خبرگزاری ایسنا: معصومه عطایی از معروف‌ترین قربانیان اسیدپاشی کشورمان است که در سال 89 از سوی پدرشوهر سابقش مورد اسیدپاشی قرار گرفت، او مدتی بعد عامل اسیدپاشی را بخشید، اما پس از آن به دلیل فعالیت‌های هنری و انسان دوستانه خود بار‌ها نامش در رسانه‌ها مطرح شد، معصومه که پس از حادثه اسیدپاشی از دوچشم نابینا شد، تا کنون در رشته‌های هنری همچون سفال گری، سلفژ، گروه کُر، نواختن سه تار و ... فعالیت کرد و حتی این اواخر نیز نمایشگاه آثار هنری اش برگزار شد.
معصومه که عضو هیات مدیره انجمن حمایت از قربانیان اسید پاشی است، در آخرین تجربه خود به سراغ بازیگری تئاتر رفته است و این شب‌ها در خانه نمایش با 11 بازیگر نابینای دیگر در تئاتری به نام «شاباش خوان» روی صحنه رفته است.
معصومه عطایی در گفت: وگو با ایسنا، درباره تجربه اش از بازیگری می‌گوید: هیچوقت دوست نداشتم بعد از اسیدپاشی خانه نشین شوم و علیرغم آنکه بینایی‌ام را از دست دادم به سراغ رشته‌های مختلف هنری رفتم، در تاسیس انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی نیز مشارکت کردم و دوست دارم که در ساخت جهانی بهتر برای خودم و دیگر ساکنان زمین نقش داشته باشم.
او از تجربه بازی در تئاتر نیز گفت و ادامه داد: پیش از این بازیگرانی بوده‌اند که در نقش یک قربانی اسیدپاشی ایفای نقش کنند، اما تاجایی که من می‌دانم تاکنون سابقه نداشته که یک قربانی اسیدپاشی اقدام به نقش آفرینی کند که اتفاقا در نقش قربانی اسیدپاشی هم نباشد که خوشبختانه با کمک کارگردان و تیم بازیگری تئاتر این فرصت برای من فراهم شد.
معصومه که حدود 11 ماه برای اجرای این تئاتر در کنار دیگر بازیگران که همگی نابیینا هستند، تمرین داشته است، درباره چالش‌های پیش روی خود گفت: برای خواندن نمایشنامه و حفظ کردن آن مشکلاتی داشتم که با تمرین بسیار و دورخوانی موفق به حفظ کردن آن شدم.
او درباره حرکت در صحنه تئاتر نیز گفت: اتفاقا در این اجرا همه ما حرکت می‌کنیم و طراحی صحنه ما طوری است که ما با تمرکز و قدرت لامسه پا‌های خود می‌توانیم مسیر یابی کرده و در صحنه جابجا شویم؛ البته بیش از یکساعت تمرکز کردن و حضور در صحنه تئاتر واقعا سخت است که خوشبختانه ما از پس آن برآمدیم.
این قربانی اسیدپاشی تجربه ایفای نقش در تئاتر را تجربه‌ای متفاوت از دیگر هنر‌ها توصیف کرد و افزود: در تئاتر احساس می‌کنم هر روز در معرض دید مردم قرار می‌گیرم و از این حیث تجربه خوبی برای من بود، به ویژه آنکه این کار سبب استقلال بیشتر من و همچنین افزایش اعتماد به نفس من و دیگر بازیگران که همگی نابینا یا کم بینا هستند هم شده است.
معصومه عطایی ادامه داد: من درد اسید را کشیده‌ام و به همین دلیل می‌خواهم از دیگر قربانیان اسیدپاشی نیز بخواهم هیچوقت خانه نشین نشوند، آن‌ها باید توانایی‌های دیگرشان را هم کشف کنند و از آن‌ها استفاده کنند. به همین دلیل امیدوارم که من بتوانم به دیگر قربانیان اسیدپاشی و نابینایان هم این پیام را منتقل کنم.
او درباره بازیگر شدنش نیز اظهارکرد: این اولین تجربه کاری من است، اما امیدوارم که پیشنهاد‌های دیگر هم به من و دیگر افراد دارای معلولیت مطرح شود تا بتوانیم نشان دهیم که این شرایط نتوانسته ما را به زانو دربیاورد.
این قربانی اسیدپاشی در پایان از عدم همکاری سازمان‌ها و نهاد‌های مربوطه برای اجرای این تئاتر گلایه کرد و گفت: انتظار این بود که حمایت بیشتری از ما شود، دیروز روز جهانی عصای سفید بود، اما کمترین حمایتی از گروه تئاتری ما انجام نشد و در این میان تنها مردم دلگرمی ما بودند و امیدوارم بتوانیم با کمک این مردم در دیگر شهر‌ها و سالن‌های بزرگتر تئاتر نیز اجرا داشته باشیم.
