن حضرت بعد از گفتن تکبیر این قول را یعنی زیارت آتیه را پس بدرستیکه تو هر گاه گفتی این قول را بتحقیق که دعا کرده ای به آن چیزی که دعا می کند به آن زائران آن حضرت از ملائکه و بنویسد خداوند از برای تو صد هزار هزار درجه و بوده باشی مثل کسی که شهید شده باشد با امام حسین علیه السلام تا مشارکت کنی ایشان را در درجات ایشان و شناخته نشوی مگر در جمله شهیدانی که شهید شده اند با آن حضرت و نوشته شود برای تو ثواب زیارت هر پیغمبری و رسولی و ثواب زیارت هر که زیارت کرده حسین علیه السلام را از روزی که شهید شده است سلام خدا بر آن حضرت و بر اهل بیتش اول: زیارت عاشورای معروفه است: که از نزدیک و دور خوانده می شود، و شرح آن چنان که شیخ ابو جعفر طوسی در «مصباح» ذکر فرموده چنین است: محمّد ابن اسماعیل بن بزیع، از صالح بن عقبه، از پدرش، از حضرت باقر علیه السّلام روایت کرده: هرکه حسین بن علی علیهما السّلام را در روز دهم محرّم نزد قبر آن حضرت زیارت کند تا آنکه گریان شود، خدا را در روز قیامت ملاقات کند، با ثوابی به اندازه ثواب دو هزار عمره، و دو هزار جهاد، که ثواب آن همانند ثواب کسی می باشد که در خدمت رسول خدا و ائمه طاهرین علیهم السّلام جهاد کرده باشد.
راوی گفت: فدایت شوم چه ثوابی است برای کسی که در شهرهای دور از کربلا باشد، و برایش در مانند این روز رفتن به سوی قبر آن حضرت ممکن نباشد؟ فرمود: هرگاه چنین باشد به سوی صحرا بیرون رود، یا در خانه خود بر بام بلندی بالا رود، و به سوی آن حضرت به سلام اشاره کند، و در نفرین کردن بر قاتلین آن حضرت بکوشد و پس از آن دو رکعت نماز بخواند.
و این کار را در اوایل روز، پیش از زوال آفتاب انجام دهد، پس بر امام حسین علیه السّلام زاری و گریه کند و کسانی را که در خانه اش هستند، هرگاه از ایشان تقیه نمی کند، به گریه کردن بر آن حضرت امر کند، و در خانه خود به اظهار جزع بر آن حضرت عزا بپا دارد و یکدیگر را به مصیبتشان به حسین علیه السّلام تعزیت گویند، و من بر خدا برای ایشان همه آن ثوابها را ضامنم، هرگاه این عمل را بیاورند.
گفتم: فدایت شوم این ثوابها را برای ایشان ضامن می شوی، و آنها را کفیل می گردی؟ فرمود: آری من ضامن و کفیلم برای کسی که این عمل را بجا آورد. گفتم: یکدیگر را چگونه تعزیت گویند؟ فرمود: بگویند:
اَعْظَمَ اللّهُ اُجُورَنا وَاُجورَکمْ بِمُصابِنا بِالْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ، وَجَعَلَنا وَاِیاکمْ مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَعَ وَلِیهِ الاِْمامِ الْمَهْدِی مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَیهِمُ السَّلامُ. خدای بزرگ فرماید اجرهایمان را به مصیبتمان بر حسین (درود بر او)، و ما و شما را از خواهندگان خون او همراه با ولی اش امام مهدی از خاندان محمّد (درود بر ایشان) قرار دهد.
و اگر بتوانی آن روز را به دنبال حاجتی بیرون نروی، بیرون نرو، زیرا روز نحسی است، که در آن حاجت مؤمن برآورده نمی شود، و اگر برآورده شود برای او مبارک نخواهد بود، و در آن خیر و رشدی نخواهد دید، و در آن روز هیچ کدام از شما برای منزلش، البته چیزی ذخیره نکند، چرا که هرکه در آن روز چیزی ذخیره کند، در آن چیز برکت نخواهد دید، و برای او و اهلش که جهت آنها ذخیره کرده مبارک نخواهد بود.
هرگاه این عمل را بجا آوردند، حق تعالی برای ایشان ثواب هزار حجّ و هزار عمره و هزار جهاد بنویسد، که گویا همه را با رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلّم انجام داده باشد، و برای اوست مزد و پاداش مصیبت هر پیامبر و رسول و وصی و صدّیق و شهیدی که مرده یا کشته شده باشد، از زمانی که حق تعالی خلق فرموده دنیا را تا زمانی که قیامت بر پا شود.
صالح بن عقبه و سیف بن عمیری گفته اند: علقمة بن محمّد حضرمی گفت: به حضرت باقر علیه السّلام گفتم: به من دعایی تعلیم فرما که آن در این روز بخوانم هرگاه آن جناب را از نزدیک زیارت کنم، و دعایی که آن را بخوانم هرگاه او را از نزدیک زیارت ننمایم و بخواهم به سلام به جانب او از شهرهای دور از خانه ام اشاره کنم.
به من فرمود: ای علقمه هرگاه آن دو رکعت نماز را بجای آوردی به سوی آن حضرت به سلام اشاره کن و در وقت اشاره به آن حضرت پس از گفتن تکبیر این کلام را بگو: [زیارتی که چند سطر بعد ذکر میشود] به درستی که هرگاه این کلام را گفتی، دعا کرده ای به آن چیزی که دعا می کنند، به آن زائران آن حضرت از ملائکه، و خدا برای تو صد هزار هزار درجه بنویسد و همانند کسی باشی که با امام حسین علیه السّلام شهید شده باشد تا مشارکت کنی با ایشان در درجاتشان و شناخته نشوی مگر در زمره شهیدانی که با آن حضرت شهید شده اند و برای تو نوشته شود زیارت هر پیامبر و رسولی و پاداش زیارت هرکه زیارت کرده امام حسین علیه السّلام را از روزی که شهید شده، سلام خدا بر آن حضرت و اهل بیتش باد، می گویی:
اَلسَّلاَمُ عَلَیک یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، السَّلاَمُ عَلَیک یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، (السَّلاَمُ عَلَیک یا خِیرَةَ اللَّهِ وَ ابْنَ خِیرَتِهِ)، السَّلاَمُ عَلَیک یا ابْنَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ، وَ ابْنَ سَیدِ الْوَصِیینَ، السَّلاَمُ عَلَیک یا ابْنَ فَاطِمَةَ سَیدَةِ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ، السَّلاَمُ عَلَیک یا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ، وَ الْوِتْرَ الْمَوْتُورَ، السَّلاَمُ عَلَیک وَ عَلَی الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِک، عَلَیکمْ مِنِّی جَمِیعاً سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِیتُ وَ بَقِی اللَّیلُ وَ النَّهَارُ،
سلام بر تو ای ابا عبد الله، سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای فرزند امیر مؤمنان، و فرزند سرور جانشینان، سلام بر تو ای فرزند فاطمه سرور بانوان جهانیان، سلام بر تو ای خون خدا، و فرزند خون خدا، و ای تنهای مظلوم، سلام بر تو و جان هایی که به درگاهت فرود آمدند، از جانب من بر همگی شما سلام خدا برای همیشه، تا هستم و تا شب و روز باقی است،
یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیةُ، وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصِیبَةُ بِک (بِکمْ) عَلَینَا، وَ عَلَی جَمِیعِ أَهْلِ الْإِسْلاَمِ، وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصِیبَتُک فِی السَّمَاوَاتِ عَلَی جَمِیعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ، فَلَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً أَسَّسَتْ أَسَاسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیکمْ أَهْلَ الْبَیتِ، وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً دَفَعَتْکمْ عَنْ مَقَامِکمْ، وَ أَزَالَتْکمْ عَنْ مَرَاتِبِکمُ الَّتِی رَتَّبَکمُ اللَّهُ فِیهَا، وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْکمْ،
ای ابا عبد الله، هرآینه عزایت بزرگ و سنگین شد، و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام بس بزرگ گشت، و سنگین و بزرگ شد مصیبتت در آسمان ها بر همه اهل آسمان، خدا لعنت کند امّتی را که بنای ستم و بی داد را بر شما اهل بیت بنیان نهادند، و خدا لعنت کند قومی را که شما را از مقامتان دور کرد، و از مرتبه هایتان برکنار نمود، مرتبه هایی که خدا شما را در آن ها جای داد و خدا لعنت کند امّتی را که شما را کشتند،
وَ لَعَنَ اللَّهُ الْمُمَهِّدِینَ لَهُمْ بِالتَّمْکینِ مِنْ قِتَالِکمْ، بَرِئْتُ إِلَی اللَّهِ وَ إِلَیکمْ مِنْهُمْ وَ (مِنْ) أَشْیاعِهِمْ وَ أَتْبَاعِهِمْ وَ أَوْلِیائِهِمْ، یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکمْ، وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکمْ إِلَی یوْمِ الْقِیامَةِ، وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ، وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنِی أُمَیةَ قَاطِبَةً، وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجَانَةَ، وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ، وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً (شَمِراً)
و خدا لعنت کند آنان را که امکان و توان جنگ با شما را برای ایشان تدارک دیدند، من بیزاری می جویم به سوی خدا و به جانب شما از ایشان و از شیعیان و پیروان و دوستدارانشان، ای ابا عبد الله من در صلحم با کسی که با شما صلح کرد، و در جنگم با کسی که با شما جنگید تا روز قیامت، و خدا لعنت کند خاندان زیاد و خاندان مروان را، و خدا همه بنی امیه را لعنت کند، و لعنت کند پسر مرجانه و عمر بن سعد و شمر را،
وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّةً أَسْرَجَتْ وَ أَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتَالِک، بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی، لَقَدْ عَظُمَ مُصَابِی بِک، فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکرَمَ مَقَامَک، وَ أَکرَمَنِی (بِک) أَنْ یرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِک مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَیتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی عِنْدَک وَجِیهاً بِالْحُسَینِ علیه السلام فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ، یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَی اللَّهِ وَ إِلَی رَسُولِهِ، وَ إِلَی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ إِلَی فَاطِمَةَ وَ إِلَی الْحَسَنِ وَ إِلَیک بِمُوَالاَتِک،
و لعنت کند امّتی را که مرکب ها را زین کردند و لگام زدند و جنگ با تو را دنبال کردند، پدر و مادرم به فدایت، همانا مصیبتت بر من سنگین شد، از خدا که مقامت را گرامی داشت، و مرا به وسیله تو کرامت بخشید، درخواست می کنم که خون خواهی تو را همراه پیشوای یاری شده از اهل بیت محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) روزی من کند، خدایا به حق حسین مرا نزد خود در دنیا و آخرت آبرومند قرار ده، ای ابا عبد الله من به خدا و رسولش و امیر مؤمنان و فاطمه و حسن و تو تقرّب می جویم، به دوستی تو،
وَ بِالْبَرَاءَةِ (مِمَّنْ قاتَلَک وَ نَصَبَ لَک الْحَرْبَ، وَ بِالْبَراءَةِ مِمَّنْ أَسَّسَ أَساسَ الظُّلْمِ وَ الْجَوْرِ عَلَیکمْ، وَ أَبْرَءُ إِلَی اللهِ وَ إِلَی رَسُولِهِ) مِمَّنْ أَسَّسَ أَسَاسَ ذَلِک، وَ بَنَی عَلَیهِ بُنْیانَهُ، وَ جَرَی فِی ظُلْمِهِ وَ جَوْرِهِ عَلَیکمْ وَ عَلَی أَشْیاعِکمْ بَرِئْتُ إِلَی اللَّهِ وَ إِلَیکمْ مِنْهُمْ، وَ أَتَقَرَّبُ إِلَی اللَّهِ ثُمَّ إِلَیکمْ بِمُوَالاَتِکمْ، وَ مُوَالاَةِ وَلِیکمْ، وَ بِالْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِکمْ، وَ النَّاصِبِینَ لَکمُ الْحَرْبَ، وَ بِالْبَرَاءَةِ مِنْ أَشْیاعِهِمْ وَ أَتْبَاعِهِمْ، إِنِّی سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَکمْ، وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَکمْ، وَ وَلِی لِمَنْ وَالاَکمْ، وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عَادَاکمْ،
و به بیزاری از کسی که پایه گذاری کرد اساس این واقعه را، و بنا نهاد بر آن بنیانش را، و روان شد در ستم و بیدادش بر شما و شیعیان شما، از ایشان به سوی خدا و شما بیزارم، و به خدا تقرّب می جویم و پس از آن به شما با دوستی نسبت به شما و دوستی نسبت به دوستان شما، و به بیزاری از دشمنانتان، و برپاکنندگان جنگ با شما، و به بیزاری از شیعیان و پیروان آن ها، من در صلحم با کسی که با شما صلح کرد، و در جنگم با کسی که با شما جنگید، و دوستم با کسی که شما را دوست داشت، و دشمنم با کسی که شما را دشمن داشت،
فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِی أَکرَمَنِی بِمَعْرِفَتِکمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِیائِکمْ، وَ رَزَقَنِی الْبَرَاءَةَ مِنْ أَعْدَائِکمْ، أَنْ یجْعَلَنِی مَعَکمْ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ، وَ أَنْ یثَبِّتَ لِی عِنْدَکمْ قَدَمَ صِدْقٍ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ، وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یبَلِّغَنِی الْمَقَامَ الْمَحْمُودَ لَکمْ عِنْدَ اللَّهِ، وَ أَنْ یرْزُقَنِی طَلَبَ ثَارِی (ثَارَکمْ) مَعَ إِمَامٍ (مَهْدِی) هُدًی ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْکمْ،
پس درخواست می کنم از خدا که مرا به معرفت شما و دوستان شما گرامی داشت، و بیزاری از دشمنان شما را نصیب من کرد، اینکه مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد، و جایگاهم را نزد شما در دنیا و آخرت استوار بدارد، و از او می خواهم که مرا برساند به مقام ستوده ای که برای شما نزد خداست، و روزی کند خون خواهی ام را به همراه امام هدایت گر آشکار و گویای به حق از خاندان شما،
وَ أَسْأَلُ اللَّهَ بِحَقِّکمْ، وَ بِالشَّأْنِ الَّذِی لَکمْ عِنْدَهُ أَنْ یعْطِینِی بِمُصَابِی بِکمْ أَفْضَلَ مَا یعْطِی مُصَاباً بِمُصِیبَتِهِ، مُصِیبَةً مَا أَعْظَمَهَا، وَ أَعْظَمَ رَزِیتَهَا فِی الْإِسْلاَمِ، وَ فِی جَمِیعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ (الْأَرَضِینَ)، اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِی مَقَامِی هَذَا مِمَّنْ تَنَالُهُ مِنْک صَلَوَاتٌ وَ رَحْمَةٌ وَ مَغْفِرَةٌ، اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیای مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ مَمَاتِی مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ،
و از خدا درخواست می کنم به حق شما، و شأنی که برای شما نزد اوست، که عطا کند به من به خاطر مصیبت زدگی ام به شما برترین چیزی را که عطا کند به مصیبت زده ای به خاطر مصیبتش، چه مصیبتی بزرگ است آن مصیبت، و چه عظیم است آن عزا در اسلام، و در همه آسمان ها و زمین، خدایا در این جایگاه مرا از کسانی قرار ده که از جانب تو به آنان درود و رحمت و آمرزش می رسد، خدایا حیاتم را حیات [آمیخته به عشق] محمّد و خاندان محمّد، و مرگم را مرگ [در حال شیفتگی به] محمّد و خاندان محمّد قرار ده،
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَا یوْمٌ تَبَرَّکتْ بِهِ (فِیهِ) بَنُو أُمَیةَ وَ ابْنُ آکلَةِ الْأَکبَادِ اللَّعِینُ ابْنُ اللَّعِینِ، عَلَی (لِسَانِک) وَ لِسَانِ نَبِیک (صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ) فِی کلِّ مَوْطِنٍ وَ مَوْقِفٍ وَقَفَ فِیهِ نَبِیک (صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ)، اللَّهُمَّ الْعَنْ أَبَا سُفْیانَ وَ مُعَاوِیةَ، وَ یزِیدَ بْنَ مُعَاوِیةَ، عَلَیهِمْ مِنْک اللَّعْنَةُ أَبَدَ الْآبِدِینَ، وَ هَذَا یوْمٌ فَرِحَتْ بِهِ آلُ زِیادٍ وَ آلُ مَرْوَانَ بِقَتْلِهِمُ الْحُسَینَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیهِ (عَلَیهِ السَّلاَمُ)
خدایا این روز روزی است که به آن تبرّک جستند بنی امیه، و فرزند جگرخوار، آن لعنت شده فرزند لعنت شده بر زبان تو و زبان پیامبرت (درود خدا بر او و خاندانش) در هر کجا و هر موقفی که پیامبرت (درود خدا بر او و خاندانش) در آن ایستاد، خدایا لعنت کن اباسفیان و معاویه و یزید فرزند معاویه را، که از جانب تو بر آنان لعنت باد به جاودانگی جاودان ها، و امروز روزی است که خوشحال شدند به این روز خاندان زیاد و خاندان مروان، بخاطر کشتن حضرت امام حسین (درود خدا بر او)
اللَّهُمَّ فَضَاعِفْ عَلَیهِمُ اللَّعْنَ مِنْک وَ الْعَذَابَ (الْأَلِیمَ)، اللَّهُمَّ إِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَیک فِی هَذَا الْیوْمِ، وَ فِی مَوْقِفِی هَذَا، وَ أَیامِ حَیاتِی، بِالْبَرَاءَةِ مِنْهُمْ، وَ اللَّعْنَةِ عَلَیهِمْ، وَ بِالْمُوَالاَةِ لِنَبِیک وَ آلِ نَبِیک (عَلَیهِ وَ) عَلَیهِمُ السَّلاَمُ،
خدایا پس لعنت و شکنجه ات را بر آنان دوچندان کن، خدای من در این روز و در این جایگاه و همه روزهای زندگی ام به تو تقرّب می جویم به بیزاری از اینان و لعنت بر ایشان، و به دوستی پیامبر و خاندان پیامبرت (درود بر او و ایشان)
سپس صد مرتبه می گویی:
اللَّهُمَّ الْعَنْ أَوَّلَ ظَالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ آخِرَ تَابِعٍ لَهُ عَلَی ذَلِک، اللَّهُمَّ الْعَنِ الْعِصَابَةَ الَّتِی (الَّذِینَ) جَاهَدَتِ الْحُسَینَ، وَ شَایعَتْ وَ بَایعَتْ وَ تَابَعَتْ (تَایعَتْ) عَلَی قَتْلِهِ، اللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ جَمِیعاً،
بعد صد مرتبه می گویی:
السَّلاَمُ عَلَیک یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ، وَ عَلَی الْأَرْوَاحِ الَّتِی حَلَّتْ بِفِنَائِک، عَلَیک مِنِّی سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِیتُ وَ بَقِی اللَّیلُ وَ النَّهَارُ، وَ لاَ جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنِّی لِزِیارَتِکمْ (لِزِیارَتِک)، السَّلاَمُ عَلَی الْحُسَینِ، وَ عَلَی عَلِی بْنِ الْحُسَینِ، (وَ عَلَی أَوْلاَدِ الْحُسَینِ )، وَ عَلَی أَصْحَابِ الْحُسَینِ،
خدایا لعنت کن نخستین ستمکاری را که به حق محمّد و خاندان محمّد ستم کرد، و آخرین کسی را که در این ستم از او پیروی نمود.
خدایا لعنت کن جمعیتی را که با حسین پیکار کردند، و همراهی نمودند و پیمان بستند و پیروی کردند بر کشتن آن حضرت، خدایا همه آنان را لعنت کن، سلام بر تو ای ابا عبد الله، و بر جان هایی که به درگاهت فرود آمدند، از جانب من سلام خدا بر تو باد همیشه تا هستم و تا شب و روز باقی است، و خدا زیارت شما را آخرین زیارت از سوی من قرار ندهد، سلام بر حسین و بر علی بن الحسین و فرزندان حسین، و یاران حسین،
آنگاه می گویی:
اللَّهُمَّ خُصَّ أَنْتَ أَوَّلَ ظَالِمٍ بِاللَّعْنِ مِنِّی، وَ ابْدَأْ بِهِ أَوَّلاً ثُمَّ (الْعَنِ) الثَّانِی، وَ الثَّالِثَ وَ الرَّابِعَ، اللَّهُمَّ الْعَنْ یزِیدَ خَامِساً، وَ الْعَنْ عُبَیدَ اللَّهِ بْنَ زِیادٍ وَ ابْنَ مَرْجَانَةَ، وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً، وَ آلَ أَبِی سُفْیانَ وَ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ إِلَی یوْمِ الْقِیامَةِ،
خدایا اختصاص ده اوّلین ستمکار را از جانب من به لعنت، و آغاز کن به آن لعنت اولین را، سپس دومین و سومین و چهارمین را، خدایا یزید، پنجم آنان را لعنت کن، و لعنت کن عبید الله بن زیاد و پسر مرجانه و عمر بن سعد و شمر و خاندان ابوسفیان و خاندان زیاد و خاندان مروان را تا روز قیامت،
سپس به سجده می روی و می گویی:
اللَّهُمَّ لَک الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاکرِینَ لَک عَلَی مُصَابِهِمْ، الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَی عَظِیمِ رَزِیتِی، اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی شَفَاعَةَ الْحُسَینِ یوْمَ الْوُرُودِ، وَ ثَبِّتْ لِی قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَک مَعَ الْحُسَینِ وَ أَصْحَابِ الْحُسَینِ، الَّذِینَ بَذَلُوا مُهَجَهُمْ دُونَ الْحُسَینِ علیه السلام.
خدایا سپاس تو را سپاس شکرگزارانِ از تو بر مصیبت زدگی آنان، خدای را سپاس بر بزرگی عزایم، خدایا شفاعت حسین را در روز ورود [به قیامت] نصیبم کن، و ثابت بدار قدم صدق مرا نزد خود به همراه حسین و یاران حسین، آنان که جانشان را در دفاع از حسین (درود بر او) بخشیدند.