سینماسینما، کیوان کثیریان _ کار نود و فردوسی‌پور با تلویزیون بالا گرفته است. تلویزیون می‌گوید فردوسی‌پور رفتار خودسرانه در پیش گرفته و با سیاست‌های صداوسیما ناهماهنگ است. خود عادل هم که هیچ نمی‌گوید. تلویزیون می‌گوید عادل خلاف ابلاغ سازمان مصاحبه کرده و حرف‌هایی زده ولی هرچه جستجو کردم چیزی نیافتم.
آخرین مصاحبه فردوسی‌پور در روز تشییع مرحوم شفیع اتفاق افتاد که خب حاوی مطلب مشکل‌داری نبود. اگر اینطور که مدیران تلویزیون می‌گویند عادل خطای انضباطی مرتکب شده چرا درباره‌اش سکوت می‌شود. فردوسی‌پور و نود، بیست سال است هرهفته جلوی چشم مردمند و طبیعتا مشکلی که آنقدر مهم باشد که باعث توقف برنامه شود به همه بینندگان و مخاطبانش مربوط است. برنامه‌ای که میلیون‌ها مخاطب دارد، میلیون‌ها صاحب دارد. یک سرمایه اجتماعی ملی است. نمی‌شود با آن مثل یک کارمند دون‌پایه تلویزیون برخورد کرد. یک مدیر تازه‌کار طبعا نمی‌تواند درباره یک برنامه بیست ساله که برند شده و بخش زیاد مخاطبان تلویزیون را تامین می‌کند راسا تصمیم بگیرد. آن‌هم تلویزیونی که بیت‌المال محسوب می‌شود و مدیرانش، امانتدار سرمایه‌های آنند.
اگر هم فردوسی‌پور خطایی مرتکب شده باید و باید بطور شفاف اعلام شود تا افکار عمومی نسبت به این تصمیم توجیه شود و قضاوت کند. تلویزیون و رسانه جزء مهمی از فرهنگ هستند. نمی‌شود با برخورد قهری و نظامی و “همینه که هست” و “ارتش چرا نداره” با آن برخورد کرد. نمی‌شود با دو کلمه ادعای کلی سروته ماجرا را هم آورد.
“شفافیت” عنصر گمشده این روزهای جامعه ماست. کسی ظاهرا خود را ملزم به پاسخگویی درباره هیچ چیز نمی‌داند. متاسفانه فرهنگ “همینه که هست” حاکم شده و مدیران حوزه‌های مختلف خود را ملزم به پاسخگویی نمی‌دانند.
القصه برنامه‌ای که شعارش شفافیت و دفاع از حقیقت و عدالت بود، حالا احتمالا قربانی فضایی غیرشفاف، ناعادلانه، لجبازانه و بچگانه شده‌است. فضایی که جمع شدن و فیصله یافتنش به صلاح همه است.
روزنامه شرق 3 آبان 97
