به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری میزان، در این یادداشت به قلم نیکلای پاخموف رئیس نیویورک کانسالتینگ بورا با عنوان 'تحریم های نفتی ایران روسیه را منتفع می کند، چگونه؟' آمده است: ویژگی اصلی سیاست تحریم های جدید ایالات متحده علیه ایران ماهیت یکجانبه آن است.
این بار، واشنگتن بدون حمایت گسترده بین المللی وارد عمل شده و این در حالی است که پیش از این آمریکا، تهران را برای توافق هسته ای به پای میز مذاکره آورده بود. اگرچه این سیاست خطرناک است اما می تواند اثباتی بر موثر بودن رویکرد یکجانبه دولت 'دونالد ترامپ' به سیاست خارجی باشد.
از سوی دیگر عوامل بسیاری وجود دارد که موفقیت این تحریم ها را در معرض خطر قرار می دهد. یکی از این فاکتورها روسیه است که هم از تحریم های ایران منتفع می شود و هم ابزار و انگیزه لازم برای کمک به ایران در کاهش فشارهای آمریکا را داراست.
در ادامه یادداشت درج شده در این نشریه آمریکایی می خوانیم: ناظران در حال حاضر بیش از هر زمان دیگری معتقدند تحریم های جدید علیه ایران به دو طریق به نفع روسیه است. از یک طرف، روسیه قادر و علاقه مند به جایگزین کردن نفت ایران است که در نتیجه تحریم ها صادرات آن متوقف شده است. جای تعجب نیست مسکو خود را در میان منتفعان از سیاست خارجی آمریکا می بیند و این انتفاع تنها از جنبه اقتصادی نیست.
وارد کنندگان عمده نفت ایران؛ چین، ایتالیا، فرانسه، ترکیه و به میزان کم کره جنوبی برای سیاست خارجی روسیه اهمیت دارند. اگر این کشورها نفت بیشتری از روسیه به جای ایران خریداری کنند، بدون شک، از توسعه بیشتر روابط خود با مسکو در طیف وسیعی از مسائل پشتیبانی خواهند کرد.
از سوی دیگر، تجارت با روسیه می تواند یکی از موثرترین ابزارها برای کاهش فشار تحریم ها باشد. ایران می تواند کالاهای مورد نیاز و احتمالا سرمایه گذاری لازم در بخش انرژی را از روسیه دریافت کند. معنای این همکاری فراتر از روابط روسیه و ایران و حتی درگیری میان جمهوری اسلامی و دیگر بازیگران بین المللی است.
این همکاری، مبنای ایدئولوژیک سیاست روسیه را تقویت می کند و نشان می دهد روسیه می تواند به کشورهای دیگر در درگیری با واشنگتن کمک کند.
باید به یاد داشته باشید که مقامات واشنگتن موفقیت تحریم ها را بر اساس این واقعیت تخمین می زنند که کشورهای دیگر باید تصمیم بگیرند چه کسی را به عنوان شریک انتخاب کنند، ایالات متحده یا ایران. از لحاظ نظری، تصمیم گیری در اینجا ساده است: مزایای همکاری با ایران، هرگز نمی تواند جایگزین بازارها، سرمایه گذاری، خدمات و مشارکت با شرکت های آمریکایی شود. لذا اکثریت کشورها به طور قطع از هرچیزی برای مقابله با ایالات متحده دوری می کنند. حتی اگر آنها از تصمیم دولت ترامپ برای خروج از برجام حمایت نکنند و اقدامات یکجانبه واشنگتن را نپسندند، اما انگیزه کافی برای تشدید تنش با ایالات متحده بر سر ایران را ندارند. مثال روشن این مورد فرانسه، آلمان و سایر کشورهای اروپایی است. پس از بیش از شش ماه صحبت در مورد مکانیسم های ممکن برای ادامه همکاری اقتصادی با ایران، هیچ یک از آنها اجرایی و یا حتی ایجاد نشده است.
اما روسیه در موقعیت کاملا متفاوتی قرار دارد. تمام تحریم هایی که ایالات متحده می تواند به روسیه تحمیل کند بدون اینکه موجب آسیب جدی به اقتصاد جهانی شود، در حال اجرا است.
مهمتر از همه، همکاری های اقتصادی دو جانبه میان ایالات متحده و روسیه آنقدر ناچیز است که در نتیجه مسکو ترس از دست دادن مزایای اقتصادی رابطه با آمریکا را ندارد. در نتیجه می توان استدلال کرد ایالات متحده اساسا ایران را به سوی روابط اقتصادی نزدیک تر با روسیه سوق می دهد و این ماجرا درست در زمانی رخ می دهد که در مرحله نهایی جنگ داخلی در سوریه هستیم و بحث در مورد آینده این کشور نشان می دهد هرچند مسکو و تهران همواره از لحاظ سیاسی در موضع یکسانی قرار ندارند، اما با بازگشت تحریم ها، ایران انگیزه لازم برای سازش با روسیه را پیدا می کند.
همکاری اقتصادی گسترده میان تهران و مسکو، می تواند زمینه برای ایده هایی درباره چگونگی مقابله با فشار اقتصادی ایالات متحده را فراهم کند.
از سوی دیگر، دولت ترامپ برای برخی از بزرگترین خریداران نفت ایران معافیت هایی در نظر گرفته و خیلی زود مشخص خواهد کرد که معاف شدگان از تحریم های نفتی ایران باید چه کنند. چراکه اگر زمان معافیت این کشورها تمدید شود، سیاست فشار حداکثری بر ایران شکست می خورد.
علاوه بر این، در صورت تمدید زمان معافیت این خریداران، ایالات متحده مجبور به حل معضلات استراتژیک جدیدی خواهد بود. در این میان بزرگترین معضل آمریکا استفاده از این مساله به عنوان اهرمی در برابر چین است و سوال اینجاست که اگر زمان معافیت چین منقضی شود، آیا آمریکا قادر است به طور کامل مانع صادرات نفت ایران به چین شود؟
بنابراین اگر چین در صورت دریافت تمدید نشدن زمان معافیت خود، به جبهه همکاری روسیه و ایران بپیوندد و به جمهوری اسلامی کمک کند از فشارهای اقتصادی حاصل از تحریم ها رهایی یابد، شاهد تلاش جدی در ایجاد یک نظام بین المللی برای دفاع جمعی علیه تحریم های ایالات متحده خواهیم بود.
واقعیت این است روسیه به شیوه ای منحصر به فرد قادر به کاهش کارآیی تحریم های ایالات متحده علیه ایران است و این نشان می دهد که سیاستگذاران در واشنگتن به هر شیوه ای که عمل کنند نمی توانند نقش بزرگترین کشور دنیا را نادیده بگیرند. این موضوع به ویژه در حال حاضر بیشتر صادق است چراکه واشنگتن با کشورهایی اصطکاک دارد که می توان گفت همواره از بزرگترین متحدان ایالات متحده بوده اند (فرانسه، ترکیه و حتی عربستان سعودی). به ویژه خروج واشنگتن از برجام درست در زمانی رخ داد که واشنگتن در حال تجربه چندین بحران در همسایگی ایران است و بنابراین با این تصمیم فرصتی برای روسیه؛ یک رقیب ژئوپولیتیک فراهم می کند که به شیوه قابل توجهی می تواند تحرکات آمریکا را در منطقه بی اثر کند.
اما در نهایت زمان نشان می دهد که روسیه به طور کامل از این فرصت به وجود آمده استفاده می کند یا خیر. از طرفی برای واشنگتن، یک درگیری مضاعف با مسکو، آن هم بر سر تحریم های ایران غیر قابل اجتناب به نظر نمی رسد. با این حال، برای جلوگیری از چنین رویارویی، ایالات متحده باید با روسیه مذاکره و معامله کند. اما تجربه چندین سال گذشته، چنین سناریویی را دور از دسترس نشان می دهد.
نشریه آمریکایی نشنال اینترست در طول تقریبا سه دهه فعالیت از آغاز کار خود را با تمرکز بر سیاست خارجی شروع کرد. این نشریه در سال 1985 توسط 'ایروینگ کریستول' و 'اوون هریس' تأسیس شد و با متفکران و دولتمردانی همچون 'دیسرائیل'، 'بیسمارک' و 'هنری کیسینجر' ارتباط دارد. گرچه سیاست های بین المللی در چند دهه گذشته بطور قابل توجهی تغییر کرده است، اما اساسنامه این نشریه همچنان بدون تغییر باقی مانده است و تمرکز خود را بر روی سیاست خارجی در راستای منافع ملی آمریکا قرار داده است.
