چرا به محسن ابراهیم زاده رسیدیم؟!

روزنامه همدلی - مهدی فیضی صفت: بعد از 19 سال قرار بود فینال معتبرترین تورنمنت باشگاهی قاره آسیا در تهران برگزار شود، ورزشگاه آزادی پس از تلخی شکست استقلال مقابل جوبیلو ایواتا ژاپن می خواست جشن سرخ رنگی بگیرد برای پرسپولیس تا شاید از دیگر تیم ژاپنی انتقام بگیرد و بعد از 25 سال، جام قهرمانی را نصیب تیمی ایرانی کند.

میهمانان خارجی بزرگ، کم نبودند، از جیانی اینفانتینو، رئیس فدراسیون جهانی فوتبال تا شیخ سلمان، رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا. AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا)، باشگاه پرسپولیس را ملزم کرد برای بازی فینال، برنامه موسیقی در نظر بگیرد و کنسرتِ خواننده یا گروه پاپی را پیش از آغاز بازی، برگزار کند.

مدیران باشگاه سرخ پوش پایتخت هم موضوع را با فدراسیون فوتبال در میان گذاشتند و بدین ترتیب پروسه انتخاب خواننده آغاز شد.

از بانی تا مظفری

وقتی الزام «پاپ» به میان آمد، گزینه هایی مانند سالار عقیلی، محمد معتمدی، سینا سرلک و علیرضا قربانی به صورت خودکار حذف شدند.

باید خواننده ای را برمی گزیدند که هم توانایی اجرای زنده و هم محبوبیتی میان نسل جوان داشته باشد. ابتدا صحبت از بهنام بانی بود و شهاب مظفری؛ خوانندگان پرطرفدار این روزها که کنسرت های شان، خوب می فروشد، حتی در خبرها آمد آنها برای اجرای قبل از فینال آماده می شوند اما مدیر برنامه های این دو خواننده از قرارداد رسمی حرف زدند که بوی دریافت مقدار قابل توجهی پول می داد.

به یک باره باشگاه پرسپولیس اعلام کرد محسن ابراهیم زاده، دیگر خواننده محبوب نسل امروز قبل از آغاز بازی به اجرای برنامه برای 75 هزار و اندی هوادار حاضر در ورزشگاه آزادی می پردازد؛ اتفاقی که شاید در هیاهوی فینال آسیا گم شد ولی واکنش منفی تعدادی از اهالی موسیقی را به دنبال داشت.

معیارهای ناشناخته

نکته مهم نحوه انتخاب و معیارهای مدیران بوده که با چه سنگ محکی دست به گزینش خواننده زده اند و بر اساسش به نام محسن ابراهیم زاده رسیده اند.

امکان برگزاری کنسرت 75 هزار نفری نه پیش از این برای خواننده ای مهیا بوده و نه رویایش تا فینال آسیایی دیگری برای خواننده ای تعبیر خواهد شد؛ مگر ایران میزبان رقابت‌های مهم و بزرگی چون بازی های آسیایی، المپیک و جام جهانی شود که با توجه به زیرساخت های ورزشی ایران تا آینده های دور، چندان دست یافتنی به نظر نمی رسد.

چرا ابراهیم‌زاده؟

از طرف دیگر موسیقی به عنوان یک المان فرهنگی، نقش شگفت‌انگیزی در شناساندن فرهنگ و هنر سرزمین ها به مردم دیگر نقاط جهان دارد، همان گونه که اسپانیا را به گیتاریست های نابغه اش، ایتالیا را به پیانیست های اشراف زاده اش و اتریش را به رهبران ارکستر جنتلمنش می شناسند، موسیقی ایرانی هم شناسنامه ای منحصر به فرد دارد.

هر چند تاکید کنفدراسیون فوتبال آسیا بر انتخاب یک خواننده پاپ بوده اما واقعا خواننده هایی شایسته تر و قابل تر از محسن ابراهیم زاده نبوده اند؟

چهره هایی مانند حمید حامی و نیما مسیحا از نظر کیفیت صدایی و توانایی اجرا مورد تایید موسیقیدانان سنتی ایران نیز قرار دارند، حتی می توانستند از خوانندگان محبوب تر و مشهورتری مانند فرزاد فرزین و رضا صادقی استفاده کنند که بارها و بارها پرسپولیسی بودن شان را به اثبات رسانده اند و حتی ترانه هایی در وصف تیم محبوب شان خوانده اند.

حسرتی از جنس حبیب

نکته‌ای که داغِ اجرای کنسرتی با 75هزار تماشاگر را برای دغدغه‌مندان موسیقی تازه می‌کند، حسرت به دل ماندن چهره‌های برجسته‌ای مانند حبیب محبیان است.

«حبیب» که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان موسیقی در زمره 10 خواننده برتر پاپ ایرانی قرار می‌گیرد، در سال 1388 از آمریکا به ایران بازگشت تا در خاک وطنش بخواند.

یک سال بعد برای دریافت مجوز، درخواست داد و اعلام کرد که می‌خواهد در ورزشگاه آزادی تهران کنسرت برگزار کند: «اگر این کنسرت 10 شب هم برگزار شود، ورزشگاه 100 هزار نفری آزادی خالی نمی‌شود».

محلش ندادند و سرانجام قلبش در خرداد 1395 از حرکت ایستاد، در آرزوی کنسرتِ آزادی دق کرد و حالا خواننده‌ای چنین امکانی را پیدا کرده که نه از نظر صدا، نه از نظر قدرت خوانندگی و حتی دانش موسیقی قابل مقایسه با حبیب و هم‌نسلانش نیست.

این تصویر موسیقیِ ایران است؟

اجرای موسیقی قبل از مسابقات مهم ورزشی در همه جای دنیا رواج دارد اما کشورهای مختلف معمولا بهترین و تواناترین خوانندگان خود را به میدان می فرستند تا برای موسیقی سرزمین شان، آبروداری کنند.

اگر خواننده ای مانند «شکیرا» برای اجرای قطعه ای مخصوص جام جهانی انتخاب می شود، از همه لحاظ مورد تایید اهالی فن قرار دارد و حتی ترانه ای که می خواند بعد از گذشت 10 سال، هنوز در اذهان مانده است.

در نهایت فینال تلخ پرسپولیس با خوانندگی محسن ابراهیم زاده برگزار شد و تمام؛ اما نباید غافل بود میهمانان خارجی هر زمان بخواهند موسیقی ایرانی را به یاد بیاورند، تصویر خواننده فینال پرسپولیس-کاشیما و آهنگ هایی مانند «دونه دونه» از مقابل چشمان‌شان می گذرد!